Vikan - 24.11.1966, Qupperneq 13

andvarpaði herra Oliver og hellti rjóma f könn-
una.
Kötturinn stóð upp, teygði úr löppunum,
valtarið svo áleiðis-til könnunnar og gjóaði
hálfluktum augunum upp á herra Oliver;
það var víst hámarkið af vinarhótum sem
þessi skepna var fær um að sýna.
— Ef þér haldið að hann eigi kannske aldr-
aða móður, herra Oliver, þá get ég sagt yður
að það er útilokað, hann var of ungur til þess.
— Ömmu þá, tautaði herra Oliver.
— Hann stakk hönd sinni inn um gluggann
yðar, herra Oliver, og hann bliknaði ekki. Eg
get sagt yður að ég trúði varla , . . Hún sagði
ekki meira en gekk að símanum og valdi núm-
er 999.
Auðvitað varð hún glöð ef ein-
hver tiibreyting bauðst, en það
var ekki svo oft; þessvegna var
það ekki svo undarlegt að hún
tryði ekki sínum eigin augum,
þegar hún sá það sem skeði
við horngluggann á forngripa-
verzlun herra Olivers
Lögreglan lét ekki á sér standa. Lögreglufor-
inginn var feitlaginn og ungur logregluþjónn
var í fylgd með honum. Katie sýndi þeim brot-
inn gluggann og sagði þeim nákvæmlega það
sem skeð hafði, hún endurtók nokkrum sinn-
um. Þeir tóku frásögn hennar mjög alvarlega
og eyddu löngum tíma í að skoða vegsummerk-
in í glugganum, en löregluforinginn eyddi líka
miklum tíma í að skoða það sem eftir var í
glugganum, en sagði svo í afsökunartón: — Eg
hefi svo mikinn áhuga á gömlum hlutum sjálf-
ur ...
—Ég gat ekki trúað mínum eigin augum,
Framhald á bls. 33.
47. tbl. VIKAN 13