Vikan - 24.11.1966, Blaðsíða 25

brjóstunum upp úr gullskólunum,
vegna þess að þannig gerði mað-
ur; það var það, sem fólkið borg-
aði fyrir að sjá.
— Komdu að dansa, Flip, -sagði
Craig.
— Allt í lagi.
Hún sveif í fang hans. Hún fann
styrkinn í höndum hans, þegar hann
snerti hana, þurr, svalur, á nöktu,
gullnu bakinu.
— Ég er ekki góður félagsskapur
í kvöld, sagði Flip.
— Ég verð að umbera það, sagði
Craig. — Það verður allt í lagi með
þig.
— Nei. Hún hristi höfuðið. — Mér
líður andstyggilega. Þau dönsuðu
þegiandi, hún afslöppuð og hallaði
sér ofurlítið að honum.
— Hvernig vissirðu annars, að
það var ég? spurði hún. Hún þagn-
aði, síðan bætti hún við. — Ég gæti
hafa verið Pia.
— Ég bara vissi það, sagði Craig.
— Stórkostlegt. Ef þú leggur að
þér, gætirðu kannske slegið mér
gullhamra.
Líkami hennar féll að hans, auð-
mjúkur, undirgefinn.
— Þakka þér allavega fyrir að
reyna.
Þau dönsuðu framhiá barnum,
þar sem stóri höfðinginn stóð. Craig
fann, að það fór hrollur um hana.
Hann sagði ekkert.
— Mér finnst gott, að þú skulir
llta eftir mér, sagði Flip. — Það ger-
ir mann svo öruggan. Neglur henn-
ar grófust í bak hans. — Drottinn
minn, þú ert sterkur.
— Ég dansa mikið, sagði Craig.
— Meira. Gerðu að gamni þínu.
Þú veizt ekki, hvað það er að þurfa
á því að halda eins og ég geri.
Veiztu hvað mig langar til að gera,
einmitt núna? Æpa og æpa, þar
til, iafnvel þessir ræflar vita að
eitthvað er að. Þú ert svo sterkur
— þér væri alveg sama um það.
Hann sagði ekkert. — Veiztu nokk-
uð? Ég held, að ég hafi haft rangt
fyrir mér um þig. Ég held, að þú
sért kannske ræfill líka. Vel útlít-
andi ræfill, en samt ræfill.
— Notaðu fína hreiminn, sagði
Craig. — Harry hefur dulbúið þig
sem hefðarkonu.
Hún reyndi að losa sig til að
slá hann, en hann hélt henni auð-
veldlega, neyddi hana til að dansa.
Svo sagði hún: — Elskan fyrirgefðu.
Ég skil ekki hvað kom yfir mig. Og
Craig slakaði á.
Þegar dansinum lauk, stóðu þau
við hlið Naxos og hinnar draum-
stúlkunnar. Naxos sagði strax: —
Gott hjá þér, John. Flip er of mik-
ið ein.
— Mín er ánægjan, sagði Craig.
—Halló, Pia. Yngismærin kinkaði
kolli, augun brostu. Hún virtist
óframfærari en Craig hafði ímynd-
að sér, vita meira af líkama sfnum.
Craig ætlaði að fara til hennar, en
handleggur Naxosar vafðist um
mjúkar, lýtalausar axlirnar, sneri
henni frá honum og dró hana aft-
ur f danssalinn. Þau dönsuðu
klunnalega saman, en Naxos var
klunnalegur, eins og flóðhestur í
árás er klunnalegur, og það var
það, sem dans hans minnti helzt á.
— Hún virðist hafa snúið við þér
bakinu, sagði Flip. — Ekki ég. Það
getur verið, að ég þurfi ennþá á
þér að halda.
— Hvernig fórstu að þvf að verða
svona brún? spurði Craig. — Sól-
arolfa?
Augun bak við grímuna urðu
varkár.
— Farði, sagði hún. — Eins og
nektardansmeyiar nota. Ég var
nektardansmær einu sinni. Vissurðu
það?
— Já, sagði Craig.
— Skækia og eiturlyfjaneitandi.
— Og leikkona, sagði Craig.
— Ég gerði tvær kvikmyndir og
siö kúrekamyndir fyrir siónvarpið.
Kúrekinn hafði alltaf hest.
— En ég hef heyrt, að þú værir
greiðvikin við vini þína.
— Það komst upp í vana.
— Ég meina í alvöru. Orlát, sagði
Craig. — Brjóstgóð. Hversvegna
sendirðu þá sólarolíuna?
— Ég veit ekki hvað þú ert að
tala um, sagði Flip. — Við skulum
koma og horfa á sýninguna.
Hann yppti öxlum og gekk í átt-
ina að gullna stiganum. Um leið
stýrði Naxos hinni yndismeyjunni í
áttina til þeirra, tráðst í gegnum
’dansandi hópinn. Þegar þau náðu
mannfiöldanum neðst í stiganum,
var Naxos og hans stúlka aðeins
nokkra metra á eftir þeim. Mann-
fjöldinn rýmdi fyrir þeim, en skyndi-
lega lokaðist leiðin. Grímuklæddu
stríðsmennirnir þrír stóðu fyrir
framan þau. Craig sleppti handlegg
Flip, hélt áfram, hægt, án þess
að sýna á sér nokkurn asa. Á síð-
ustu stundu lét grfmuklæddi mað-
urinn f miðið undan. Craig nam
staðar þá, leit fyrst til vinstri, svo til
hægri — og allir þrír hörfuðu. Craig
hélt áfram, og beið svo eftir því að
Flip tæki handlegg hans. Þegar upp
kom, beið hann eftir Naxosi. Pia
hafði yfirgefið hann. Strfðsmenn-
irnir þrír höfðu umkringt hana eins
og piranhafiskar, og neyddu hana
þangað sem stóri höfðinginn beið.
Spjátrungur í rauðum flauelsföt-
um og sjóliðsforingi í einkennis-
búningi sióhers Georgs III fóru á
eftir henni. Craig hélt áfram til að
horfa á sýningarnar.
Þegar Naxos kom í Ijós, lifnaði
allt við. Harpsikordleikarinn fór
beint frá Goldbergs varíasiónum
Bachs yfir f gavotte eftir Galuppi.
Leikar'arnir og dansararnir, sem
höfðu verið að drepa tímann áð-
ur, reykiandi, talandi saman, urðu
þokkafullar ákveðnar verur, sem
hugsuðu aðeins um glæsileikann í
dansinum. Dansararnir stilltu saman
hreyfingar sínar og f löngu her-
berginu hinum megin byrjaði ein-
vígið. Þegar þau gengu í áttina
þangað, komu verurnar fram úr
myndarömmunum og skiptu um
ramma, breyttu Veronese í Titian,
snéru glæsileik í klám, ástríðu í
sérvizku.
— Eftir miðnættið verða þau öll
Venus með hund eftir Titian, sagði
Flip.
— Pucci líka?
— Auðvitað. Það var hans hug-
mynd.
Craig fór í áttina að skylminga-
mönnunum, framhjá tjörninni, þar
sem simpasni reri á eftirlíkingu af
gondól. Skammt frá var kvenkyns
Shylock og karlkyns Portia, yfir
líki Bassanios, sem virtist hvorugt.
Eftir það voru skylmingamenn-
irnir hressandi. Þeir börðust eins
og vera ber á sokkaleistunum,
knjábrækurnar og knipplingaskyrt-
urnar barrokrammi um kalda feg-
urð vopnanna, sem þeir notuðu —
og þeir skylmdust fallega og ná-
kvæmlega í fyrstu, þar til Naxos
þrumaði: — Ég borga þessum strák-
um fyrir að skylmast, ekki fyrir að
ráða fram úr taflþrautum.
Um leið færðust þeir í aukana og
einvígið varð Errol Flynn kvikmynd,
mikil stökk aftur á bak, upp á stóla,
borðum velt, syngiandi sverðseggiar
sníðandi kerti.
— Þetta er skárra, sagði Naxos
og gekk nær og tók Philippu með
sér.
Skylmingamaðurinn i bláu bux-
unum bar af sér högg og keyrði
síðan sverðið fram í gagnárás.
Andstæðingur hans bar af sér högg-
ið og það hvein í sverðinu, sverðs-
oddur þess f bláu brókunum stefndi
í áttina að FlipV Craig hratt henni
i fang Naxosar og bölvaði um leið
og hárfínn sverðsoddurinn risti
sársauka þvert yfir framhandlegg
hans, skar ermina, svo í Ijós kom
fín blóðrák.
— Helvítis klaufinn þinn, sagði
Naxos og og ætlaði að ráðast að
þeim í bláu buxunum, en Flip hélt
í hann og hrópaði:
— Nei Harry. Nei! Og einhvern-
veginn var Craig kominn á milli
þeirra og sverð þess í bláu brók-
unum var í hendi hans, og hann
leit á nakinn, banvænan oddinn og
hárfína blóðrákina á handlegg sér.
— Ég hélt að þið hefðuð á end-
unum á þessu, sagði Craig og sá
í bláu buxunum varð jafn fölur og
skyrtan hans, stamaði, skreið um á
gólfinu og kom með flatan málm-
disk og sór, að hann hefði aldrei
vitað slíkt gerast.
— En það gerðist, sagði Craig.
—Skylmizt ekki meira. Ég á ekki
aðra skyrtu.
— Ég ætti að binda um hand-
legginn, sagði Flip og Naxos kink-
aði kolli þreytulega og settiist
þunglamalega og horfði á Pucci
spila á flautu, meðan fjórir dverg-
ar dönsuðu.
— Þakka þér fvrir, John, sagði
hann. — Ég er þakklátur. Augu
hans leituðu að einhveriu á bak við
grímu Craigs. — Þokkalegt sam-
kvæmi, ha?
— Ljómandi, sagði Craig og
Naxos hallaði sér aftur á bak og
augu hans hvfldu á Pucci og hann
var ekki hamingjusamur.
Flip leiddi Craig niður eftir gang-
inum og þegar þau fóru framhjá
hundinum, sagði hún með sinni
biörtustu hertogaynjurödd: — Drott-
inn minn, Það er komið fram yfir
miðnætti. Eru þau ekki indæl? Og
Craig, þakklátur fyrir grímuna, sá
Venus á eftir Venusi, hvítar með
bleikum dílum allar saman, nema
negrastelpuna í miðjunni, og hver
um sig veifaði honum um leið og
þær fóru framhiá. Flip gekk á und-
an honum, mjaðmir og brjóst með
taktvissum lyftingum og glæsileg-
ir dansararnir stigu til hliðar, þeg-
ar blóð hans draup á rósrautt mar-
maragólfið.
Hann hataði Flip og Naxos,
Pucci og nöktu konurnar, sjálfan
sig, síðan gerði hann sér Ijóst, að
hann var vandræðalegur, sneri sér
við í enda herbergisins og starði,
köld grá augun kröfðust svars, þar
til dansararnir litu undan og Venus-
arnir voru kyrrir. Þá flaug honum
í hug, að hann ætti í höggi við allt
samkvæmið, við auðæfi og vald
Evrópu. En það þýddi, að hann
átti einnig í höggi við Naxos. Hug-
myndin var fáránleg. Hann fylgdi
Flip til herbergis hennar og beið
meðan hún baðaði handlegginn,
þurrkaði blóðið af og lagði sára-
bindi á hvítt og rautt sárið.
— Það gæti hafa verið ég, sagði
Flip. Craig kinkaði kolli. — Ég vildi
að það hefði verið.
— Sá gamli leikur kóng í nótt,
sagði Craig. — Það gerir þig að
drottningu. Drottningar geta ekki
dáið, þegar þeim siálfum þóknast.
Hún þrýsti plástrinum að.
— Þetta var slys? spurði hún.
— Veiztu það ekki? spurði Craig.
— Þú varst þar.
Hún tók að titra.
— Craig, horfðu á mig, gerðu
það, saqði hún. — Ég þarf að fá
heroin. Ég verð að fá skammt. Hún
rétti fram fallega lagaða hönd með
fíngerðum beinum, og meðan hann
horfði á, tók höndin að titra og
varð að I jótri, örvæntingarfullri
kló.
— Þjónninn — Nikki — hvar er
hann?
— Craig, gerðu það, ó, elsku,
gerðu það!
Hún var í örmum hans, ís og eld-
ur, tungan flöktandi þjáning í munni
hans, líkaminn áfiáður og undir-
gefinn í senn, hendurnar ákafar og
örvandi, þar til hann hratt henni
frá sér, hélt um olnboga hennar og
hristi hana þar til höfuðið riðaði
á hálsinum.
— Ertu vitlaus? spurði hann að
lokum og sleppti henni Hún féll
niður í svartan sófa, annað axla-
bandið rann út af öxlinni og í Ijós
kom ávalt, miúkt brjóst, hún var
fegúrsta, eftirsóknarverðasta konan
í heiminum.
— Lagaðu fötin þín, sagði hann
rámur. — Hvað nú ef apinn kemur
inn?
Ósjálfrátt leitaði hönd hennar að
gullnum hlíranum og brjóstið varð
gull aftur.
— Vitlaus? spurði Flip. — Vitlaus,
sagðirðu það? Auðvitað er ég það.
Ekkert heroin og enginn sterkur
karlmaður að halla sér að.
— Naxos, sagði Craig. — Er hann
ekki nógu sterkur?
Framhald á bls. 28.
47. tbi. VIXCAN 25