Vikan - 24.11.1966, Qupperneq 32

' yfl, 4, i
■ ’
rili’ii! ' ■; A
Á’/;’ • ’
Þá kimi nmim
nð tinldn
Myndin er tekin af Contal tri-hjólinu, daginn áður en ógæfan reið yfir.
Á brúnni yfir Cha Ho. Maður skyldi ætla að allur þessi manngrúi hefði getað
rétt hjálparhönd, en það var ekki því að heilsa, þeir voru aðeins að horfa á.
I»að eru de Dion bílarnir, sem standa á brúnni.
hjólin náðu upp á stálplöturnar,
en drifið var á afturhjólunum og
þau grófust ofan í leirinn. Það
var ekki um annað að ræða en
að láta bílinn renna niður aftur.
Næst óku þeir bílnum eins
hátt upp í hallann og hægt var,
en tóku síðan stálplöturnar og
settu undir afturhjólin. Guizzardi
setti bílinn í gír aftur, gaf rösk-
lega í og sleppti kúplingunni
með þeim eina árangri, að stál-
plöturnar þeyttust af heljarafli
aftur undan hjólunum og langt í
burt.
— Þetta hefst aldrei svona,
sagði Guizzardi. Hann bakkaði
bílnum aftur eins langt og hægt
var frá brúnni, ók æðislega að
og eins og í fyrra skiptið náði
Á rísakri, skammt frá Hun Ho. Hjólin
þyngri var að ná sundur.
hann með framhjólin upp á
marmarann. — Ýtið, æpti hann
og mennirnir stukku til og ýttu
aftan á bílinn, stóðu í gusu af
leir og steinum undan afturhjól-
unura og útblásturinn frá vélinni
sveið á þeim fæturna. Guizzardi
stöðvaði, án þess að láta bílinn
renna aftur niður, beið andartak,
meðan mennirnir hvíldu sig, síð-
an reyndi hann aftur, án þess að
taka nýtt tilhlaup, og mennirn-
ir ýttu. Og smám saman komst
bíllinn upp á brúna, en þá var
líka full þörf að fylla vatnskass-
ann á ný.
En ekki var björninn unninn
fyrir því; það reyndist nauðsyn-
legt að gera sérstakar ráðstafan-
ir fyrir hvern stein, sem farið
var yfir á brúnni. Stundum stóð
bíllinn aðeins á tveimur hjólum.
Stundum skárust hjólin ofan á
milli steina, svo að við lá að
þau rígfestust. Loksins hafðist
þetta. Aurhallinn við hinn brúar-
sporðinn var jafnvel enn verri
en sá fyrri, en að lokum var bíll-
inn kominn niður á jafnsléttu
hinum megin, og að launum var
honum gefið vatn á kassann. Á
sama hátt fóru þeir yfir seinni
brúna, en nú kom þjálfunin þeim
til góða, svo þeir voru aðeins
tuttugu mínútur yfir hana. Cha
Ho var að baki.
Og þannig héldu þeir áfram
með erfiðismunum gegnum
linnulaust regnið. f fjarska sáu
þeir móta fyrir Kalgan fjöllum.
Þeir nálguðust þorp, og þegar
þangað kom, þursti hópur manna
út á brautina og stöðvaði þá.
Þetta var dráttarliðið, sem Borg-
hese hafði ráðið, og verkstjórinn
tiikynnti prinsinum, að það væri
óhugsandi að billinn kæmist
lengra af eigin vélarafli. Borg-
hese sagði honum stuttaralega,
að hann myndi halda áfram með-
an mögulegt væri, og áfram hélt
hann að Nankow gljúfrinu.
Lengra náði vegurinn ekki. Þeir
voru aðeins yfir 30 mílur frá
Peking, og það var enn ekki kom-
ið kvöld. En nú var enginn veg-
ur lengur, aðeins grýttur farveg-
urinn, sem stórfljót myndi ryðj-
ast niður eftir, þegar regntíminn
hefði staðið lengur. Nú var að
draga Itöluna upp eftir þessum
árfarvegi, yfir grjót og hnull-
unga, upp fossstæði, tjarnir,
blautan sand, og ógerningur að
hreyfa bílinn öðruvísi en af
vöðvaafli.
Ettore dró fram kaðlana og
festi þá við fjaðrahengslin. Svo
tóku dráttarmennirnir til sinna
ráða og drátturinn hófst. Verk-
stjórinn, sem var gamall maður,
raulaði vinnusönginn, einskonar
„á-fram“, beið eftir svari frá
mönnum sínum, þegar þeir tóku
á. Næst þegar hann sagði „á-
fram“, hvíldu þeir sig stundar-
korn og um leið og þeir svöruðu
voru föst í rótartægjum, sem þrautin
tóku þeir aftur í. Þannig þokað-
ist ferðin hægt og hægt. Guizz-
ardi stóð við stýrið og reyndi
eftir beztu getu að komast fram
hjá verstu hnullungunum, og
gretti sig með sársaukadrætti í
andlitinu, í hvert skipti, sem gír-
kassinn eða drifið skrapaði við
stein.
Og loks náðu þeir til Nankow.
Klukkuna vantaði kortér í þrjú.
Barsini hafði áhyggjur af því
að yfirgefa starfsbróður sinn, du
Taillis, svo snemma í leiðangr-
inum og klöngraðist upp á þorps-
múrana, þar sem hann sá vel út
yfir sléttuna. Þar var enga hreyf-
ingu að sjá. Klukkan fjögur fékk
hans hinsvegar skilaboð um, að
einhver hreyfing væri þarna úti
fyrir. Hann hljóp til móts við
komumenn. Það var hópur drátt-
armanna með Contal tri-hjólið á
eftir sér, en Pons og Foucault
ýttu blásmóðir á eftir.
— Hvaðan úr fjandanum kom-
ið þið? var fyrsta spurningin.
Pons var undirleitur þegar hann
svaraði: — Frá Nankow járn-
brautarstöðinni. — Við komum
frá Peking með lest.
Á sömu stundu voru Cormier,
Godard og Collignon enn að berj-
ast við Cha Ho brýrnar.
Einu sinni, þegar það hafði
dregizt óvenjulengi að Pons skil-
aði sér, höfðu þeir snúið við til
að leita hans, og fundu hann í
sömu aðstöðu og Blériot var svo
oft með flugvélina sína, nefið
niður, stélið upp. Það var eins og
hann gæti ekki fengið nógu mik-
ið af þunga sínum aftur á, svo
drifhjólið gerði gagn. Ökumenn-
irnir skutu á ráðstefnu, og kom-
ust að þeirri niðurstöðu, að þar
sem fyrsti áfanginn út frá Pek-
ing væri verstur af allri leiðinni,
væri ekki ástæða til að úrskurða
tri-hjólið úr leik, þótt það hlypi
yfir fyrsta áfangann frá Peking
til Nankow. Það hefði ekki verið
úrskurðað úr leik, hefðu dráttar-
mennirnir dregið það alla þá leið,
því ætti þá heldur að gera það,
þótt farið væri með lest? Og úr
því lest á annað borð gengi til
Nankow, skyldi Pons snúa við
og aka gætilega til Peking og
taka lestina þagan til Nankow.
Nú gátu hinir gefið í. Þeir óku
léttan yfir sandinn. Asnarnir
og uxaeykin, sem þeir mættu,
höfðu aldrei séð neitt þessu líkt
áður, og ekki langt frá Cha Ho
komu þeir skyndilega og á mik-
illi ferð ofan í lægð, þar sem
uxaeyki var á ferðinni. Uxarnir
tveir brugðust illa við og tóku
á rás með þeim afleiðingum, að
vagninn valt um koll og þeir
líka. Bílstjórarnir snögghemluðu
og flýttu sér að slysstað. Ekkert
hljóð kom úr vagninum. Þeir sáu
ekilinn, en ekkert merki um far-
þegana. sem í vagninum höfðu
Framhald á bls. 32.
32 VIKAN 47 tbl