Vikan - 24.11.1966, Síða 45

Þá kunni enginn
að tjalda
Framhald af bls. 32
verið. Ekillinn var greinilega lif-
andi, það sást á kvikulum augum
hans, sem horfðu flóttalega til
hinna ýmsu hliða. Þegar Frakk-
arnir skoðuðu hann, rak hann
upp smá óp, en hreyfði sig ekki;
það var eins og hann óttaðist að
finna sig beinbrotinn, er hann
reyndi að nota vöðvana. Frakk-
arnir drógu til hliðar glugga-
tjöldin á vagninum með hálfum
huga. Þar var einn farþegi inni,
sem horfði á þá þrumu lostinn
milli fóta sér, en sagði ekki orð
eða hreyfði sig fremur en ekill-
inn. Og framan við vagninn
börðust uxarnir um, með faeturna
upp í loft, til að reyna að ná
jafnvæginu á ný. Frakkarnir
kunnu ekkert á svona samgöngu-
tæki og ákváðu að það bezta,
sem þeir gætu gert, væri að
flýta sér að næsta þorpi í leit
að hjálp.
En næsta þorp var Cha Ho-ti-
en, þorpið við Cha Ho brýrnar.
íbúarnir höfðu notið góðrar
skemmtunar, er Borghese fór
með bílinn sinn yfir brýrnar, og
þeir ætluðu aldeilis ekki að missa
af því, þegar hinir færu líka.
Goubault, túlkurinn, sagði þeim
með miklu handapati frá slysinu
niður á veginum. Enginn hreyfði
sig. Þeir biðu eftir því að sjá bíl-
ana fara yfir brýrnar. Árangurs-
laust reyndu mennirnir að koma
fyrir þá vitinu, en ekkert rask-
aði ró Kínverjanna. Þeir ætluðu
að bíða og sjá. Frakkarnir komust
að þeirri niðurstöðu, að þeir gætu
ekki betur gert fyrir vesalings
mennina í uxaeykinu, og sneru
sér að því að komast yfir brýrn-
ar.
Þeir létu sér fátt um finnast
föeur minnismerki og mannanna
miklu verk, heldur ráku járn-
fleina umsvifalaust ofan í brúar-
gólfið og hófu að draga bílana
upp með öflugum vindum. Það
tók tvo tíma að koma Spijkern-
um upp. Æfingin skapar meist-
arann, og þeir urðu fljótari með
þá, sem á eftir voru. Nú var
brúargólfið orðið flughált, svo
aksturinn var mun erfiðari og
áhættusamari, heldur en þó hjá
Borghese. Síðan tók óratíma að
komast niður af brúnni, og eins
fór með þá seinni. Þegar þessu
var lokið, var sólin komin lágt
á himininn, en þeir héldu áfram,
eins hratt og þeir mögulega gátu.
Á einhvern óskiljanlegan hátt
var Spijkerinn orðin gersamlega
vinnslulaus. Godard gaf hinum
merki um uppgjöf. Þeir námu
þegar staðar. — Það er eitthvað
að, tilkynnti hann. — Druslan
vinnur ekkert.
Bizac og Collignon sneru sér að
Spijkernum, eins og læknar að
sjúklingi. Þeir hlustuðu á vélina
ZANUSSI kæ/iskápar
Hver einasta húsmóðir, sem sér
ZANUSSI kæliskáp hrífst af hinni
rómuðu ítölsku stílfegurð. Þær
sem hafa reynt ZANUSSI kæli-
skápa þekkja kostina. Komið og
kynnið yður hina sérstaklega
hagkvæmu greiðsluskilmála.
■
Stærðir við allra hæfi.
SÖLUUMBOÐ
UTAN REYKJAVÍKUR
Snorrabraut 44; - sími
6242
afnarljörður Jón Mathiesen
V/irílunin Orin
aflavik
úðardalur
;afjöróur
SigurAur Guðmundsson. rafvm.
Vesturgotu S
Einar Stafintson, rafvm.
Baldur Saemundtson. rafvm.
Fjarðarstraeti 33
Siglufjorður Veralunin Raflýsing
Olafsfjörður Magnús Stefánsson. rafvm.
Raufarhofn Reynir Sveinsson, rafvm.
Akureyri Véla 6 Raftaekjasalan
Húsavik Rafvélaverkstaeði Grims og Arna
Sauðárkrókur Verzl. Vökull
Blónduós Valur Snorrason, rafvrn.
stilltu blöndunginn, bönkuðu og
þreyfuðu og horfðu. Eitthvað að
kveikjunni? Óhreinn blöndung-
ur? Skipta um kerti. Hreinsa
blöndunginn. Fara yfir rafkerfið,
stilla ventla, prófa magnetuna.
Þeir gerðu allt og bölvuðu, þegar
þeim varð hugsað til veizlunnar,
sem majór Laribe, sem einnig
hafði farið með lestinni til Nan-
kow, hafði heitið þeim, þegar
þangað kæmi.
— Nú er aðeins eitt eftir, sagði
Collignon. — Það hlýtur að vera
hljóðkúturinn. Hann og Godard
stungu sér undir bílinn með ham-
ar og meitil og tóku að lemja á
útblásturskerfinu. Þeir gerðu fá-
ein göt, steinþegjandi, og risu
svo á fætur. Eirihver tók í sveif-
ina. Annar stillti benzíngjöfina
og kveikjuna. Vélin fór í gang.
Hávaðinn var ærandi Leir og
sandur höfðu stíflað útblástur-
inn, en nú, þegar þeir höfðu svo
að segja meitlað í sundur púst-
rörið, var þrýstingurinn þar með
tekinn af stimplunum. Spijker-
inn var eins og fjallageit, þegar
þeir þeystu af stað aftur í áttina
til Nankow, og Collignon var
ennþá aumur og illa á sig kom-
inn eftir faðmlagið, sem fylgdi
þeim orðum Godards, að nú væri
Collignon að fullu fyrirgefin
þriggja tíma töf í Peking.
En sá, sem hafði mest að fyrir-
gefa, var du Taillis. Hann leið
allar þær vítis og sálarkvalir,
sem einn blaðamaður getur liðið,
þegar hann kemur ekki fréttum
sínum frá sér. Hann þurfti ekki
annað en senda boð til Parísar
um að Frakkarnir væru komnir
til Nankow og hefðu náð Borg-
hese. Þetta gat hann ekki, í
fyrsta lagi vegna þess, að þetta
hafði komið fyrir, og í öðru lagi
að hann var hvergi nálægt loft-
skeytastöð. Og nú lagðist nóttin
yfir þá, og þeir komust ekki
lengra, í þessu erfiða og óþekkta
landi. Veizlan fyrirheitna og loft-
skeytastöðin, allt var þetta þeim
fjarri. Þeir urðu að láta fyrirber-
ast þar sem þeir voru komnir.
Þeir voru allir grútfúlir, en
heppnaðist að halda kurteisinni,
svona nokkurn veginn. Þeir voru
dauðþreyttir. Þrátt fyrir alla
reynslu Cormiers í Ungverja-
landi og þá staðreynd, að du
Taillis hefði flækzt svo að segja
um allan heiminn, kunni enginn
þeirra að tjalda. Du Taillis hafði
með sér nýtt tjald, en hann
hafði aldrei gert sér grein fyrir
því hvernig átti að reisa það, og
honum til sárrar gremju féll það
jafnharðan um koll og hann
hafði komið því upp á súlurnar.
Godard var nokk sama um þetta
umstang, því að hann hafði hvort
sem var ekkert til að sofa við.
En þeir skiptu með sér verkum,
og smám saman komst lag á
tjaldið. Klukkan ellefu um
kvöldið fengu þeir sér nokkra
potta af niðursoðnum Maggi-
súpum, nokkrar niðursuðudósir
af sardínum, og átu kex með.
Meðan á miðri máltíðinni stóð,
breyttist mildur rigningarsudd-
inn, sem hafði ýrzt úr loftinu
allan daginn, og nú kom fjalla-
skúr, eins og hún getur mest og
blautust verið. Þeir flúðu inn í
tjaldið, það var svo sem ekki
mikið skjól, því að vatnið rann
ofan á jarðveginum og undir
tjaldskörina. Du Taillis hafði með
sér ferðabedda, sem hélt honum
upp úr mestu bleytunni, og horfði
með meðaumkun á Godard, þegar
hann breiddi teppi yfir verkfæra-
kassa og matvælaöskjur og
«■«*• VIKAN 45