Vikan - 24.11.1966, Qupperneq 57

Rafmagnsrakvélar
i miklu úrvali metf og
án bartskera og
harklippum
rÆJL
ÖJ |sií
VIÐ ÓÐINSTORG
SÍMI 1 0322
sagði hún. — Ég er búin að segja
honum, hvað John sagði um
hann. Ég held, að hann hafi orðið
hræddur.
Alan svaraði ekki, en yppti
öxlum. Hún hafði það óþægilega
á tilfinningunni, að hann brosti
að henni hið innra með sér eins
og honum fyndist hún vera barn.
Pávíst en yndislegt barn. — Við
skulum vona að það heppnist,
sagði hann blátt áfram. — Ef það
heppnast ekki, verðum við að
taka afleiðingunum. í þessum
leik verður maður alltaf að taka
afleiðingunum. En mér þykir það
slæmt vegna Madeline. Hún er
allt of góð og allt og yndisleg til
að deyja, ef tíminn er nú kominn.
— Ég er kannske ekki eins góð
og yndisleg, en ég kæri mig held-
ur ekkert um að deyja, sagði
Fay. — Og ég kæri mig ekki um
að þú deyir, Alan.
Hún sat á rúminu við hlið
hans. Hann tók hönd hennar og
þrýsti henni fast upp að kinn
sinni. Svo sagði hann hægt:
— í fyrsta sinn á ævinni lang-
ar mig heldur ekkert til að deyja,
Fay. Það er kannske þessvegna,
sem ég hef ekki staðið mig betur
í þessu. Hér áður fyrr var mér
nákvæmlega sama, og þegar mað-
ur lætur hendinguna ráða hvort
maður lifir eða deyr, er heppnin
venjulega með manni. Og í
mínu starfi þarf maður eiginlega
alltaf að hafa það þannig. Maður
á aldrei að hugsa um neitt eða
neinn. Þá hefur maður í rauninni
minni möguleika. Ef maður hefur
áhyggjur af einhverjum ... hann
endaði ekki setninguna. Morfín-
sprautan, sem hún hafði gefið
honum til að lina þjáningarnar
hafði haft sín áhrif. Nokkrum
mínútum seinna var hann sofn-
aður, stöðugt með hönd hennar
við kinn sína. Hún sat lengi og
horfði niður á hann, þegar hann
var sofnaður. Svo beygði hún sig
niður að honum og kyssti hann
á ennið.
— Þú mátt ekki fara frá mér
ástin mín, hvíslaði hún. — Og
ef þú kærir þig ekki um að deyja,
fyrir hvern viltu þá lifa — mig
eða Madeline.
Næsta morgun hafði Alan háan
hita, en gat talað við hana þegar
þau borðuðu morgunmatinn, sem
Sheba bar til þeirra.
— Ég er hræddur um, að ég
hafi fengið malaríukast, sagði
hann afsakandi. — Ég fékk mal-
aríu í fyrsta sinn sem ég var hér,
meðan ég var fangi í stríðinu.
Þessi bölvaður sjúkdómur kemur
alltaf aftur og aftur. En ég hef
nóg af kínini í töskunni minni.
Vertu svo væn að gefa mér svo-
lítið af því, vina mín.
Hann brosti til hennar og hún
brosti aftur, meðan hún fann
handa honum meðalið. Hún var í
grænum innislopp og inniskóm.
Þetta var í fyrsta skipti, sem
hún hafði ekki flýtt sér inn í
búningsherbergið til að klæða sig,
um leið og hún fór fram úr.
— Skelfing ertu í fallegum
slopp. Þú hefur aldrei þorað að
láta mig sjá þig í honum.
— Þetta er síðasti morguninn
okkar hér, það er kannske þess-
vegna, sem ég get slappað svolítið
af. Framhald í næsta blaði.
Músik eða hvað?
Framhald af bls. 14.
kominn að segja slíkum heims-
frægum listamönnum til synd-
anna. Hefðu þeir komið með
svona prógram í heimalandi sínu,
hefðu þeir óðara verið píptir nið-
ur af sviðinu. Það mátti líka
greina vonbrigði á andlitum
margra á áheyrendabekkjunum.
Allan tímann meðan þeir stóðu
á sviðinu var hátalarakerfið í
ólagi. Það var í ólagi þegar þeir
tóku til við fyrsta lagið. Ekki
datt þeim samt í hug að gera
hlé á spilinu til þess að kippa
þessu í lag. Þeir héldu sínu striki
út prógrammið, en höfuðpalrinn
Hermann reyndi að láta sem
minnst á því bera, oð honum
hundleiddist þetta allt saman.
Nokkrir aðdáendur sýndu goð-
unum tilhlýðilega virðingu með
því að kippa Pétri fram í salinn,
og var honum þá skemmt.
Þessir hljómleikar hafa sannar-
lega ekki orðið til þess að auka
hróður Herman's Hermits, hér-
lendis.
SÚTAÐAR
GÆRUR
TRIPPASKINN
KALFSKINN
¥
Mikið
úrval
¥
Hagkvæmt
verð
Sútunarverksmiðia
SLÁTURFÉLAGS
SUÐURLANDS
Grensásvegi 14
Sími 31250
Einnig
Laugavegur 45
Sími 13061
«•tbl- VIKAN 57