Vikan - 01.12.1966, Qupperneq 23

Þegar hún kom út, sá hún Shebu
og Charles sitja þétt saman í
bambusstólum og skrafa saman
í lágum hljóðum. Þau hættu um
leið og hún birtist. Ótti hennar
um yfirvofandi hættu, sem hún
hafði allan morguninn barizt á
móti, óx aftur. Hún reyndi að
bægja honum burt með því að
telja sér trú um, að Charles
hefði aðeins verið að sýnast fyrir
Shebu.
Sheba gaf henni kaffibolla og
sagði að það væri synd, að Alan
væri veikur. Fay sagði að það
væri ekki mjög alvarlegt, en
hann neyddist örugglega til að
vera í bólinu í nokkra daga.
— Ég vona að við misnotum
okkur ekki gestrisni ykkur um
of, sagði Fay. Sheba hló stutt og
óþægilega.
— Auðvitað ekki. Alan er vel-
komið að vera hér, svo lengi sem
hann kærir sig um. Við erum á
Happy Harmony plantekrunni,
það vitið þér. Fay horfði undr-
andi á hana. Charles ætlaði að
fara að segja eitthvað, en Sheba
lyfti bogadregnum, reyttum
augabrunum og hélt áfram ó-
trufluð:
— Og allt þetta fína fólk, sem
kemur hér með vini sína -—
hvað ætti maður þá að halda?
— Ég hef útskýrt fyrir þér
þetta með Madeline, sagði Char-
les þvermóðskuful Iur. - - Þú
veizt vel, af hverju ég tók hana
með. Sheba leit beint á Fay og
sagði:
Það voru ekki aðeins þú og
Madeline, sem ég var að hugsa
um. Fay gleymdi alveg ákvörð-
un sinni' um að vera róleg og
ákveðin. Andlit hennar lýsti af
reiði, þegar hún sagði ögrandi:
— Eruð þér að gefa í skyn, að
maðurinn minn sé tilfallinn vin-
ur? Sheba leit undrandi á hana:
— Það er undir kringumstæð-
um hjónabandsins komið, en ég
vona að minnsta kosti, mín kæra,
að þér hafið haft ánœgju af því
að vera hérna og kynnast Alan
svolítið. Hún lagði áherzlu á
síðustu orðin. — Það er ég viss
um, að þér hafið.
— Þú hefur saurugan hugs-
anagang, Sheba, sagði Charles.
— En ég veit, að allt sem er
venjulegt og eftir settum reglum,
gerir hálfpartinn út af við þig.
Sheba hló og yppti öxlum. Nú
afsakaði Fay sig með því, að
Alan væri veikur og hún gæti
þessvegna ekki verið við morg-
unverðarborðið næsta dag.
— Dekraðu nú ekki allt of
mikið við hann, Fay. — Karl-
mennirnir eru eins og smábörn.
Þeir halda alltaf, að þeir séu
helmingi veikari en þeir eru, og
nota það sem afsökun fyrir því
að þeir segja ekki eitt einasta
gáfulegt orð. Alan sagði að
minnsta kosti ekki eitt skynsam-
legt orð við mig, sagði Made-
line og hló dálítið móðguð.
Fáy létti. Svo Madeline hafði
ekki fengið það út úr samtalinu
við Alan, sem hún hafði vonað.
En hvað var það, sem hún hafði
vonazt eftir? Staðfesting á því,
að hann og Fay værú ekki gift
eða áætlanir um framtíðina ....
hans og Madeline?
Hún gaf Alan annan kínín-
skammt. Hann var ekki lengur
með hita, og ef hún héldi áfram
hjúkrun sinni myndi það versta
bráðum vera afstaðið.
— Madeline sagði, að þú hefð-
ir ekki sagt eitt einasta skyn-
samlegt orð við hana í morgun,
sagði hún við hann. Hann hió.
— Ég hef uppgötvað, að ef
maður segir fólki sannleikann,
er það alveg visst um, að maður
sé ekki með réttu ráði. Hún
spurði hann ekki hvaða sann-
leikur það væri, sem hann hefði
sagt Madeline. En hún var á-
nægðari. Hún sagði honum frá
samtalinu við Shebu. En hann
vék að öðru:
— Það er alveg sama núna
hvað hún heldur. En ég vil
gjarnan tala við Charles. Getur
þú komið því í kring? f sama
bili bankaði Charles á dyrnar og
kom inn.
— Þau eru ennþá að borða
morgunverðinn, en ég afsakaði
mig með því að ég ætlaði fara
inn í herbergi til litlu stúlkunn-
ar. Það var enginn, sem elti mig,
og allir þjónar voru uppteknir
við störf sín. Hann brosti og sett-
ist. Sólin skein í gegnum glugg-
ann á ljóst hár hans og vin-
gjarnleg augu. Fay fannst efi
sinn minnka. Alan kinnkaði kolli
viðurkennandi.
— Þetta var góð hugmynd.
Fay hefur sagt mér um áætlun-
ina. Er nokkuð að?
— Nei, ég hef gengið frá nll-
um smáatriðum. John er ekki í
mjög góðu skapi, en mér hefur
henpnazt að snúa bví okkur í
hag. Sheba samþykkti að ég
skyldi gera hosur mínar grænar
fyrir Madeline. Ég pet ekki savt.
að hún hafi verið yfir sig ánægð.
en þótt við Madeline förum í
gönguferð í tunglsliósinu eftir
kvöldmat. held ég að hún
srruni okkur ekkert. Hún heldur
að það tilheyri leiknum.
Nokkru seinna ffæti Fay svo saí?t,
að hún ætlaði eð fá sér ferskt
lofi eftir að bafa verið í svefn-
herhereinu mestan hluta dagsins
og lít.ið farið út. Aðalvandamál-
ið er Jivernig við komum yður
út, Alan.
— Þér skuluð ekki hafa á-
hyggiur af mér. Ég skal ráða
fram úr bví. Charles horfði und-
arlega á hann.
Þér eruð miög öruggur um
siálfan yður. Án þess að hika
svaraði Alan:
— Hvers vegna ætti ég ekki að
vera bað? Ég er ekki algjör
bíáni. Látið mig um það.
— Eruð þér ekki of veikur til
að koma með? spurði Charles
svo. En það var ekki annað heyrt
á rödd hans en að hann tryði
því alls ekki, að Alan væri veik-
ur. Fay þagnaði, því hún vildi
ekki rífast við Charles. Þar að
auki yrðu þau brátt komin til
Singapore. Þegar þau kæmu
þangað, gæti hún gætt Alans
og — hún myndi hitta Eve. Hún
fylltist sektarmeðvitund vegna
þess, hve lítið hún hafði hugsað
um Eve þessa síðustu tuttugu
og fjóra klukkutímana. Eina á-
stæða hennar til að koma hing-
að hafði verið að hitta Eve! Hún
hafði ennþá áhyggjur af henni.
Hún leit snöggt á Alan.
— Verið bara rólegur, ég skal
sjá um það, svaraði Alan síðustu
spurningu Charles.
— Þér megið ekki valda mér
vonbrigðum. Þá verða stúlkurnar
alveg miður sín. Þetta átti að
vera vingjarnlega athugasemd,
einhvernveginn kom hún ekki
þannig út.
FLÓTTINN.
Sólin var setzt bak við stóra
banyantréð og skordýrin höfðu
hafið sönglist sína. Lo hafði ekið
borðinu með drykkjunum út af
veröndinni. Þetta gæti hafa verið
eins og öll hin kvöldin en var
það ekki. Eða var það Fay, sem
var á nálum?
Hún gat ekki losað sig við þá
hugmynd, að hún væri leikari í
leikriti, þar sem allt væri fyrir-
fram ákveðið. Hún reyndi að full-
vissa sig um að það væri þessi
hræðilega bið, sem tæki svona á
taugarnar. Síðustu tímarnir. áður
en flóttinn hófst, siluðust áfram.
Spenningurinn steig með hverri
mínútunni. Þannig hlaut her-
mönnunum að líða í skotgröfun-
um fyrir árás, hugsaði hún. Ró-
legir á yfirborðinu. en svitinn
streymdi úr svitaholunum og
hiartað barðist í brióst'nu. Æsi-
tilfinningin gerði hana fámál»?a.
en hún virtist hafa þveröfug
áh''if á Madeline. Hún -rar óeðli-
lega kát, daðraði við Charles og
reyndi iafnvel að stríða John,
sem var þó eins og veniulega,
lokaður inn í siálfum sér og frá-
hrindandi. Charles daðraði við
hana eins og samið hafði verið
um. og að þessu sinni virtist
Shebu vera sama. Þunnar varir
h^'-irmr boonnðu í ánægiulegu,
næqtiim ili'urnis'effu brosi.
Slóttugu Mona-Lísu brosi, sem
fferði Fav enn óttaslegnari og
taugaóstyrkari við allt bað, sem
gerzt hafði þennan dag.
Líðan Alans var skárri, þegar
líða tók á daginn. Meðan hann
fengi nauðsynlegan kíninskammt
var hún viss um, að hann myndi
standast ferðina. Hiín tróð eins
mörgum flöskum í veskið sitt
eins og þar komust fyrir. Það var
of erfitt að taka ferangurinn
með.
— En ég hef þá ekkert til að
fara í, þegar við komum til
Singapore.
— Ég skal kaupa sarong
handa þér. Þú verður dásamleg í
honum, ástin mín. Þú hefur ein-
mitt rétta vöxtinn fyrir þannig
klæðnað, grönn og drengjaleg,
sagði hann og hló hátt.
— Þér finnst sem sagt, að ég
sé beinagrind? Hins vegar er
ekkert í okkar samningi, sem fer
fram á að þú kallir mig ástina
þína.
— Finnst þér samt ekki gaman
að því? Ég held að það sé engin
kona, sem hefur á móti því að
vera kölluð ástin mín. Hann fór
í slopp og gekk til hennar — þú
fyrirlítur mig ekki? Það fauk í
hana, þegar hún fann að hún
roðnaði.
— Nei, þú fjrrirlítur mig ekki,
hélt hann áfram í ánægjulegum
tón. — Ég er ekki ímyndunar-
veikur, heldur þekki ég svo-
lítið inn á konur.
— Allt of mikið! gusaðist út
úr henni. Hann leit undrandi á
hana.
— Er það afbrot? Það getur
varla verið. Hann dró hana fast
upp að sér og kyssti hana á
munninn og hún barðist ekki á
móti. Hún vissi ekki, hvort hún
svaraði kossum hans eða ekki.
Hún vissi ekki af sér fyrr, en
Lo hringdi til kvöldverðar. Hún
sleit sig í flýti af honum.
— Þetta er brjálæði. Hún
reyndi að tala rólega en rödd
hennar skalf.
— Nei, þetta er elckert brjál-
æði. Þetta er bara mannlegt. Við
getum gert þetta miklu betur,
þegar við komum til Singapore.
Ef heppnin er með okkur, bætti
hann við. Þessi setning endur-
ómaði í höfði Fay alla máltíðina
á enda.
Andrúmsloftið varð ennþá
þvingaðra, eftir því sem lengra
leið. Það virtist áberandi hávaði,
þegar glamraði í mataráhöldun-
um, þegar þau lyfti kaffibollun-
um; slitrótt samtalið og hvernig
þau horfðu hvert á annað. Fav
afsakaði sig og sagðist þurfa að
skreppa aðeins inn í barnaher-
bergið til Sonyu litlu. Hún bafði
óttast þetta andartak.
— Hvað er að Fay? Ertu að
gráta?
Það var hræðsla í rödd litlu
stúlkunnar. Hún skalf, þegar
hún hélt áfram: — Eve grét líka,
kvöldið sem hún kvaddi mig og
fór aftur til Singapore. Ég vissi.
að hún myndi aldrei koma til
baka og ég veit það sama núna.
Þú mátt ekki fara frá mér.
Hún minntist orða Alans:
— Það er sama hvað gerist,
barninu verður ekki gert neitt
mein, en það eru hundrað líkur
á móti einni fyrir því að þú
verðir höfðinu styttri, ef þú
verður hérna eftir, Fay. Brosið,
sem fylgdi, yljaði henni um
hjartaræturnar og hann bætti
við: — Þú sagðist ekki kæra þig
um að ég dæi. Má ég launa
þér gullhamrana í sama? Hún
Framhald á bls. 52.
48. tbi. VIICAN 23