Vikan - 01.12.1966, Blaðsíða 14

TVÆR VENJULEGAR FJÖLSKYLDUR í EIN-
BÝLISHÚSAHVERFI. BÚRNIN LÉKU SÉR
SAMAN. KONURNAR SPJÖLLUÐU UM
HEIMILISHALD. KARLMENNIRNIR FENGU SÉR
EINN LÍTINN Á LAUGARDAGSKVÖLDUM. EN
VINATTAN VARÐ AÐ FLÓKNU ASTAMÁLI.
BÖRNIN KOMUST AD RAUN UM ÞAÐ, AÐ ALLT
í EINU VAR NÁBÚINN ORÐINN NÝI PABBINN
ÞEIRRA.
HÖFDII 1111 Á
KONUM 00 DÖRNDM
EFTIR ÞRJÁ MANUÐI BAÐ NÁGRANNINN
KONU MINNAR - ÞÁ VAR ÉG LÍKA ORÐINN
ÁSTFANGINN í KONUNNI HANS.
Þetta kom eiginlega f upphafi allt
til af því, að sk;ólveggurinn ó milli
lóðonna var clltof lógur. Annað
nógrannabarnanna kom yfir þenn-
an skiólvegg eitt kvöldið og spurði,
hvort það mæfti taka þótt í bolta-
leiknum með okkur.
Þó vorum við búin að vera í
húsinu okkar í ór, án þess að hafa
talað orð við nágrcnnan.
Þrem mánuðum síðar sátum við
öll f|ögur á rökstólum og ræddum
sameiginleg skilnaðarmál, hvernig
við ættum að leysa fjárhagsmálin,
og hvernig ætti að verða með börn-
in.
Einn úr hópnum segir frá. Nú,
þegar liðin eru nokkur ár frá skiln-
oðinum og nýju giftingunum, — get-
ur hann sagt frá öllu saman, ár.
þess æsings og tilfinningasemi, sem
einkenndi þetta tímabil.
Hann var deildarst'|óri í vélafyr-
irtæki, og þegar fjölskyldan flutt-
ist f eigið hús, rættist helzti óska-
draumur þeirra. Húsið var í útjaðri
bæjar í Mið-Svíþjóð, — það var
fjögur herbergi og nýtfzkulegt eld-
hús fyrir húsmóðurina, Gretu, — og
umhverfis var indæll grasblettur,
þar sem dóttirin f húsinu gat leik-
ið sér. Hún var fjögurra ára og
hét Eva.
— Við höfðum lengi látið okkur
dreyma um þessa húsbyggingu, og
það var yndislegt að fá eitthvað,
sem maður átti sjálfur. Húsið var
í einbýlishúsahverfi, þar sem var
fjöldi svipaðra húsa, og næsti ná-
granni okkar bjó rétt hinum megin
við grasblettinn.
Ein af fyrirætlunum Hans og
Grétu, þegar þau fluttu inn, var
að hafa, sem minnst saman við
nágrannana að sælda. Þau vildu
alls ekki verða háð umhverfinu á
neinn hátt. Til þess að undirstrika
þetta, komu þau upp limgerði um-
hverfis lóðina, og að því er garð-
yrkjumaðurinn sagði, átti það að
vaxa skjótt og vel.
Ef garðyrkjumaðurinn hefði sagt
satt, hefði kannski ekkert gerzt, —
en nú fór svo, að árið eftir var
limgerðið enn dvergvaxið.
Við þekktum auðvitað nágrann-
ana, — vissum, að hann var tækni-
fræðingur hjá byggingarfyrirtæki,
— fannst þau geðug í sjón, — en
höfðum til þessa látið okkur nægja
að heilsast yfir limgerðið. — Seinna
fréttum við, að þau hefðu flutt
inn með sama ásetningi og við, —
þ.e.a.s. að umgangast nágrannana
sem minnst.
Það var sem sé skjólveggnum að
kenna, að tveggja ára strákhnokk-
inn úr næsta húsi kom allt f einu
blaðskellandi, þegar Hans, Greta
og Eva voru í boltaleik úti á gras-
flötinni sinni.
Auðvitað fékk hann að reyna
sig, það var skipzt í nokkrgm' orð-
um við foreldra hans yfir llmgerð-
ið, og þar með var kunningsskap-
urinn kominn í kring.
Hans spurði, hvort nágranninn
vildi ekki þiggja eitt glas, — frúrn-
ar fóru að tala um heimilishald,
og nokkrum vikum síðar voru öll
14 VIKAN 48-tbl-