Vikan - 01.12.1966, Blaðsíða 33

Skeytið var til Udde, með fyr-
irmæli um að senda mann á
hesti með tvo benzínbrúsa til
móts við Spijkerinn út á Gobi
eyðimörkina. Hann undirstrik-
aði að þetta væri aðeins varúð-
arráðstöfun. Du Taillis sendi
skeytið, án athugasemda.
Borghese stóð við orð sín.
Hann var snemma á fótum og
lagði af stað á tilteknum tíma.
Vegurinn skánaði, þegar kom
aðeins frá Pong-Kiong, og við
tók hörð slétta, svo Borghese
jók hraðann upp í 60 mílur á
klukkustund. Ítalarnir gáfu sér
tíma til að vera ferðamenn. Þeir
stönzuðu til að virða fyrir sér
vel gerð mannvirki. Þeir tóku
myndir. Annars var töluverður
vindur þennan dag, og nú tók
að fjúka í augu þeirra. Gobi
eyðimörkin var framundan.
Hún er gamall vatnsbotn og
leiðin niður á hana liggur nið-
ur snarbrattan bakka. Hitinn
skall yfir þá, næstum óbæri-
legur. Yfir þetta land fór enginn
ða degi til. Allt var krökkt af
beinagrindum uxa, kameldýra
og múldýra. Eftir margar míl-
ur fundu þeir brunn, en þegar
þeir helltu vatninu yfir höfuð
sín, komust þeir að því, að hör-
undið á andlitum þeirra var
þegar brostið og blæðandi.
Þeir héldu áfram. Eftir langa
ferð á jafnsléttu, óku þeir nið-
ur annan sandbakka. Þetta var
lægri hluti eyðimerkurinnar.
Þessi hluti hennar var sá sem
allir óttuðust mest, 40 milna
breið sandslétta, og allir vissu
að þarna var útilokað að ferð-
ast nema á nóttunni, því þegar
sólin var hæst á himni mundu
allir deyja, nema þeir allra
sterkustu. Klukkan tvö um dag-
inn, mættu þeir fótgangandi
manni, sem teymdi á eftir sér
kameldýr, með tveimur 45 lítra
brúsum af bensíni. Hann stöðv-
aði þá og rétti þeim símskeyti.
Það var stílað til du Taillis, og
þeir réttu honum það aftur.
Þeir gerðu honum skiljanlegt,
að hann yrði að halda áfram til
suðurs og afhenda Godard og
du Taillis bensínið. Svo héldu
þeir áfram og loksins sáu þeir
hina einmanalegu ritsímastöð í
Udde. Þar tók ritsímastjórinn,
mister Johnson, hjartanlega á
móti þeim.
Du Taillis sá ekki betur en
að Godard væri í vondu skapi,
þegar þeir lögðu af stað um
morguninn. Hann yppti öxlum
og benti eftir Itölunni.
— Við verðum að gera okkar
bezta til að týnast ekki í dag.
Það er nóg á einni ferð að vera
búinn að týna tveimur mönn-
um.
Hann ók þegjandi meira en
mílu og nam þá allt í einu stað-
ar.
— Hvar er Pékine? spurði
hann snöggt.
Þeir uppgötvuðu að tíkin
hafði orðið eftir.
FRAMLEIÐANDI ÍSLENZK HÚSGÖGN HF.
KÓPAVOGI AUÐBREKKU 53 SÍIVII 41690
KAUPIÐ ÞIÐ STÓL, ÞÁ KAUPIÐ
GÓÐAN STÓL - NORSKI
HVÍLDARSTÖLLINN
— Við erum komnir svo stutt,
það er eins gott að við snúum
við og sækjum hana, sagði du
Taillis.
— Aldrei á ævinni, svaraði
Godard, — ég vil ekki láta það
sannast á mér að ég hafi fórnað
sigrinum fyrir eina hundtík. Ég
mun aldrei krefjast þess af
Spijkernum mínum, að hann
fari meter fram yfir það sem
nauðsynlegt er til að ná París.
Svo þagnaði hann og bætti við
eftir stundarkorn: — Það er
skömm af því, en svona er það.
Það var þá, sem du Taillis fór
að skiljast, að eitthvað var að.
Pons hafði staðið þögull
við farartœki sitt síðan i dög-
un, og starað í áttina þangað
sem■ félagar hans vœru
vœntanlegir. Svo tók hann
ákvörðun: — Við skulum eyða
þessum hálfa lítra, sem eftir
er, og fara til móts við þá.
Þeir settu í gang og óku af
stað. Eftir stundarfjórðung
þagnaði vélin.
Þetta var klukkan fimm um
nóttina. — Við skulum ganga,
sagði Pons. Þeir lögðu af stað.
Pons reiknaði með, að þeir
fœru sex kílómetra á klukku-
stund.
Klukakn varð ellefu. Þeir
höfðu gengið yfir tuttugu
mílur. Þeir höfðu ekki farið
fram hjá neinum þorpum.
Engar hirðingjatjaldbúðir séð,
og heyrðu ekkert í mótorum.
Þorstinn var æðisgenginn.
Þeir leituðu að vatni. Þeir
fundu poll fullan af leðju og
hálfdauðum pöddum. Þeir
köstuðu sér niður og svelgdu
leðjuna, en spýttu út úr sér
stœrstu pöddunum.
— Við verðum að snúa við,
sagði Pons. Þeir sneru við
og fóru sömu leið og þeir
höfðu komið. Þeir áttu nú
orðið erfitt með gang, og það
tók þá átta klukkustundir
að ná farartœkinu. Þeir höfðu
engan séð.
Klukkan var sjö um kvöld-
ið. Þeir voru fárveikir. Þeir
lögðust á jörðina og þeir
sváfu þungum svefni, milli
þess sem þeir köstuðu upp.
Eftir að Godard hafði ákveðið
að skilja Pékine eftir, ók hann
hratt. Hann ætlaði svo sannar-
lega að vera á undan de Dion
bílunum. Þeir renndu sér ofan
á eyðimörkina, fram hjá beina-
grindunum. Þetta gekk vel. Þeir
reiknuðu nú með að vera komn-
ir áttatíu kílómetra. Tvö hundr-
uð voru eftir.
Vélin í Spijkernum hóstaði, og
þagnaði síðan.
Bensínlaus, sagði Godard.
Du Taillis formælti.
— Ég á ennþá fimm eða sex
lítra eftir hérna aftan á, en ég
ætla að láta Cormier halda, að
ég eigi ekki neitt. Ef ég næ tíu
48. ibi. VIKAN 33