Vikan - 01.12.1966, Blaðsíða 34

Sterk og vönducf
Verd vld allra haefi
Gódir greidsIuskiI málar
Litaval á plastáklsedi og bordplasti
Veltitappar á stólfótum án aukakostnadar
ALLT Í ELDHÚSIÐ Á SAMA STAÐ
lítrum frá hvorum þeirra, kom-
umst við hundrað kílómetra í
viðbót, ef eyðimörkin er ekki
verri en hún hefur verið hingað
til. Þá eigum við aðeins eftir
hundrað kílómetra til Udde. Þá
getum við beðið þá aftur um lán,
ef með þarf.
De Dionarnir voru að ná þeim.
— Tilbúinn, hvíslaði Godard.
Hann fórnaði örmum, í örvænt-
ingu, og hrópaði: — Bensínlaus!
Gersamlega bensínlaus. Geym-
arnir eru alveg þurrir.
Cormier og Collignon litu
hvor á annan, með undrunar-
svip. Þeir voru líka vanir að
spila poker. Þeir stigu út og
mældu í tönkunum hjá sér, með
hátíðlegum tilburðum, gægðust
ofan í þá, bönkuðu þá, og hristu
höfuðin.
— Ég er búinn að nota þrjá-
tíu lítra fyrir þessa áttatíu kíló-
metra, sagði Cormier.
— Helvítis lygarinn, hvíslaði
Godard að du Taillis. — Ég hef
ekki notað nema tuttugu sjálfur.
Spijkerinn var fimmtán hest-
öfl, de Dionarnir tíu.
— Ég varð að fara í fyrsta yf-
ir lausa sandinn, sagði Cormier
í vörn. — Auk þess gufar
bensínið upp í þessum hita.
Hvað er hitinn hér, du Taillis?
Du Taillis setti hitamælinn í
skuggann af Spijkernum. Hitinn
reyndist vera 47 stig á Celcíus.
Du Taillis trúði því ekki, en
varð að trúa sínum eigin augum.
— Þarna sjáið þið, sagði Cor-
mie.r. — Sjáðu nú til, Godard,
við eigum eftir 180 kílómetra.
(Godard áleit það vera 200) —
Collignon og ég eigum sina
hundrað lítrana hvor. Við skul-
um gefa þér fimm eða sex lítra
hvor, og þá kemstu að næsta
brunni. Síðan skulum við senda
þér þangað bensín frá Udde.
Godard gerði sig ánægðan
með þetta í fyrstu lotu. Coll-
ignon og Cormier létu hann hafa
lögg neðan í brúsa. Godard áleit
að það væri um átta lítrar sam-
talsö
— Svínin, muldraði Godard
við du Taillis. — Þeir eru báðir
með fjörutíu lítra varatank
undir sætinu. Næst ætla ég að
segja þeim, að ég viti það. Það
sem þeir gáfu okkur núna, er
gagnslaust. Það þýðir aðeins
fimmtíu kílómetra. Við verðum
ekki komnir nema hálfa leið til
Udde.
— Við verðum að halda áfram,
eins og við getum, sagði du
Taillis.
Godard ók hratt. Hann varð að
vera á undan, þó ekki væri til
annars en að fá tækifæri til að
setja sex lítrana sína á. Nú
renndu þeir sér ofan á lægri
sléttuna, þar sem beinagrindurn-
ar voru þéttastar. Það voru
fimm stundarf j órðungar liðnir,
síðan þeir höfðu fengið bens'nið.
Spijkerinn þagnaði. Godard
stökk niður og leit ofan í geym-
inn. — Skraufþurr, sagði hann.
Du Taillis horfði út yfir eyði-
mörkina í von um að sjá ein-
hversstaðar brunn. Það var til-
gangslaust.
— Hvaða nesti eigum við?
spurði Godard.
— Skipakex, kaldan kjúkl-
ing og tvo lítra af vatni, sagði
du Taillis. Svo bætti hann við.
— Þeir geta ekki gert okkur
þennan andskota. Þeir eiga að
minnsta kosti ekki sökótt við
mig. Ég er ekki þáttakandi í
kappakstrinum, og mér er sama
þótt ég þurfi að krjúpa á hnján-
um. Ég ætla að biðja Cormier
að gefa okkur fáeina lítra, svo
við komumst að minnsta kosti
hálfa leiðina héðan til Udde. Við
báðum Udde um að senda bensín
á móti okkur, og ef við kom-
umst lengra, getur ekki verið
nema spurning um fáeinar
klukkustundir, áður en bensínið
kemur.
— Reyndu þá, sagði Godard
stuttaralega.
De Dionarnir voru nú komn-
ir fast að þeim, Cormier á und-
an.
Du Taillis gekk til móts við
þá. En Cormier nam ekki stað-
ar. Um leið og hann fór fram
hjá, kallaði hann glaðlega, eins
og allt væri í lagi: — Er ekki
allt í lagi? Ég skal láta senda
ykkur bensín, um leið og ég
kem til Udde.
Collignon hafði ekki augun af
sandinum. Hann leit ekki upp og
sagði ekkert. Á engri stundu,
voru báðir de Dion bílarnir
horfnir.
Jafnvel Godard var svo þrumu
lostinn, að hann gat ekkert
sagt. Du Taillis var gráti nær
af reiði. Allt í einu varð þeim
ljóst að þeir höfðu staðið hreyf-
ingarlausir í sólinni í margar
klukkustundir. Godard tók af
sér sólhjálminn, til að laga
hann, og sagði svo: — Við verð-
um að reyna að koma upp tjaldi
— við verðum að hafa skugga.
— Du Taillis mældi hitann í
skugganum á ný. Hann reyndist
45 gráður á Celsius, og það var
tekið að kvölda. Þeir heyrðu
ekkert hljóð, sáu enga hreyfingu,
umhvertis þá var ekkert annað
en sandauðn, sólin og beina-
grindurnar.
34 VTKAN 48- tw-