Vikan - 01.12.1966, Blaðsíða 24

"Nú eru góð kaup í boði
Uppþvottalögurinn „3 hands LIGHTNING" er í
stórri, en ókaflega handhægri plastflösku, sem inni-
heldur rúmlega 1 lítra. Uppþvottalögurinn er bland-
aður LANOLINI og fer því mjög vel með hendurnar.
Tappinn, sem er af nýrri gerð, hindrar óþarfa sóun
og óþrif. Mildur og góður ilmur.
Leirtauið verður skínandi fagurt ó augabragði.
Spyrjið um verðið, og þér munuð
sannfœrast um, að góð kaup eru í boði
INNFLYTJANDI GLÓBUS HF.
Dey ríkur, dey glaSur
Framhald af bls. 5
Craig reikaði aftur að rúminu
og settist.
— Við komumst að því ó sínum
tíma — bæði, sagði hann og benti
henni að koma til sfn. Hún hikaði
og hann gaf henni aftur merki.
Hún kom til hans og hann hvíslaði
í eyra hennar. — Það er hljóðnemi
í herberginu. Það er hlustað á
okkur. Þeir vilja vita, að við erum
hrædd.
Stúlkan greip andann ó lofti.
Svo tók hún að gróta — lógt, næst-
um feimnislega.
Craig lagði handleggina utan um
hana og róaði hana með yl og
orku líkama síns og smóm saman
runnu tórin auðveldlega, líkami
hennar hallaðist að hans, eins og
það eitt að snerta hann gerði hana
örugga. Að lokum fann munnur
hennar hans og hún kyssti hann
af æðisgenginni og örvæntingar-
fullri óstríðu. Craig greip andann
ó lofti, þegar þ|óningin nísti hóls
hans aftur og hendur hans tóku
fastar ó olívumjúku hörundi henn-
ar, en að lokum ýtti hann henni
fró sér.
— Þeir koma að sækja okkur
bróðum, sagði hann. — Viltu að
þeir finni okkur svona?
Hún yppti öxlum.
— Skiptir það móli? Við deyjum
hvort sem er.
— Kannski, s’agði Craig. — En
ekki svo auðveldlega. Ég dey ekki
auðveldlega. Hann hugsaði um
Grierson og Andrews. Ef þeir væru
ennþó lausir, hafði hann mögu-
leika.
Það var rjólað við dyrnar og
Craig fór frá stúlkunni, stóð reiðu-
búinn. Dyrnar opnuðust og Þeseus
stóð þar, Berettan eins og leikfang
í tröllvöxnum höndunum. Hann leit
af Piu á Craig og var allt annað
en hamingjusamur á svíd.
Ég sagði þér að það myndu verða
vandræði. Húsbóndinn vill tala við
þig. Craig gekk nær. — En engin
vandræði, ha?
— Engin vandræði, sagði Craig
og leit á Piu.
— Það verður allt í lagi með
hana, sagði Þeseus. — Fitjaðu bara
ekki upp á neinu.
Þau gengu í röð, Pia fyrst, sfð-
an Craig að káetu Naxosar. Annar
sjómaður var á verði úti fyrir, og
hann opnaði dyrnar undir eins; og
öll þrjú fóru inn.
Að innan var herbergið eins og
réttarsalur. Stórt borð fyrir dómar-
ana — Naxos í miðjunni, Dyton-
Blease til vinstri og kona til hægri.
Konan vardökk, glæsileg með hátt,
stolt nef, rauðan, fallegan munn.
Hún varklædd eins og Tuareg prins-
essa. Naxos og Dyton-Blease voru
hvíldir og hressir, í svölum hrein-
um fötum. Pia og Craig stóðu hin-
um megin við borðið og skynjuðu
krympuð og þvæld föt sín, óhrein-
indin, þann skort á reisn, sem allir
fangar hafa, vegna þess að þeir
eru fangar.
— Við sáum við þér, Craig, sagði
Naxos.
Craig sagði ekkert.
Við vitum allt um, hvað þú ætl-
aðir að gera. Craig stóð þarna,
horfði á hann, andlitið föl gríma,
bað einskis, gaf ekkert.
— Jæja? sagði Naxos.
Craig hélt áfram að horfa á
hann, án haturs, án reiði. Þessir
menn ætluðu brátt að meiða hann,
Ifkami hans og hugur einbeittu sér
að því að fást við það — aðeins
það. Það var ekkert afgangs, jafn-
vel ekki til að vorkenna stúlkunni,
sem stóð við hlið hans.
— Ég skal tala við hann, sagði
Dyton- Blease og enn leit Craig
ekki á hann. Þetta var það sem
hann vildi — að stóri maðurinn
réðist að honum — ef til vill yrðu
honum á einhver mistök. Ef svo
færi myndi Craig drepa hann. Það
var lítill möguleiki á því, en það
gæti gerzt og ef það gerðist gæti
það gefið honum tækifæri einu
sinni.
— Þá það, sagði Naxos. — Láttu
hann tala.
Stóri maðurinn reis á fætur.
Rólegur, nákvæmur, lipur og ógn-
andi. Konan í bláu og rauðu skikkj-
unni sagði: — Nei. Setztu. Dyton-
Blease hikaði, skildi ekki að kona
gæfi skipanir og konan sagði aft-
ur: — Setztu. Við tölum fyrst. Síð-
ar máttu skemmta þér — eftir að
við Naxos höfum undirritað.
Dyton-Blease settist, án þess að
hafa augun af Craig og Craig hló
að honum, háum, gjallandi hlátri,
sem kom roðanum fram f andlit
stóra mannsins. Craig sagði á arab-
ísku: — Þú, manntemjari, viltu að
ég skriði fyrir þér, svo ég verði
ekki barinn?
Andlit Dyton-Blease varð ennþá
rauðara: — Þeseus! hrópaði hann.
Bátsmaðurinn nálgaðist. Craig
sneri sér við, hratt með annan
handlegginn framteigðan, handar-
jaðarinn þvert fyrir og banvænn
eins og öxi, hin höndin hnefi, á-
hald vöðva og vilja, sem gat slegið
gat á tréhurð. Dyton-Blease stundi,
þegar Þeseus hikaði utan seilingar
og miðaði byssunni á Craig.
— Taktu hann, af hverju tekurðu
hann ekki. Þeseus hikaði enn. —
Áfram, sagði Naxos. — Þú getur
étið hann.
Þeseus hristi höfuðið. — Ég get
reynt, sagði hann. — Hann myndi
drepa mig.
Dyton-Blease sagði: — Þetta er
hlæilegt. Við afhjúpum stigamann-
inn, drögum hann fyrir rétt, beinum
að honum byssum og erum dauð-
hræddir.
— Þið ættuð að vera það, sagði
Þeseus.
— Heyrið þið nú, sagði Naxos.
— Enga tæpitungu meir. Við vitum
til hvers þú ert hér, Craig. Til að
drepa mig. Þú hafðir sviðsett það
laglega. Ef Dyton-Blease hefði ekki
n viican 48-tbl-