Vikan - 22.03.1967, Síða 16

1.
Leigubíllinn ók út af U.S.101,
í áttina til sjávar. Vegurinn lá
fyrir hæðarfót, ofan í kjarri vax-
ið gljúfur.
- Þetta er Cabrillo Canyon,
sagði ökumaðurinn.
Engin hús voru sjáanleg. —
Býr fólkið í hellum?
— Ekki aldeilis. Húsin eru
niðri við ströndina.
Mínútu seinna fann ég sjávar-
lyktina. Við fórum fyrir aðra
beygju og komum inn í svalann
frá hafinu. Á skilti við veginn
stóð: — Einkasvæði: Umferð háð
leyfi.
Kjarrinu linnti og í stað þess
tóku við skipuleg pálmatré og
eyprusrunnar. Ég kom auga á
grasflatir, rakar af úða úr slöngu-
stútum, snjakahvíta húsveggi,
þök úr rauðum flísum og græn-
um kopar. Rolls með brúðu við
stýrið fór framhjá okkur eins og
vindblær og mér fannst allt ó-
raunverulegt.
Ljósblátt mistrið í lægri hluta
gljúfursins var eins og þunnur
reykur af peningaseðlum, sem
brenna hægt. Jafnvel sjórinn var
eins og dýrmætur í gegnum þessa
þoku, þar sem hann blasti við
gljúfurendanum, skærblár og
glitrandi eins og steinn. Einka-
svæði. litekta; hleypur ekki. Ég
hafði aldrei séð Kyrrahafið svona
litið fyrr.
Við beygðum inn á afleggjara
milli beinvaxinna pílviðartrjáa,
ókum um einkavegi um hríð og
komum loks upp á hæð, þar sem
sjórinn lá fyrir neðan, djúpur
og breiður alla leið til Hawaii.
Húsið stóð neðarlega í hallanum
og sneri baki að gljúfrinu. Það
var langt og lágt. Þakið myndaði
gleitt horn, sem benti út á sjóinn
eins og þykkur, hvítur örvarodd-
ur. MiHi trjágróðursins í kring
kom ég auga á tennisvöli og blá-
grænt sundlaugarvatn.
Leigubílstjórinn ók heim á
hlaðið og nam staðar við hlið-
ina á bílskúrnum.
— Héma býr nú hellafólkið,
sagði hann. — Viltu þjónustu-
fólksdyrnar?
— Ég er ekkert snobb.
— Á ég að bíða?
— Ég býst við því.
Þrekin kona í bláum lérefts-
kjól kom út um þjónustufólks-
dyrnar og horfði á mig stíga út
úr bílnum.
-— Herra Harper?
— Já. Frú Sampson?
— Frú Kromberg. Ég er ráðs-
konan. Bros leið yfir hrukkótt
andlit hennar eins og sólargeisli
yfir plægðan akur. — Þér getið
látið leigubílinn fara. Felix ekur
yður aftur til borgarinnar, þegar
þér eruð tilbúinn.
Ég borgaði leigubílstjóranum
og tók töskuna mína úr skottinu.
Ég var dálítið vandræðalegur
með hana í hendinni. Ég vissi
ekki, hvort starfið myndi endast
klukkustund eða mánuð. — Ég
skal setja töskuna inn í geymslu,
sagði ráðskonan. —■ Ég held ekki.
að þér munið þarfnast hennar.
Hún vísaði mér í gegnum stál-
og postulínseldhús, eftir gangi,
sem var svöl hvelfing eins og í
klaustri, inn í klefa, sem lyftist
upp á aðra hæð þegar hún ýtti
á hnapp.
— Öll nútíma þægindi, sagði
ég við bakið á henni.
— Þessu var komið fyrir, þeg-
ar frú Sampson lenti í slysinu.
Þetta kostaði sjö þúsund og fimm
hundruð dollara.
Ef þetta átti að þagga niður í
mér, hafði það tilætluð áhrif.
Hún bankaði aftur og svo opnaði
hún dyrnar inn í hátt, hvítt her-
bergi. Of stórt og of nakið til að
vera kvenlegt. Yfir fyrirferðar-
miklu rúmi var málverk af
klukku, korti og kvenhatti sem
lá á snyrtiborði. Tími. víðátta og
girnd. Þetta leit út fyrir að vera
Kuniyoshi.
Rúmið var bælt en tómt.
—- Frú Sampson! kallaði ráðs-
konan.
Svöl rödd svaraði henni: — Ég
er úti á svölunum. Hvað viltu?
— Herra Harper er hér. Mað-
urinn sem þér senduð símskeyt-
ið.
— Segðu honum að koma
hingað, og færðu mér meira
kaffi.
Þér farið út um franska
guggann, sagði ráðskonan og fór.
Frú Sampson leit upp úr bók-
inni, þegar ég kom út. Hún hálf-
lá á svalabekk og sneri bakinu
að miðmorgunsólinni með hand-
klæði yfir sér. Við hlið hennar
stóð hjólastóll, en hún leit ekki
út fyrir að vera lömuð. Hún var
afar grönn og brún, svo brún, að
það var eins og hörund hennar
væri hart. Hár hennar hafði ver-
ið lýst og lokkarnir lágu svo þétt
að höfðinu, að þeir voru eins og
úr rjómasprautu. Það var álíka
örðugt að segja til um aldur
hennar og myndar, skorinni út
úr maghony.
Hún lagði bókina ofan á mag-
ann á sér og rétti mér höndina.
— Ég hef heyrt um yður. Þegar
Millicent Drew skildi við Clyde,
sagði hún að þér hefðuð verið
hjálpsamur. Hún sagði nákvæm-
lega hvernig.
— Það er löng saga. sagði ég,
— og óþverraleg.
— Millicent og Clyde eru
hræðilega óþverraleg, finnst yð-
ur það ekki? Þið þessir karlmenn
með fegurðarskynið! Ég hef allt-
af haft grun um að ástmær hans
hafi ekki verið kvenkyns.
— Ég hugsa aldrei um skjól-
stæðinga mína. Ég spanderaði á
hana drengjalega brosinu.
— Og talið ekki heldur um
það?
— Og tala ekki heldur um
það, jafnvel ekki við skjólstæð-
inga mína.
Rödd hennar var skýr og fersk,
en það voru veikindi í hlátrinum,
16 VIKAN 12-tbl-