Vikan - 22.03.1967, Blaðsíða 27

WILLIAIVI MANCHESTER
CORYRIGHT 1967 BY WILLIAM MANCHESTER
5. HLUTI
EINKARÉTTUR Á ÍSLANDI: VIKAN
Bob, Ethel oí* McCone gengu niður stigann og fram í for-
dyrið. Kennedv stakk liöfðinu inn um glugga á dagstofunni,
þar sem nokkrir nánir vinir lians sátu og horfðu á sjón-
varp. „Iiann dó,“ sagði hann lágt og gekk áleiðis til sund-
laugarinnar. Síminn úti við laugina hringdi. Það var J.
Edgar Hoover. Hann hafði lofað dómsmálaráðherranum
að útvega nánari fréttir af tilræðinu við forsetann, og nú
hafði mikilvægasta atriðið í þvi sambandi borizt honuin til
eyrna. „Forselinn er látinn,“ hreytti hann út úr sér og lagði
á. Hann lét enga samúð í 1 j ós og virtist í engu brugðið.
Hoover er að upplagi málgefinn, en nú var liann allt i einu
orðinn stuttur í spuna við yfirmann sinn.
Það væri kannski gustuk að kenna spennunni, sem ríkti
í hugum manna þetta síðdegi, um þessi snöggu umskipti.
En þótt svo að Boh Kennedy héldi áfram störfum sinum i
iáðuneytinu i níu mánuði í viðbót, og skrifstofur þeirra
Hocvers væru á söniu hæð, þá leit Hoover aldrei inn til yfir-
manns síns til að votta honum samúð sína. Einn aðstoðar-
manna lians skrifaði Kennedy hjartnæmt bréf, og fulllrú-
arnir í glæpadeild FBI sendu lionum samúðarskeyti, en Fram-
kvæmdastjórinn var þögull eins og sfinx.
A ytra borðinu var Boh Kennedy betur í jafnvægi en þeir,
sem konm lil að volta honum samhryggð sína. Þeir höfðu
flestir rokið af stað lil hans þegar er þeim datt það í liug,
og vissu svo, þegar lil kom, ekki livað þeir áttu að segja.
S'umum vina iians þótti sem Iiann tæki sér nær þeirra missi
en sinn eiginn; þetta fannst Jacqueline Kennedy yfir alla
helgina. Þetta kom yfir marga eins og þruma úr heiðskírú
lofti. „Við kærum okkur ekki um neinar hryggðarmyndir
hér um slóðir,“ sagði hann ln essilega við Dave Hackett, og
þegar liaiin Iieilsaði ráðunaut sinum, Ed Guthman, tíu mín-
útum eflir að Hoover hringdi í hann í síðara skiptið, var
rödd hans næstum eins og ekkert hefði i skorizt. „Hvernig
Iiefurðu það?“ spurði hann.
„Einliverntíma hefur manni nú liðið belur,“ svaraði Gutli-
man og heldur lágt.
„Vertu ekki dapur.“
„Það er skolli erfitt að vera það ekki.“
TÓLFTI KAFLI
Þegar Jack Valenti kom inn i káetuna í Air Foree One,
var athygli varaforsetans - allir liéldu enn áfram að ávarpa
nýja forsetann þannig rígbundin við sjónvarpsskerm-
inn. Johnson vonaði að Walter Cronkite upplýsti hann um,
hvað væri að gerast. Þeim, sem sjálfir hafa aldrei lent i
miðju mannkynssögulegs hvirfilhvls, finnst þetta ef til vill
ótrúlegl, en jafnvel næmustu sjónarvottar að atbui’ðum geta
því aðeins haft gagn af vitneskju sinni, að þeir geti i næði
borið hana saman við ]iað, sem önnur vitni að sama atburði
hafa að segja. Meðan athurðirnir hafa ekki verið upplýstir
fullkomlega, er eftirtekt hvers einstaklings jafn þýð-
ingarlítil og ein tafla i þúsund stykkja gestaþraut.
Undir vissum kringumstæðum er að vísu hægt að gera
sér grein fyrir heildarmynd atburðanna þegar i upphafi
jieirra. Þetta var verk fyrir leyniþjónustuna, og hefði getað
gengið, ef morðið liefði verið framið í Hvíta húsinu, þar
sem starfsaðstæður öryggisvarðanna eru sérstaldega góð-
ar. í Dallas var hinsvegar ekki um neinar slíkar aðstæður að
ræða, lieldur aðeins hrýna þörf fyrir þær. Ef Dallas liefði
verið einangruð, liefðu fréttirnar trúlega borizt fyrrB B
11. tb! VIKAN 27