Vikan - 22.03.1967, Page 48

Hafið þér bílinn yðar hérna í
Viet-nam?
Já. Ég hef farið um allan óshólm-
ann á bíl, og ég á líka mótorhjól.
Þegar vegir lokast, eða brýr er
betra að vera á mótorhióli. Allir
halda að ég sé í bíl hjá öðrum. Ef
Viet-Cong nær í mig þá held ég að
úr því verði dáfalleg saga. Ef til
vi11 eins og vera mundi, ef ég stykki
niður í námu.
Það skyldi þó ekki vera að yður
langaði til að komast til Norður-
Viet-nam.
Ja, líklegast. Helzt þyrfti maður
að skoða þetta stríð frá báðum
hliðum.
(Síðan átti Michele eftir að kynn-
ast stríðinu hinum megin frá, en
hún lenti eins og kunnugt er í
höndum Viet-cong og létu þeir hana
lausa án þess að hafa gert henni
verulegt mein, nema hvað hún var
miög ,,dösuð" á eftir).
☆
Hvikult mark
Framhald af bls. 17.
því. Ég vil fá að vita allt um
hana, vegna þess að ég hef ekki
efni á að sleppa slíku tækifæri.
Mér flaug í hug; hver skyldi
vera sálfræðingurinn hennar?
Hafið þér nokkra sérstaka
konu í huga?
— Ralph trúir mér ekki fyrir
neinu, — hann stendur miklu
nær Miröndu en mér, og ég er
ekki í standi til að njósna um
hann. Þessvegna er ég að ráða
yður.
— Hreinskilnislega sagt. sagði
ég.
— Ég tala alltaf hreinskilnis-
lega.
2.
Filipískur þjónn í hvítum
jakka kom í ljós í opnum glugga-
dyrunum.
— Kaffið yðar, frú Sampson.
Hann lagði kaffið frá sér á
lágt borð við bekkinn hennar.
Hann var lítill og hvikur í hreyf-
ingum. Hárið á litlu, kringlóttu
höfðinu var feitt og svart eins
og kremhúfa.
— Þakka þér fyrir, Felix. Hún
var alúðleg við þjóninn, ef til
vill til að hafa áhrif á mig. —
Má bjóða yður, herra Harper?
— Nei takk.
—- Kannske þér viljið fá í
glas?
— Ekki fyrir mat. Ég er ný
gerð af leynilögreglumanni. Hún
brosti og hrærði í kaffinu sínu.
Ég reis á fætur og gekk út á
þann enda svalanna, sem vissi
út að sjónum. Þar fyrir neðan
hafði hallinn verið gerður að
grænum, löngum þrepum, sem
lá.gu niður að sjávarklettunum.
Ég heyrði gusugang handan
við húshornið og hallaði mér út-
yfir handriðið. Sundlaugin var á
efsta grasþrepinu, sporöskjulög-
uð. úr bláum flísum. Ung stúlka
og ungur maður voru að leika
sér, klufu vatnið eins og selir.
Stúlkan var að elta manninn.
Hann leyfði henni að ná sér. Nú
voru þau maður og kona, og glitr-
andi sviðið fraus í sólinni. Að-
eins vatnið hreyfðist og hendur
stúlkunnar. Hún stóð fyrir aftan
hann með handleggina utan um
hann, fingurnir hreyfðust mjúk-
lega eins og hendur hörpuleikara
yfir rifbein hans og svo greip
hún með báðum höndum í hár-
brúskinn á miðju brjóstinu. And-
litið hennar var falið aftan við
bakið á honum. Andlit hans
var stolt eins og í blindri
bronsmynd. Svo losaði hann sig
hranalega og flýtti sér burt. And-
lit hennar var eftir nakið og við-
kvæmt. Handleggirnir héngu nið-
ur eins og þeir hefðu tapað til-
gangi sínum. Hún settist niður á
sundlaugarbrúnina og skvampaði
með fótunum í vatninu.
Ungi maðurinn fór heljarstökk
ofan af dýfingabrettinu, hún leit
ekki á hann. Droparnir féllu af
hári hennar eins og tár og runnu
niður á bringuna.
Frú Sampson kallaði til mín
með nafni. — Eruð þér búinn að
borða?
— Nei.
— Það er þá matur fyrir þrjá
í garðinum, Felix. Ég ætla að
borða hérna uppi eins og venju-
lega.
Felix hneigði sig lítið eitt og
lagði af stað. Hún kallaði á hann
aftur: — Komdu mð myndina af
herra Sampson, sem stendur á
snyrtiborðinu mínu. Þér verðið
að vita hvernig hann lítur út, er
það ekki, herra Harper?
Andlitið í leðurrammanum var
feitt með þunnt. grátt hár og á-
hyggjudrætti um munninn. Þykkt
nefið reyndi að vera frekjulegt,
en heppnaðist aðeins að sýna
þrákelkni. Brosið, sem náði upp
í þung augnalokin og dreifðist út
um slappar kinnarnar, var til-
búið og fullt af áreynslu. Ég
hafði séð slík bros í líkhúsum á
fölskum andlitum dauðans. Það
minnti mig á, að einnig ég myndi
eldast og deyja.
— Það er hörmung að sjá
hann, en ég á hann, sagði frú
Sampson.
Felix gaf frá sér hljóð. Hann
gat hafa verið að flissa, rymja
eða andvarpa. Ég gat ekki fund-
ið neitt heppilegra til að bæta
við athugasemd hans.
Hann bar fram hádegisverð í
garðinum, þríhyrningi milli húss-
ins og brekkunar, sem lagður var
rauðum flísum. Þegar Felix vís-
aði mér út í garðinn. var ungi
maðurinn þar. Hann hafði lagt
reiði sína og stolt til hliðar, var
kominn í ljós föt. Mér fannst