Vikan - 22.03.1967, Side 51

hitt raunverulegan lifandi leyni-
lögreglumann áður.
:— Ég get svo sem gefið yður
rithandarsýnishorn mitt. Nema
hvað ég skrifa alltaf undir
með X.
— Þetta er annars skrýtið, því
ég hef áhuga fyrir leynilögreglu-
mönnum. Einu sinni dreymdi
mig um að verða það sjálfur,
áður en ég fór að fljúga: Ég geri
ráð fyrir, að flesta stráka dreymi
um það.
— Fæstir strákar festast í
draumum sínum.
— Hversvegna ekki? Líkar
yður ekki við starf yðar?
— Mér líkar vel við það. Það
heldur mér réttu megin við lög-
in. En segið mér, þér voruð með
herra Sampson, þegar hann týnd-
ist.
— Rétt.
— Hvernig var hann klæddur?
— í sportfötum. Harris tweed
jakka. brúnni ullarskyrtu, dökk-
brúnum buxum og handunnum
skóm. Hattlaus.
— Og hvenær var þetta, ná-
kvæmlega?
- Um hálf fjögur — þegar
við Ientum í Burbank í gær. Það
varð að færa til aðra flugvél, áð-
ur en ég gat gengið frá okkar.
Ég geng alltaf frá henni sjálfur;
hún er búin nokkrum sérstökum
tækjum, sem við viljum ekki
láta stela. Sampson fór að hringja
til hótelsins eftir bílnum.
•— Hvaða hótels.
— Valerio.
—• Er það einbýlishúsasam-
stæðan við Wilshire?
-— Ralph hefur hús á leigu þar,
sagði Miranda, — honum líkar
vel við það, vegna þess hve það
er kyrrt þar.
— Þegar ég kom að aðalinn-
ganginum, hélt Taggert áfram,
— var Sampson horfinn. Ég var
ekkert að taka mér það til. Hann
hafði drukkið töluvert mikið. en
það var ekkert óvenjulegt og
hann gat enn séð um sig sjálf-
ur. En það fauk samt ofurlítið í
mig. Þarna var ég strandaður í
Burbank, vegna þess að hann
gat ekki beðið í fimm mínútur.
Það kostar þrjá dollara að fara
í leigubíl til Valerio og ég hafði
ekki efni á því.
Hann leit á Miröndu til að gá,
hvort hann væri að segja of mik-
ið. Hún var ánægjuleg á svip-
inn.
— Svo ég varð að taka stræt-
isvagn til hótelsins. Þrjá strætis-
vagna. Og var um það bil hálf-
tíma í hverjum. Þá var hann ekki
þar. Ég beið þar til dimmt var
orðið og svo flaug ég aftur heim.
— Kom hann nokkurn tíma til
Valerio?
— Nei. Hann var ekki farinn
að koma þangað ennþá .
— Hvað um farangurinn?
— Hann var ekki með neinn
farangur.
— Ætlaði hann ekki að vera
þar yfir nóttina?
EfiOFBT KR18TJÍN8SON A CO. HF.
SlMI 11400
— Það er annað mál, sagði
Miranda. — Hann átti allt, sem
hann þurfti á að halda, í húsinu
í Valerio .
— Kannske er hann kominn
þangað núna.
— Nei. Elaine hringir á klukku-
stundar fresti.
— Ég snéri mér að Taggert. —
Sagði hann nokkuð um fyrir-
ætlanir sínar?
— Hann ætlaði að vera um
nóttina í Valerio.
— Hve lengi var hann einn,
meðan þér voruð að ganga frá
vélinni?
— Fimmtán mínútur eða svo.
Ekki meira en tuttugu.
— Þá hefði bíllinn frá Valerio
orðið að vera töluvert fljótur.
Ef til vill hefur hann aldrei
hringt til hótelsins.
— Það getur einhver hafa tek-
ið á móti honum á flugvellinum,
sagði Miranda.
— Á hann marga vini í Los
Angeles?
— Aðallega viðskiptavini.
Ralp hefur aldrei verið fyrir að
blanda geði við fólk.
— Getið þér gefið mér upp
nöfn þeirra?
Hú bandaði frá sér hendinni
eins og nöfn væru pöddur. — Þér
skulið spyrja Albert Graves. Ég
skal hringja á skrifstofuna hans
og segja honum ,að þér séuð að
koma. Felix skutlar yður. Og svo
býst ég við, að þér viljið fara
aftur til Los Angeles.
— Það virðist ekki fjarri lagi
að byrja þar.
— Alan getur flogið með yð-
ur. Hún stóð upp og leit á hann
með hálflærðu valdsmannsfasi,
— Þú hefur ekkert sérstakt fyrir
stafni í kvöld Alan, er það?
— Með ánægju. sagði hann.
— Mér leiðist þá ekki á meðan.
Hún hvarf inn í húsið.
— Gefðu henni tækifæri, sagði
ég.
Hann stóð upp og gnæfði yfir
mig. — Hvað eigið þér við?
I BORGARSJÚKRAHOSIÐ var eingúngu notað
THERMOPANE EINANGRUNARGLER
ÞÉR FAIÐ EKKI ANNAÐ BETRA
Thenmáfiárae
12. tw. VIKÁN 61