Vikan - 22.03.1967, Side 53

McCULLOCH
UTANBORÐSHREYFLAR
RAFRÆSTIR:
71/2-9-28-45-75 hestöfl.
HANDRÆSTIR:
4-71/2-9-14-28 hestöfl.
McCulioch verksmiðjurnar eru í fararbroddi við smíði léttra rafræstra
utanborðshreyfla, enda engir sem framleiða jafnmikið af léttum tví-
gengisvélum.
AÐRAR NÝJUNGAR FRÁ McCULLOCH:
Olíublöndun 100:1. Austursdæla 1000 l/klst. RAFKERTI sem ekki þarf
að hreinsa. Sjólfvirkur lyftibúnaður fyrir grunnt vatn og við lend-
ingu. EINGONGU á McCulloch og allt fyrir sama lóga verðið.
NÚ í FYRSTA SINN GETIÐ ÞÉR FENGIÐ 7’/2 OG 9 HESTAFLA UTAN-
BORÐSHREYFLA MEÐ RAFMAGNSRÆSTINGU.
Aðalumboð: DYNJANDI SF. - Skeifan 3H - Reykjavik
ýfia á hnapp
og vélin
Rödd hans hljómaði áfram. Angelique fann kaldan hroil hríslast nið-
ir eftir bakinu á sér. Hún sneri sér að norninni, en hún hafði þá hypj-
ið sig hljóðlaust í burtu. Himinninn skein silfurbjartur milli trjátopp-
mna, en í myrkrinu í Risagljúfri lá þungt reiðiský yfir öllu.
Rödd hrópaði: — En hvað getum við gegn herjum konungsins?
— Ailt. Við erum fleiri en menn konungsins, og guð er með okkur.
— En konugurinn er alvaldur?
— Konungurinn er langt í burtu, og hvað getur hann gert, þegar
íeilt hérað rís upp sér til varnar?
— Katólikkarnir munu svíkja okkur.
— Katólikkarnir eru jafn hrseddir við drekann og við. Einnig þeir
;ru þrúgaðir með sköttum, og þar að auki eru þeir íærri. Við höfum
lezta landið .....
Ugla vældi tvisvar mjög nálægt.
Angelique hrökk við. Þögnin grúfði sig yfir Risagljúfur. Þegar hún leit
pangað aftur, sá hún að Húgenottinn hafði beint augnaráði sínu að
íenni. 1 bjarmanum frá eldinum var eins og djúpstæð augu hans loguðu.
— Augu af eldi, hafði nornin sagt. Hann mun ekki geta látið þig líta
rndan.
Uglan vældi aftur m.júkt og angurvært. Var það merki? Var það
,'iðvörun um hættu, sem vofði yfir mótmælendunum. Angelique beit
i vörina. — Ég verð, hugsaði hún. — Það er mitt síðasta tromp!
Hún kom nær og hélt sér í þyrnirunnana, meðan hún klöngraðist
niður gljúfurvegginn i áttina til Húgenottanna.
En hún gerði sér ljóst, að með þvi að fara til Risagljúfurs að bjarga
ifi prestsins frá Genf, hafði hún valið sér þá leið, sem hún ætlaði að
Eara, og það yrði ekki auðvelt að snúa við.
Samuel de la Moriniére, patríarkinn, var eini maðurinn, sem gæti
iregið úr tryggðinni við einvaldinn, sem rikti i hjörtum allra hinna
ryggu raótmælendaþegna.
La Moriniére var næstum íimmtugur, Hann var ekkjumaður og
Ea.ðir þriggja dætra — og Það var honum sorgarafni — ag bjó á óðali
iínu með bræðrum sínum tveimur Hugh og Lancelot, sem báðir voru
kvæntir og áttu fjölda afkomenda. öll ættin lifði undir harðstjórn
patríarkans og eyddi dögunum ýmist við bænir eða veiðar. Sá tími
var liðinn, þegar La Moriniére var leiksvið mikilla veizluhalda. Nú
töluðu La Moriniére konurnar í lágum hljóðum og höfðu gleymt að
brósa. Börnin, sem voru kaffærð af kennurum, ólust upp frá blautu
barnsbeini við grísku, latínu og heilög rit. Drengjunum var kennt að
meðhöndla veiðispjót og rýtinga. Þegar La Moriniére hitti Angelique
í fyrsta sinn, þegar hún kom út úr rökkrinu með gullið hárið, undir
hettunni, nakta fætur og þjálfaðan málróm hefðarkonu, þótti honum
sem hér væri kominn einhver, sem bæri svipaðar tilfinningar i brjósti
og hann sjálfur, þótt enn hefðu þær ekki fallið í eins eindreginn far-
veg. Greindi hann í henni ofurlitla beiskju, sem leitaði útrásar, og
myndi það koma henni til að fallast á uppástungu hans?
7. KAFLI.
Maðurinn, sem þeytti veiðihornið sitt á kvöldin, var laus við ofsókn-
ir Montadours um sinn, ef til vill vegna þess, að Rambourg var svo
nálægt Plessis, að kapteinninn var viss um að geta liaft hendur í
hári þessa Húgenottaræfils, þegar honum sjálfum sýndist.
Þegar Angelique og systur hennar voru ungar, höfðu þær oft gert
gys að þessum unga, hávaxna, krangalega strák með útstæða barka-
kýlið, sem þær hittu á samkomum og hátíðum í þorpinu og nágranna-
borgunum. Með árunum hafði de Rambourg barón komið sér upp
síðu, drjúpandi yfirskeggi, og síófrískri konu, ásamt heilli hjörð af
óhreystilegum litlum Húgenottum, sem héngu í pilsum móður sinnar.
Andstætt meirihlutanum, sem játuðu sömu trú og hann, var hann mjög
fátækur. Fólkið í héraðinu sagði, að fjölskylda hans hefði verið óham-
ingjusöm síðan í níunda ættlið, vegna riddara af ættinni, sem hafði
reynt að þröngva ástum sínum upp á álfamær, sem svaf i höll á bökk-
um Sévre. Bölvunin hafði orðið jafnvel enn átakanlegri, eins og vænta
mátti, þegar fjölskyldan tók Kalvinstrú. Isak, sá yngsti með því nafni,
bjó í skugganum af turninum, grónum vafningsviði, og það eina, sem
hann gat og var beðinn um að gera, var að blása í lúðurinn. Það var
furðulegt, hve mikill blástur gat leynzt i þessum mjóslegna likama.
i2. tbi. VIKAN 53