Vikan - 26.10.1967, Qupperneq 20

— Það er eins gott að það færi
þó mikið í aðra hönd. Ég sagði
þér, að ég hef tekið lán út á það,
en þú getur hringt í mig þangað
eða sent mér skeyti hvenær sem
er, næstu þrjár vikurnar — nema
við Willie tökum okkur eitthvað fyr-
ir hendur á okkar hátt.
— Þá það. Hann reis á fætur. —
Má ég borða morgunmatinn áður
en ég tek saman?
— Enga heimsku. Það var vænt-
umþykja í brosinu — Ég ætla að
Cascais, og næsti hópur var meira
en fimmtíu skref [ burtu.
Mike Delgado var farinn — til
Lissabon, ef til vill eða flugvallar-
ins. Hún hafði ekki spurt hann hvað
hann ætlaðist fyrir. Um hádegið
hafði hún hringt til Willie Garvin,
á hotelið sem hann dvaldist á f
Lissabon.
— Halló, Prinsessa. Það lítur út
fyrir að hann gamli félagi okkar
hafði náð samkomulagi við and-
stæðing sinn. Hann átti við Tarrant
Ja — það er eins gott að við
sýnumst ekki alltof kát yfir því sem
ster.dur í blöðunum. Það gæti far-
ið svo að rangir menn rækju aug-
un í það — ef þeir eru hér í grennd-
inni. Hvernig litist þér á að sigla
frá Estroil til að skoða Boca do
Inferno?
— Gott. Ég býð þér svo upp á
snarl í húsinu á eftir.
— Þá sjáumst við í Estroil báta-
höfninni um klukkan sjö?
Síðari hluta dags fór hún í svart-
EFTIR
PETER O'DONNEL
FRAMHALDS-
SAGAN
13. HLUTI
Hver sem á bak við
þetta stóð hlaut að
hafa greinargóðar upp-
lýsingar um hana.
Fjórir menn voru send-
ir til að ná henni og
þeir höfðu verið varað-
ir við henni, því hún
væri stórhættuleg.
20 VIKAN 43-tbl-
koma með þér.
— Og síðasta sundsprettinn á eft-
ir?
— Nei, á eftir ekur þú einfald-
lega burtu, Mike. Ég þarf að gera
nokkuð í morgunmálið. Það kom
gletíni í augu hans.
— Þú venur þig þó ekki ennþá
á að skoða á þér naflann?
— Hversvegna ekki? spurði hún
reiðilaust. — Ég nota ennþá yoga-
tækni. Það hrífur. Hún gekk til
dyra. Um leið og hún opnaði leit
hún snöggt á hann og prakkara-
legt bros Ijómaði upp andlit hennar.
— Það er tilbreyting frá því að þú
skoðir hann.
Urn tvö hundruð metra frá hús-
inu, rétt utan við aðalveginn, leit
maður upp úr dagblaði, sem hann
var að lesa, þar sem hann sat
und'r stýrinu á kyrrstæðum bíl —
Simca. Hann var í drapplitum föt-
um úr þunnu efni, rjómagulri skyrtu
og bindi í sama lit með linan rjóma-
gulan poplínhatt með mjóu barði.
Andlit hans var mjóslegið og dökkt.
Hann leit á úrið og gjóaði svo
í áttina að húsinu, sem næstum
var falið bak við trén og sneri svo
aftur að dagblaðinu sínu. Það var
þegar óþægilega heitt í bílnum og
myndi hitna enn, en hann myndi
bíða að eilífu til að vinna þau verk
sem honum höfðu verið falin. Oþæg-
indin voru afar lítil samanborið við
óánægju húsbóndans sem hann
þjónaði.
I
10
Modesty Blaise lá á strámottu á
sandinum. Sólin var enn sterk þótt
heitast stund dagsins væri nú lið-
in. Það voru ekki nema tíu til tólf
manns á litlu ströndinni austur af
og René Vaubois.
— Já. Þetta gengur vel, Willie.
En ég held ekki að Mike verði okk-
ur ekki til neinnar hjálpar.
— Reyndirðu hann?
— Ég lét hann skilja það glögg-
lega að við séum föl. Hann sýndi
engin viðbrögð.
— Mmm . . . . Ég hélt þó að hann
myndi frétta um samsteypu eins
og þessa fyrr eða síðar.
— Ef til vi11 er þetta of fljótt.
Ef til vill er þetta ekki samsteypa.
Eða ef til vill að þeir séu ekki afar
snjallir. Þeir gætu ekki hafa haft
efni á því að láta nokkurn vita
hvað á seyði væri, þar til hann
hefði bitið á agnið — og væri ör-
ugglega kominn til þeirra.
— Það er rétt. Og hvað gerist
nú?
— Við höldum áfram til Tangier
eftir tvo daga, eins og talað var
um. Ég sagði Mike að hann gæti
náð mér þar. Þótt hann viti ekkert
sjálfur, lætur hann það minnsta
kosti berast að við séum föl. Ef
réttu eyrun heyra það getum við
orðið nokkurs vísari.
— Allt í lagi. Ætlarðu að gera
nokkuð í kvöld, Prinsessa?
— Nei. En hafðu ekki áhyggjur
af því, Willie vinur. Ég er viss um,
að þú hefur yfrið nóg að gera.
Hann flissaði. — Gallinn er sá,
að þetta er rómantík.
— Er það ekki gott?
— Rómantík. Hún vill að ég eyði
kvöldinu í að hlusta á einn af þess-
um fado söngvurum væla um ógæfu-
sama ást. Það er of sorglegt fyrir
mig.
— Þú hefur verið að lesa tón-
listargagnrýni aftur. Allt í lagi. —
Hvað eigum við að gera sem ekki
er of sorglegt?
ar og hvítar stuttbuxur og skyrtu
yfir miðnæturbláan sundbolinn og
gekk niður á ströndina til að synda
stundarkorn og baka sig í sólinni.
Hún lá með lokuð augun og fann
ylinn breiðast um líkamann og
hugsaði um Willie Garvin. Hún var
fegin að þau skyldu ætla út að
sigla saman um kvöldið. Það var
alltaf gott að vera með Willie. Hún
hugsaði um daginn fyrir mörgum,
mörgum árum, þegar hún keypti
hann út úr fangelsi í Saigon —
harðan, sterkan og hættulegan
mann, að því er virtist sneyddan
mannlegum tilfinningum; mann
með sjúkan huga, fullan af öfund
og tortryggni.
Hún hafði séð hann berjast í
hræðilegri, ihailenzkri glímu, viku
fyrr, á opnu sviði, þar sem austur-
lenzka hnefaleikasambandið var að
reyna að kynna þessa ruddalegu
íþrótt, en það eitt út af fyrir sig
hefði ekki freistað hennar til að
kaupa hann fyrir Netið. Hún minnt-
ist stundarinnar, stuttu eftir að hann
hafði slegið andstæðing sinn niður.
Hún horfði frameftir ganginum
frá opna sviðinu, meðan hann fór
í ræfilslega skyrtuna og hún greindi
eitthvað í andliti hans — sálar-
þreytu og gráa örvæntingu. Hún
fylgdi augnaráði hans og sá tvo
lögreglumenn koma fram eftir
ganginum. Þegar hún ieit aftur á
Willie Garvin var öll beiskjan og
hatrið komið aftur í svip hans.
Hún sá lögreglumennina tvo
nema staðar fyrir framan hann og
segja eitthvað stuttaralega. Hann
streyttist ekki á móti, þegar þeir
leiddu hann [ burtu. Þegar hann
fór rétt hjá, þar sem hún sat mætt-
ust augu þeirra. Ef til vill sá hann
eitthvað í andliti hennar, því aftur