Vikan - 26.10.1967, Qupperneq 37

ur <:veigur, blómin smágerð, en svo
frísk að það glitraði á vatnsdropa
í krónum þeirra.
Það hafði einhver tínt og bund-
ið þessi blóm, þennan sama morg-
un, og það var það sem kom þess-
um dauðþreyttu hermönnum til að
reka upp hrossahlátur, þeir sem
ekki höfðu áhuga á neinu öðru en
að liúka við skyldustörf sín og
koma sér á brott. Þegar við geng-
um fyrir garðshornið, allir saman,
var það að við komum auga á
hana, og bitrar háðsglósur dóu á
vörum okkar.
Hún kraup, á bláum kodda, en
við gátum séð að hún var hávaxin.
Við sáum aðeins bakið á henni, en
allir fundum við fegurð hennar,
eins og hressandi golu, sem and-
aði hreinleika á móti okkur. Hún
sat a hælunum, grafkyrr, sítt hárið
féll, eins og svört bylgja, niður eft-
ir kjólnum, sem var í skærum, rauð-
um og gulum litum. Hárið var svo
sítt að það féll alveg niður að mott-
unni, sem hún kraup á, og það var
bundið saman að neðan með Ijós-
rauðri slaufu. Allir hugsuðum við
örugglega það sama: Ef hún snýr
sér við, horfir hún beint á mig.
Og við biðum eftir því augnabliki,
stóðum kyrrir, eins og við værum
negldir við jörðina. Hún kraup í
dyragættinni, á palli sem var að-
eins hærri en grasflötin í garðinum,
og rennihurðin á bak við hana var
opin upp á gátt. í fyrstu tókum
við ekki eftir skorpna, gamla mann-
inum, sem stóð við hlið hennar, í
skínandi hreinum, hvítum fötum,
éða litla drengnum, sem sat á
hæk.ium sér á ytri veröndinni, með
krosslagða handleggi á brjósti sér,
og horfði reiðilega á friðarspillana
í garðinum.
En þá fór gamli maðurinn að
tala, og röddin var líkust skrjáfi í
þurru laufi, og þá fyrst urðum við
hans og drengsins varir. Gamli
maðurinn talaði til læknisins og
hann hlustaði á orð hans, með smá
innskotum, en það leið nokkur stund
þangað til hann túlkaði orð hans.
— Gamli maðurinn segir að dótt-
ir hans sé ósnert, dóttir hans brúð-
ur, — í dag brúðkaupsdagur. Þetta
er brúðarskart, hún bíður. En mað-
urinn hennar, — hvað er það nú
annars sem þið kallið hann ?
Brúðguminn, hann kemur ekki. —
Hann er frá næsta þorpi, því síð-
asta sem við fórum framhjá.
— Það var enginn þar, sagði
undirforinginn.
— Þau vita það. Pilturinn fór
norður. Kínverjarnir tóku alla unga
menn frá þessu þorpi og hinu þorp-
inu með sér. Allir ungir menn urðu
að tara. Brúðguminn fór, en brúð-
urin bíður. Faðirinn segir að hún
sé góð stúlka, hún bíður. Hann bíð-
ur líka, og sömuleiðis litli bróðir
hennar.
— Eftir hverju biða þau?
Læknirinn hristi höfuðið. — Það
er brúðkaupsdagur. Þau bíða. Fað-
ir brúðgumans góður vinur gamla
mannsins, þeir ákváðu brúðkaup.
Pilturinn mjög góður, hún líka góð
stúlka. Þetta góður dagur fyrir
brúðkaup. Hamingjudagur. Spá-
mennirnir segja það, svo þau bíða.
— En ef pilturinn er farinn með
Kín ...
Skrjáfið í barka gamla manns-
ins heyrðist aftur, og þegar lækn-
irinn túlkaði orðin, var hann mjög
nákværnur og allt í einu orðinn há-
tíðlegur. — Hann býður ykkur vel-
komna til þorpsins og óskar hverj-
um ykkar til hamingju með sigur-
inn. Hann lofar því að hann og
fjölskylda hans skuli vera sam-
vinnuþýð, Hann biður bara um leyfi
til að bíða.
— Til að bíða? Auðvitað getur
hann beðið, okkar vegna, sagði
undirforinginn. — Eftir hverju sem
hann vill. En segðu honum að hann
geti byrjað samvinnuna nú þegar.
Segðu honum að við verðum að
úða allt, nú þegar, með DDT.
Læknirinn horfði undan. — Það
er enginn veikur hér. Hér er allt
hreint.
— Ég sé það, en við höfum á-
kveðnar skipanir.
— Allt í lagi, sagði læknirinn, —
allt í lagi. Og hann yrti aftur á
veðurbitna, gamla manninn. Allan
tímann sat stúlkan hreyfingalaus.
Það heyrðist ekki einu sinni andar-
dráttur hennar. Hún var sýnilega
eins og hengd upp á þráð, einbeitti
sér að því sem fram fór, hlustaði
eftir hverju orði og heyrði minnstu
hreyfingu. Ég var viss um að hún
var þess fyllilega vör, án þess að
líta við, hve margir við vorum,
hverju við héldum á og hvernig
við litum út; og skyndilega fannst
mér sem hún vissi hvað ég hugs-
aði, og þegar ég varð þess var,
fann ég fyrir einhverri þrá eftir
henni, en skammaðist mín fljót-
lega. En þá fór læknirinn að þýða
orð föðurins, og leiðslan hvarf mér.
— Ég er búinn að flytja honum
boðskap þinn. Hann segir nei. Hann
segir að þið getið ekki farið inn í
þetta hús i dag. Hann segir að ef
þið reynið að fara inn í húsið og
snerta stúlkuna, muni hann reyna
að drepa ykkur Hann segir að það
geti verið að hann geti ekki drep-
ið ykkur, þið skjótið hann fyrst, en
hann ætlar að reyna. Hann segir
að ef þið komið inn og snertið
stúlkuna, þá verði hann að deyja
og drengurinn líka, jafnvel stúlkan.
Við störðum allir á steinrunnið
andiit gamla mannsins. Augu hans
voru stingandi og hann horfði á
okkur, hvern fyrir sig.
Um langa stund hreyfði enginn
sig og enginn talcði; það var eins
og dregin væri ósýnileg markalína
milli okkar fjögra og hinna þriggja,
fyrir framan húsið. Sólin skein á
hvít föt gamla mannsins, og við sá-
um glitta í rauða lakkmuni fyrir
innan dyrnar. Mér fannst duftpump-
an verða þung í hendi mér, og ég
heyrði einkennilegt fuglakvak frá
skóginum bak við húsið, einmana-
legt en undurfagurt.
Að lokum fékk undirforinginn
málið aftur.
— Segðu Papa-san að við verð-
í GLEÐI,
ástog
SORG,
eru
BLOH
INNRI
borg