Vikan - 26.10.1967, Blaðsíða 43

— Þetta eru öryggisaxlaböndin
úr bílnum, — pabbi fann upp á
þessu.......
ekki. Hann finnur eitthvað upp
til að þurfa ekki að láta mig
hafa neina vasapeninga. Eins og
til dæmis, þegar hann uppgötvar
stundum að ég fer niður að gömlu
myllunni. Meira að segja það
hefur komið honum til að hætta
að gefa mér vasapeninga og ég
hef aldrei eyðilagt neitt þar. Það
kom ákefð í rödd Jamies og
Adrienne minntist um leið við-
vörunar Julie Hamiltons. —
Kannski það myndi breytast ef
þú talaðir við hann. Kannski
hann gerði það ef þú segðir hon-
um hvað ég er fátækur. Hann á
að taka þig með í veizluna hjá
Spencer á morgun, er það ekki?
— Hefur pabbi þinn sagt þér
það’
— Nei, en ég komst að því.
Viltu tala við hann?
Adrienne hristi höfuðið. — Það
væri ekki skynsamlegt Jamie. Ég
get ekki skipt mér af því sem
pabbi þinn álítur að sé fyrir
beztu, þegar allt kemur til alls.
— Hversvegna ekki?
Adrienne leit snöggt á klukk-
una í mælaborðinu. — Langar
þig í rjómaís? Við erum dálítið
snemma.
— Nei.... Takk. Ég er ekki
svangur.
— Klukkan er ekki ennþá tíu
mínútur yfir fjögur.
— Það gerir ekkert til. Við
getum skoðað hvolpana meðan
maðurinn er annað að gera.
Hún reyndi að mótmæla.
Wildstone Park var fallegt,
gamalt setur milli akra, um-
kringda með skjólbeltum. Hund-
arnir voru í langri, rauðri múr-
steinabyggingu, sem var tengd
fjósinu með bogagangi. Maður í
gallabuxum með dældaðan, lin-
an hatt kom á móti þeim, þegar
þau stigu út úr bílnum. Hann
bar hendina upp að hattbarðinu
og hrukkótt andliti,ð leystist upp
í grettu, sem átti víst að vera
bros.
— Þér eruð ungl'rú Blair frá
Crompton Abbey? spurði hann.
Röddin var svo iág og rám að
það var eins og hálsinn væri
fóðraður með sandpappír. Jamie
starði eins og heillaður á hann
eins og hann byggist við að illa
smíðaðar falskar tennurnar dyttu
niður á malbikið. Hann kinkaði
kolli og benti með þumalfingrin-
um yfir öxlina. — Hvolparnir
eru þarna niðri frá. Hann gekk
á undan þeim yfir að innsta
veggnum og hallaði sér yfir brún-
ina á stíunni. — Hérna eru þeir.
Fimm, litlir hnoðrar komu að
grindinni. Sá sem fyrstur komst
þangað var óstöðugur á fótunum
með lítinn rófustubb sem hann
dinglaði í sífellu og gaf ekki
fögur fyrirheit um alla þá dýrð
sem seinna mátti vænta af hon-
um. Hann var með skýr, dimm-
brún og flauelismjúk augu og
þeir Jamie virtu hvorn annan
fyrir sér með gagnkvæmri á-
nægju. Jamie greip andann á
lofti. Hann gat ekkert sagt, þegar
hann sneri sér við og leit á Adri-
enne.
— Við skulum fá þá útfyrir
og skoða þá svolítið betur, sagði
hún og stuttu seinna lá mjúki
hnoðrinn í fangi Jamies og blaut
tunga sleikti hann í framan. Hann
lagði kinnina að höfði hvolps-
ins og áköf hamingja seitlaði um
hann, þegar hann fann hunds-
hjartað slá í litla, loðna brjóst-
inu. Eftir að hafa litið með spurn
á fullorðna fólkið beygði hann
sig og lét hvolpinn niður. Hann
þefaði af tánum á Jamie, nartaði
í reimarnar, velti sér yfir á bak-
ið og klóraði út í loftið með löpp-
unum og starði á drenginn með
stóreygðri eftirvæntingu. Jamie
lagði af stað út á hlaðið, leit
um öxl og hjartað ólgaði í brjósti
hans, þegar gulbrúnn hnoðrinn
reis á fætur og bagsaði á eftir
honum. Það gekk ekki svo vel
á ójöfnu steingólfinu, en hann
hélt áfram á eftir drengnum sem
kallaði lokkandi: — Komdu
Bracken, komdu voffi minn.
Eigandinn hóstaði hátt. — Það
er gaman að sjá þá saman. Allir
strákar ættu að eiga hund. Það
gefur þeim ábyrgðartilfinningu.
Þetta er heilbrigður og fallegur
hvolpur. Þið þurfið ekki að hafa
áhyggjur af því að hann verði
einhver aumingi. Sjáið um að
hann verði bólusettur þriggja
mánaða og þá verður allt í lagi.
— Hann er reglulega fallegur.
Adrienne brosti við hvotpinum
sem baslaði við að reyna að ná
í Jamie. — Það er víst tilgangs-
laust að skoða hina. Þessi þarna
hefur þegar hrifist af Jamie.
Maðurinn rétti henni pappírs-
örk. — Þetta er ættartaflan,
hvorki fræg né stórkostleg, en
traust og góð. Hann leit á Jamie.
— Kallaðirðu hann Bracken?
Já, sir, svaraði Jamie með
djúpri lotningu fyrir þessum
hrikalega manni.
Nú verður þú að passa hann
vel. Það verður að beita þolin-
mæði þegar á að ala upp hunda
og ekki vænta kraftaverka undir
eins.
— Við eigum bók um allt það,
sagði Jamie og tók Bracken í
fangið. — Ég skal kenna honum
að sanga á eftir mér, sitja og
sækja hluti og svo skal ég ....
Hann minntist þess skyndilega
að hann var ekki eigandi Brack-
ens. En ungfrú Blair myndi áreið-
anlega ekkert hafa á móti að
hann heimsækti Bracken á hverj-
um degi og færi út með hann,
hann var hennar hundur og það
var í hennar verkahring að ala
hann upp og kenna honum að
sækja hluti. Hann strauk hvolp-
inum. Kannski hefði hún ekkert
á móti því að hann hjálpaði svo-
lítið til. Kannski hún leyfði hon-
um meira að segja að kenna
Bracken list, alveg sérstaka list,
sem aðeins hann vissi um.
Adrienne setti lokið á sjálf-
blekunginn og rétti manninum
ávísun. — Ég er alveg viss um
að Jamie hugsar vei um Bracken,
sagði hún hlýlega.
Jamie sagði ekkert fyrr en
þau voru komin inn í bílinn aft-
ur og langleiðina heim. — Meint-
urðu það sem þú sagðir við mann-
inn, að ég mætti hjálpa til að
passa Bracken.
—- Já, viltu það ekki?
— Má ég kenna honum og fara
með hann út, þegar þú hefur
ekki tima til?
— Já, hversvegna ekki? Það
er augljóst að hann er orðin
hrifin af þér strax.
— Má ég kalla hann minn
hund, innan í mér? Það væri
miklu skemmtilegra, en að eiga
bara hund í þykjustunni.
— Þykistu eiga hund, þegar
þú ert heima?
— Jamie leit snöggt á hana.
Rödd hennar var hás og fjarlæg,
en hann sá ekki greinilega fram-
an í hana.
— Já, ég þykist alltaf eiga
hund, alltaf. Það er ég búin að
gera í mörg, mörg ár. Frú Gar-
stone þölir ekki hunda. Hún seg-
ir að hún myndi hætta hjá okk-
ur ef við fengjum okkur hund.
Pabbi átti hund, þegar ég var
pínulítill, en hann sagði að það
Sendum myndasýnishorn ef óskað er.
MOSAIK HF.
Þverholti 15. — Simi 19860.
Póstbox 1339.
SteinoirOinoar
svalahandriO
f fjölbreyttu og fallegu úrvali.
Sendum um allt land.
Vel girt Ió8 eykur
verðmæti hússins.
Blómaker óvallt fyrirliggjandi.
43. tbi. VIKAN 43