Vikan - 18.01.1968, Side 29

iChocki PLASTSKÚFFUR !">chock1
til innréttinga, sterkar, breyta sér ekki, draga ekki á sig rýk
og unifram allt mjög fallegar og ódýrar. Renna hljóðlaust
og létt á plastrennilistum. Flestar stærri innréttinga og
húsgagnaverksmiðjur í Evrópu nota orðið þessar fallegu
drif-hvítu skúffur frá Vestur-þýzku skúffu-
prófíla verksmiðjunni Schock & Co.
Uppfynning er vakið hefur mikla athygli.
Schock skúffurnar eru mjög
sterkar.
Schock skúffumar eru af-
greiddar fullsmíðaðar hvert á
land sem er.
Skúffugerðin s.f.
Grensásvegi 3.
simi
23115.
Schock skúffurnar eru fáan-
legar í öllum stærðum.
Schock skúffurnar draga ekki
í sig ryk.
Einkaumboð:
Víðir Finnbogason,
heildverzlun,
^ Grensásvegi 3.
þoka. Ef ekki með góðu, þá með
illu.
AÐ ER EKKI að efa að
Arabar telji tilveru ísraels
svívirðingu við sig, smánarblett
sem þeir hafa staðráðið að þvo
af skildi sínum. Varla þarf að
spyrja hverskonar þvottaefni
þeir telja eðlisbezt til þeirrar
hreingerningar.
Það er ekkert nýmæli að blóð
sé haft í uppvask þegar annars
vegar er sú skítsæla skepna sem
sæmd heitir. „Þessir blettir ættu
að nást af með blóði,“ sagði
Rómverjinn, þegar Tarentumenn
slettu drullu á skikkju hans.
Séra Hallgrímu'r ráðleggur „iðr-
unartár og Jesú blóð,“ hjartanu
til hreinsunar. Hætt er við að
flestir nútímamenn séu vantrú-
aðir á gildi þess resepts, þótt
kristnir kallist. En Hallgrímur
bætir við:
Lát af illu, en elska gott,
Allan varastu hræsnisþvott.
Þetta er heilræði sem ætti að
vera jafngilt á öllum öldum og
með öllum manntegundum, þar
á meðal báðum þeim þjóðum er
Palestínu vilja eiga og hafa
rammflækzt í þeirri þverstæðu
að vera Semítar og andsemítar
í senn. Tækju þær það til greina,
sem þær auðvitað hafa ekki vit
á að gera, gæti hugsast að þeim
hugkvæmdist að hætta að vaska
lúkur sínar í blóði hverrar ann-
arrar. Það hefur stundum viljað
brenna við að þessháttar þvottur
reyndist hálfgerður kisuþvottur
eða jafnvel hræsnisþvottur.
Flestir eru orðnir það von-
lausir um lausn þessarar þrautar
sem annarra álíkra, svo sem
þeirrar er kennd er við Víetnam,
að árvekni þeirra gagnvart voð-
anum, sem í þeim felst, er löng-
um sljó. Enda yrði úrgreiðslan
á þessum flækjum sjálfsagt engu
minni Sísýfosarþraut en það
mundi að fá Spanjóla og ítali
til að viðurkenna Leif sem finn-
anda Ameríku eða innræta sams-
konar smekk þeim er vilja láta
turninn mikla skyggja sem ræki-
legast á kirkju Hallgríms og
hinum, sem ekki eru frá því að
þessi þjóð, sem alltaf er verið að
segja að lifi um efni fram,
hafi í raun og sannleika ekki efni
á að reisa fálækt anda síns svo
óbrotgjarnan minnisvarða.
dþ.
Frá völdum til
einangrunar
Framhald af bls. 23
ins í gönguferðir, og hann hlustar
ó lítið transitor-útvarpstæki, sem
hann hefur í bandi yfir öxl sér. Og
til þess að hafa eitthvað sérstakt
fyrir stafni, liósmyndar hann í gríð
og erg. Barnabörnin, hundurinn og
smófuglar eru vinsælustu fyrirsæt-
ur hans. Og það kemur fyrir að
hann beini myndavél sinni að lít-
illi, hvítmólaðri kirkju, sem stendur
hinum megin við fljót, er rennur
rétt hjó búgarðinum.
Oðru hvoru gengur hann út fyr-
ir landareign sína og gefur sig ó
tal við fólk sem býr í þorpinu Petro-
vodalnije, sem er þarna skammt
fró. íbúar þess veiða mikið, og
Krúsjoff hittir þó gjarnan einhvers
staðar þarna með veiðistöngina.
Siólfum leiðist honum fiskveiðar, og
hann fer heldur ekki lengur á fugla-
veiðar, eins og hann átti gjarnan til
í gamla daga. Tryggasti föru-
nautur á þessum ferðum hans er
hundurinn Arbat, en hann heitir
eftir götu í Moskvu.
Það hafði mikil áhrif á hann,
þegar hann missti embættið árið
1964. í rúmt ár fór hann ekki út
fyrir hússins dyr, gekk aðeins um
inni við og braut heilann. Hann
léttist um 16 kíló, og gamansemin,
sem hann áður hafði verið þekktur
fyrir, hvarf alveg. Osigurinn gekk
honum nærri, og kona hans leyfir
aldrei að á það sé minnzt við
hann.
HANN LIFIR f FORTÍÐINNI.
Eins og eldra fólki er gjarnt, á
Krúsjoff það til að vilja tala um
liðna daga. Hann talar um barn-
æsku sína og baráttuárin í flokkn-
um og hvernig hann fikraði sig upp
valdastigann. Nú á hann fimm
barnabörn og þau eru honum til
mikillar gleði. Oft safnast fjölskyld-
an saman á sunnudagseftirmiðdög-
um, en þó er það helzt Lena, dóttir
þeirra, sem heimsækir þau. Og
elztu barnabörnin, Nikita, sem er
15 ára, og Alexej, sem er 12 ára,
finnst skemmtilegra að fá hann til
þess að tefla við sig, heldur en að
hlusta á hann segja sögur frá sín-
um yngri árum. Strákarnir vinna
hann líka alltaf f skákinni.
Krúsioff talar oft um allar hinar
glæsilegu gjafir, sem honum áskotn-
aðist, meðan hann var við völd,
af útvarpstækinu sem Nasser gaf
honum, og styttunni af Taj Mahal,
sem Nerú gaf honum. Hann hefur
einnig gaman af keramíkinu, sem
hann fékk frá McMillan, að ekki
sé talað um veiðiáhöldin, sem hann
fékk frá Þýzkalandi og Póllandi.
En bó er hann hrifnastur af glym-
skrattanum sjálfspilandi (jukebox),
sem Tékkarnir gáfu honum. Hann
stendur á góðum stað í stofunni.
Sá Bandaríkjamaður, sem Krús-
joff metur mest, er vissulega hinn
látni forseti John F. Kennedy. Það
segir hann hverjum sem heyra vill.
En sá Bandaríkjamaður, sem hann
fyrirlítur mest, er Norris Poulson,
sem á sínum tfma var borgarstjóri
í Los Angeles. — Hann var ger-
sneyddur öllum skemmtilegheitum,
er hann vanur að segja. Og þegar
hann segir frá því, hvernig Poul-
san tók á móti honum á flugvell-
inum í Los Angeles árið 1959, og
gerði gys af honum í veizlunni á
eftir, kemur á hann reiðisvipur og
hann verður rauður í kinnum.
Krúsjoff lítur á Kúbu-deiluna, sem
sitt mesta afrek. Þótt það væri í
sjáifu sér auðmýking að láta Banda-
ríkjamenn skipa Rússum að fara
með sprengjurnar frá Kúbu, fékk
hann Kennedy til þess að sjá um,
3- *M. VIKAN 29