Vikan - 18.01.1968, Síða 31

að ekki yrði gerð innrás á Kúbu.
Og hann talar oft um það, þegar
vandræði steðiuðu að þeim í Kreml
vegna einhvers alvarlegs, sem var
að gerast í heimsmálunum. Það
var ekki sjaldan, sem Krúsjoff varð
þá að sofa á dívan, alklæddur.
Hann brosir góðlátlega, þegar hann
segir frá brezikum stjórnarstarfs-
manni, sem var frægur fyrir mikið
vinnuþrek. Þegar Súez-deilan stóð
sem hæzt árið 1956 hafði hann
eitt sinn lagt sig örþreyttur til svefns,
en var fljótlega vakinn aftur af
einhverjum ástæðum. Honum lá svo
mikið á, að hann tók til starfa á
nærbuxunum, og var í þeim ein-
um, þangað til deilan hafði leystst.
Nei, slíkt hefði aldrei getað kom-
ið fyrir mig, segir hann.
HANN BYRJAR EKKI AFTUR.
Krúsjoff hyggur ekki á það, sem
á útlendri tungu er kallað „come
back". Hann er farinn að vita svo
mikið um hitt og þetta að hann
veit, að slíkt er óhugsandi. Hann
gleymir aldrei, að þegar hann var
ungur og upprennandi stjórnmála-
maður, fékk hann skipun frá Stalín
um að dansa „gopak" í návist nokk-
urra stjórnmálamanna. „Gopak" er
gamall úkraínskur dans, sem er
fólginn í því, að dansarinn situr á
hækjum sér og slær fótunum fram
til skiptis. Hann gerði þetta, og
svitinn bogaði af honum. Eftir þetta
fékk hann viðurnefnið „hinn dans-
andi erindreki". Seinna sagði hann
við Mikojan, bolsévikkan sem gekk
manna harðast fram í því að steypa
honum sjálfum af stóli: — Ef maður
var ekki þorskur, þá dansaði mað-
ur, þegar Stalín skipaði.
Þó að Krúsjoff sé fallinn í mikla
ónáð, þá verður það að segjast,
að það er miklu betur búið að
honum heldur en Búlganin og Molo-
tov. Sá fyrrnefndi býr í mjög lít-
illi íbúð í Moskvu við rýran kost.
Molotov býr í sömu kytrunni og
hann fékk, þegar Krúsjoff lét reka
hann á sínum tíma.
Það er ekki undarlegt, þótt Krús-
joff sárni það að vera þannig graf-
inn lifandi. Og það sem honum
sárnaði einna mest, var að hann
skyldi ekki vera nefndur f æviminn-
ingum fyrrverandi varnarmálaráð-
herra síns, Ródíans Malínovskf,
marskálks.
Hann vaknar aftur til Iffsins og
brosir ánægður, þegar það eru
kosningar, og þá gerir hann borg-
aralega skyldu sína. Og á meðan
nábúar hans kjósa í sínu héraði,
nýtur hann þeirrar sérréttinda að
þurfa að fara inn í borgina. Hann
veit að þar eru Ijósmyndarar, sern
vilja myndir af einhverju frétt-
næmu. Kannski koma þeir líka auga
á hann. En myndir af honum birt-
ast hvergi í rússnesku pressunni.
Krúsoff hefur leyfi til þess að
ferðast hvert sem er innan Sovét-
ríkjanna, en hann verður að koma
fram sem venjulegur borgari og
hann nýtur engra sérréttinda.
Hann fylgist vandlega með öllu
sem gerist, bæði heima fyrir og
úti í hinum stóra heimi. Hann pæl-
ir í gegnum öll rússnesk blöð, sem
hann nær í, og stynur í hvert skipti
sem hann rekst á nafn, sem hann
hefur ekki séð áður. Þess á milli
les hann alls konar bækur.
Undir venjulegum kringumstæð-
um fer hann á fætur klukkan 6.30,
og fær sér ávaxtasafa eða epli, áð-
ur en hann les morgunblöðin. Síð-
an fær hann sér morgunverðinn,
kornflögur, (yoghurt), te og ristað-
ar vöfflur. Ef veðrið er gott, fer
hann [ gönguferð ásamt hundinum,
og klukkan 2. e. h. er framreiddur
hádegisverður, súpa, salat og ávext-
ir. Læknirinn hans hefur bannað
honum að neyta steikts matar og
áfengis. Þó fær hann sér glas svona
af og til. ( fyrra varð hann að liggja
á sjúkrahúsi [ þrjár vikur, en nú
er hann við hestaheilsu. Einu sinni
á hálfum mánuði fer hann í læknis-
skoðun.
Hann fær sér aldrei miðdegis-
blund, sezt heldur í þægilegan stól
með góða bók. Á kvöldin horfir
hann á sjónvarpið eða hann horfir
á gamlar heimilda-kvikmyndir, sem
hann á. Það gerir hann þó helzt
ekki nema sonur hans, Sergej, sé
viðstaddur, því hann er sjálfur ekk-
ert sérlega laginn að eiga við tæk-
in. Helzt horfir hann á kvikmyndir
frá byltingunni og árunum þar á
eftir. Og það kemur fyrir að hann
raular gamla byltingarsöngva fyrir
munni sér.
Það kemur og fyrir, að hann
segir ungdómnum rússneska til
syndanna. Þá segir hann þeim, að
þeim væri nær að lifa eftir þeim
reglum, sem giltu í byltingunni.
En þó að Krúsjoff hafi verið bol-
að burt af sjónarsviðinu er hann
samt ennþá heittrúaður bolsévikki,
og hann trúir því statt og stöðugt,
að kommúnisminn sé eina réttlæt-
anlega þjóðskipulagið, sem maður-
inn býr við.
☆
TlClUSTÖHM
Framhald af bls. 15
hreyfðust ofurlítið, handarjaðarinn
þrýstist að og fingurnir tóku upp
yfir kjálkabeinið og sneru höfðinu
við. Þegar hann strengdi vöðvana
til að sparka aftur fyrir sig, var
hné keyrt af óbærilegu afli, aftan
á lærið á honum, svo hann gat ekki
notað fæturnar heldur.
— Garvin, hvíslaði jökulköld rödd
[ eyra hans. — Segðu Gamarra að
ég hafi sent þig. Hann segir þér
hversvegna.
Svo tók Willie Garvin snöggt á,
það heyrðist brestur, eins og þegar
illa þurrkaður kvistur er brotinn.
Hann renndi sér niður á árbakk-
ann við hliðina á henni. Það voru
þrjátíu mínútur síðan hann fór.
— Búinn Willie?
— Allt klárt. Hann tók Lucille úr
fangi hennar. — Ég var tíu mínútur
( Dúfunni og virti vandlega fyrir
mér stjórntækin.
— Hvað um bensín?
— Tankarnir eru fullir. Viltu
koma með litlu töskuna, Prinsessa?
Tíu mínútum seinna rétti Modesty
Lucille upp til Willies, þar sem hann
kraup í dyrunum á Dúfunni, svo
klöngraðist hún á eftir honum, lok-
aði dyrunum og kveikti á vasaljós-
inu með Ijóshlífinni.
Sætin fjögur, sem voru hvert and-
spænis öðru voru þannig gerð að
hvert um sig var hægt að færa
saman og leggja aftur, þannig að
þau mynduðu legubekk, og Modesty
gekk þannig frá sætunum stjórn-
borðsmegin og þar lagði Willie sof-
andi barnið og festi hana með báð-
um öryggisbeltunum.
Modesty sagði: — Það er vissara
að gefa henni annan skammt, eftir
um það bil hálftíma. Ég skal koma
aftur og ganga frá því.
— Allt í lagi. Hann tók kassann
með sprautunni upp úr töskunni og
lagði hann á gólfið.
Þau hoppuðu niður úr Dúfunni,
lokuðu dyrunum og gengu meðfram
fjallsveggnum að skotfærageymsl-
unni. Þar var enginn lás, aðeins
stór slagbrandur.
Fyrir innan var breitt eldvarnar-
teppi úr asbesti. Willie lokaði dyr-
unum og kveikti Ijósin. Hellirinn
víkkaði frá munnanum, að minnsta
kosti fimmtán skref, inn í fjörutíu
metra þykkt klettabeltið. Þakið var
úr kletti í gegn, tíu metra þykkt.
Þau virtu fyrir sér hinar gífurlegu
skotfærabirgðir. Kassa með skrið-
drekavarnarsprengjum, 81 mm. fall-
byssukúlum, plastsprengjum, kúlum
og kassa með minni skotfærum,
handsprengjum og eldfærum.
— Gamli, góði Tarrant, sagði
Willie lágt.
Hún leit á hann ofurlítið undr-
andi. — Hversvegna?
— Ég vildi kynna mér hvað væri
nýjast f þessum málum. Tarrant kom
mér í sérstakt námskeið hjá skot-
færadeild hersins.
— Ég vissi það ekki.
— Það var meðan þú varst í
Bermuda. Þeir kunnu sitt fag út í
æsar.
— Gamli, góði Tarrant þá. Bólgn-
ar varir hennar aðskildust í brosi.
— Láttu mig vita ef ég get hjálpað
eitthvað, Willie. Þetta virðist allt
vera á þínu valdi, héðan í frá.
— Mál til komið. Þú hefur fengið
þinn skammt, Prinsessa. Jesús, ég
var hræddur þegar þú barðist við
Tvíburana.
Þau töluðu og létu augun hvarfla
um birgðahellinn, svo fór hún úr
skyrtunni og sagði: — Rétt, við
skulum bera þetta svolttið til, svo
það nýtist sem bezt.
Skriðdrekavarnarsprengjurnar
voru fimm ( kassa og hver kassi vó
um fimm kfló. Willie braut tvo af
þeim upp og flutti sprengjurnar var-
lega yfir ( hinn helming hellisins.
— Um það bil fjörutíu eða fimm-
tíu tonn hér, allt ( allt, sagði hann.
— Við skulum láta eins mikið af
sprengiefni og við ráðum við, hérna
umhverfis þennan haug af skrið-
drekavarnarsprengum, innst ( hell-
inum.
Næsta hálftíma unnu þau hratt
og þegandi, og á þeim tíma tókst
þeim að forfæra ofurlítið yfir fimm
tonn, þau gáfu sér ekki andartaks
hvdd. Klukkan í höfði Modesty lét
til sín heyra. Hún rétti úr sér og
dró framhandlegginn yfir svitarakt
ennið.
— Tíminn útrunninn, Willie vinur.
Ég verð að fara og gefa Lucille
aðra sprautu, meðan þú sérð um
tæknihliðina.
— Rétt. Ég skal tengja þetta sam-
an. Hann tók litlu töskuna og
skyggndist ofan í það, sem hann
hafði valið sér ( tæknideildinni.
Langa hönk af cordtex sprengiþræði,
nokkrar samsettar sprengihvellhett-
ur og kveikihvellhettur númer tutt-
ugu og sjö, þrjár kveikiklukkur núm-
er tíu.
Þegar út kom brá Modesty í brún,
er hún sá að skýin voru gersamlega
horfin og staðurinn var nú baðaður
í köldu, skæru tunglsljósi. Það var
ólíklegt að þótt nokkur álpaðist til
að vera utan við varðskýlið, gæti
hann séð til hennar, en hún fór
þétt meðfram f jallsveggnum, þar til
Dúfuna bar á milli.
Lucille var enn meðvitundarlaus.
Modesty gaf henni aðra sprautu.
Þetta var sem betur fór ekki eins
og í fyrra skiptið.
Þegar hún kom aftur í birgða-
stöðina, var Willie á hnjánum, önn-
um kafinn við að skera cardtex
þráðinn í mismunandi lengdir. Um
hálsinn hafði hann vafið því sem
líktist langri, linri pylsu, úr gulu
kítti. Plastsprengju.
— Er allt í lagi með Lucille?
spurði hann án þess að Kta upp.
Framhald í næsta blaði.
Helgi P. Briem
Framhald af bls. 9
Portúgal frá öllum þeim löndum
sem Bandaríkin áttu nú í stríði
við, og raunar margt fleira af
Bandaríkjamönnum sem áttu rétt
á að komast heim. En eins og þú
veizt þá hafa Bandaríkjamenn
sömu reglur og rómanskar þjóðir
að ríkisborgari er hver sá sem
fæðist í landinu, en ekki eins og
við að aðeins sá sem fæddur er af
íslenzku foreldri sé íslenzkur rík-
isborgari. Þetta þýddi að fjöldi
fólks sem hafði farið frá Banda-
ríkjunum ómálga barn áttu þar
enn ríkisborgararétt. Slíkir menn
fengu því far með þessu skipi.
Þegar við komum um borð
heyrði maður lítið af ensku, en
öll möguleg tungumál önnur, og
sumar fjölskyldur skildlu ekfei
orð í ensku.
Það var troðið í skipið eins og
frekast var unnt. Þarna var víst
pláss fyrir eitthvað 430 farþega,
en þeir voru víst helmingi fleiri.
s. tbi. yiKAN 31