Vikan - 29.02.1968, Blaðsíða 10

Hlaupársdagur er til þess skikk-
aður að rétta af ofurlitla skekkju
í tímatali okkar; árið gengur sem
sé ekki alveg upp með 365 dögum
á ári, en skekkjan réttist sé hon-
um smeygt inn í fjórða hvert ár.
Og til þess að ekki komist nú
ruglingur á allt saman, er hann
alltaf 29. febrúar, hvort sem
okkur likar betur eða verr. Það
er til að mynda ekki hægt að
geyma sér hlaupársdaginn og
skáka honum inn, þegar maður
á sumarfrí.
Þótt hlaupársdagur sé fyrir ým-
issa hluta sakir athyglisverður
dagur og merkilegur, hefur þjóð-
trúin ekki gert sér mikinn mat
úr honum, og af skiljanlegum
ástæðum hafa engin félagasamtök
valið sér hann fyrir almennan
frídag svo sem eins og til dæmis
1. maí eða fyrsta mánudag í ágúst.
Það helzta, sem erfðavenjur
hafa lagt á þennan vikuaukadag
fjórða hvert ár, eru þau lög, að
þann dag megi kona biðja sér
manns án þess að bíða við það
álitshnekki. Meira að segja eru
viðurlög, ef sá útvaldi hryggbrýt-
ur biðluna; hann verður að gefa
henni svarta hanzka. Þetta er að
minnsta kosti algengasta reglan
manna á meðal. En hér á öldum
áður var þetta í opinberum lög-
um á Bretlandi, ítalíu og Frakk-
landi, eftir því sem næst verður
komizt, nema hvað í þessum
löndum var biðlunarheimild feng-
in konunni í hendur allt hlaup-
árið, ekki aðeins á hlaupársdag.
Og játaðist maðurinn ekki kon-
unni, varð hann lögum sam-
kvæmt að gjalda henni sektir,
mismunandi háar eftir því hvem-
ig ástatt var fyrir honum efna-
lega, nema hann gæti sannað,
að hann væri annarri bundinn.
Nú er það svo, að bónorð eru
yfirleitt einkamál sem utanað-
komandi eiga ekkert með að
hnýsast í. Samt er augljóst, enda
löngu sannað með dæmum, að
mörg bónorð eru ekki bara hug-
ljúf og viðkvæm, heldur líka
skopleg. Sum meira að segja drep-
hlægileg. Samt hugsaði ég mig
vel um, áður en ég tók mér fyrir
hendur að hringja í nokkur síma-
númer af handahófi og bera upp
þá spurningu fyrir bláókunnugar
manneskjur, hvort þær hefðu
nokkum tíma beðið sér manns,
til dæmis á hlaupársdegi.
Salt að segja átti ég ekki vorr
á miklum árangri, jafnvel þótt
ég segði sem satt var, að ég
hefði ekki hugmynd um við
hverjar ég væri að tala og vildi
ekki vita það. Bara fá sögurnar.
Það má því nærri geta, að mér
þótti það efnileg byrjun, þegar
fyrsta konan hló við og svaraði:
— Nei, ég hef aldrei beðið mér
manns. Hins vegar hugsa ég að
það hafi ekki margir farið eins
að bónorði og karlinn minn, þeg-
ar hann tók mig að sér. Viltu
heyra það?
— Já, gjarnan.
Við vorum búin að vera
saman í eitt eða tvö ár meira og
minna, vorum saman í skóla fyrst,
fórum svo að fara út saman og
svona. Svo tók ég bílpróf og fékk
„Ég slcal ekki neita því,
að á eftir var ég hálf
örg, og fór nú að leitast
við að hafa pokann minn
sem næst honum í tjöld-
unum í útilegunni, og
honum virtist falla það
vel í geð. Þetta notaði
ég síðan til að látast
hyita mér sofandi á
ýmsa vegu — en ekkert
gerðist.“
VIÐ GERÐUM SNÖGGA SKOÐANAKÖNNUN
GEGNUM SÍMA. VIÐ FENGUM STUTTARALEG SVÖR OG EITT LANGT OG ÝTARLEGT,
OG EINA BÓNORÐSSÖGU KARLMANNS AÐ AUKI.
10 VIKAN