Vikan - 29.02.1968, Blaðsíða 39

láta eins og ég horfi í allt aðra
átt .....
— Þú hefir þá enga andstyggð
á svarta beltinu? spurði hún.
— Ekki ef þú leyfir mér að
fylgja þér heim, án þess að finn-
ast þér misboðið, tautaði hann.
Svo kyssti hann hana og Pat
varð það ljóst að í örmum hans
yrði hún alltaf lítil og hjálpar-
vana og eins alsæl og hún var á
þessu augnabliki .........
Biður konan sér manns
Framhald af bls. 11.
— þegar hann átti ekkert á hættu.
Þegar við fórum í ferðalög, —
hópurinn, á ég við, — var hann
einstaklega hjálpsamur við að
tjalda, bera til dót, elda og svo
framvegis, og óþreytandi að halda
uppi leikjum og glensi. Við vor-
um nokkuð mörg saman, svip-
aður fjöldi af báðum kynjum, og
mér er nær að lialda, að við
stelpumar höfum alllar elskaið
hann. En ef einhver okkar náði
fundi hans einslega, var hann
þvingaður og hugmyndalaus, al-
veg eins og hann væri smeykur
um sig. Við töluðum oft saman
um hann okkar í milli og þenn-
an sérkennilega tvískipting hans.
Svo fór mér að finnast hami
leitast við að haga því svo, að
hann sæti hjá mér á samkomum,
bílferðum og þess háttar, ef við
gengum á fjöll í ferðalögum var
hann gjaman í nánd við mig, en
gætti þess eftir beztu getu, að
við yrðum aldrei alveg ein. Ég
man, að einhvem tíma í slíkri
fjallgöngu datt ég og sneri mig
illa í ökklanum, hann varð fyrst-
ur til mín og áður en nokkur
vissi hvað var að gerast hafði
hann rifið bolinn sinn í strimla
og vafið þeim þétt um öklann.
Svo studdi hann mig alla leið
niður að tjöldunum, töluvert
langa leið. Það hafði verið mein-
ingin að fara í aðra langa göngu-
ferð seinna um daginn, og krakk-
arnir fóru, en aldrei þessu vant
ákvað hann að verða einn eftir
með mér. Hann hlúði að mér
eins og smákrakka, skipti um
vaf á fætinum og hugsaði um
vellíðan mína eins og hann gat,
og lék á als oddi. Ég var orðin
yfir mig hrifin af honum, þegar
þetta var, og held að ég hafi
hreint ekki verið fráhindrandi
eða hræðileg, en hann virtist ekki
láta sér detta í hug neitt sem átti
skylt við daður eða þvíumlíkt.
Ég skal ekki neita því, að á eftir
var ég hálf örg, og fór nú að
leitast við að hafa pokann minn
næst honum í tjöldunum í úti-
legunni og honum virtist falla
það vel í geð. Þetta notaði ég síð-
an til þess að látast bylta mér
sofandi á ýmsa vegu — en ekkert
gerðist.
Svo fór hópurinn að þynnast.
Félagarnir eltust og fengu önnur
áhugamál, samfundir hópsins
urðu sjaldgæfari. Þessi vinur
okkar fór í atvinnu út á land,
en fyrst í stað kom það fyrir
þegar hann kom í bæinn að hann
heimsótti mig einstaka sinnum
bauð mér í Ieikhús eða á bíó.
En svo varð það líka strjálla.
Þaning leið ár. Þá hóaði hópur-
inn sér saman á ný til að fara í
eitt ferðalag enn. í upphafi þess
ferðalags tókst svo illa til með
vin okkar, að hann meiddi sig á
fæti, svo hann gat eiginlega ekki
tyllt í hann, það sem eftir var
ferðarinnar. Og það gerði ég mér
að ástæðu til að vera hjá honum,
þegar hinir fóru í gönguferðir.
Hann var nokkuð breyttur, að
mér fannst. Hann átti erfitt með
að spauga og var latur til leikja,
en þegar við vorum ein, töluðum
við miklu meira saman en venju-
lega og af meiri alvöru. Hann
sagði mér allar sínar framtíðar-
áætlanir og við ræddum meira
að segja um trúmál og annað líf
að loknu þessu, en um það hafði
hann mikið hugsað og trúði stöö-
ugt á það. Svo lauk þessari ferð,
án þess að fleira bæri til tíðinda.
Og þó. Mér fannst eindregið,
að hann mæti mig ekki bara sem
vin, heldur væru tilfinningar
lians dýpri, þó að hann kæmi sér
ekki að því að túlka það. Ég
hugsaði málið lengi og átti í
miklu stríði við sjálfa mig, en
svo lét ég til skarar skríða, þeg-
ar ég frétti af honum í bænum
næst. Ég hringdi í hann og bað
hann að koma að finna mig. Þeg-
ar hann kom, sagði ég honum
hreint út, að ég treysti mér ekki
til að tvístíga svona lengur, að
ég elskaði hann og ef ég fengi
hann ekki fyrir mann, yrðum
við að slíta öllu sambandi. Ég
man það alla tíð, að hann svar-
aði engu, lieldur tók bara utan
um mig eins varlega og ég væri
gerð úr eggjaskum. Þannig stóð-
um við lengi, og svo sagði hann:
— Ég fer þá ekkert norður aft-
ur.
Og þannig varð það. Ég spurði
hann að því núna, hvort ég mætti
segja þessa sögu, því ég veit,
að allir okkar gömlu kunningjar
myndu þekkja við hverja væri
/
l
V
LILUU
LILUU
LiLJU
LILUU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu búð
átt. Þá brosti hann og sagði: Ég
veit, að þú varst búin að segja
henni........frá þessu, svo það
getur varla farið víðar, þótt það
komi í VIKUNNI! Því hann er
nafnilega ennþá fullur af spaugi
— meira að segja þótt við séum
tvö ein.
Ég spurði konuna, hvort þetta
hefði ef til vill átt sér stað á
hlaupársdag. Hún kvað svo ekki
vera. nefndi dag og ár — það
var ekki einu sinni hlaupár. Svo
ég hélt áfram að hringja, en hafði
ekki erindi sem erfiði. Ég skal
tilfæra hér á eftir nokkur þeirra
svara, sem ég fékk:
— Beðið mér manns? Nei,
takk, það skal verða mitt
síðasta.
— Nei,.svo mikil kvenrétt-
indakona er ég ekki!
— Mér finnst þetta ósvíf-
in spurning og svara þessu
alls elcki.
— Eg held nú það! Og viltu
vita, hvað ég sagði? Ég sagði:
Þú ert búinn að gera mig
ólétta væni minn, svo nú
verðurðu að giftast mér!
— Beðið mér manns? Ég
er nú hrædd um það! Ég er
alltaf að því! Viltu koma og
finna mig?
— Nei, en það væri kannski
ekki svo vitlaust. Hverjir
ganga lausir ennþá? Svavar
Gests? Eða Ómar? Eða Bessi?
Jón Múli hlýtur að vera frá-
tekinn. Magnús Bjarnfreðs-
son? Nei, það eru allir gengn-
ir út, sem eitthvað púður er í!
— Nei, hvenær segirðu, að
það megi? Á hlaupársdag?
Hringdu þá aftur eftir hlaup-
ársdaginn!
— Ég er nú hrædd um það.
Það er bara aldrei neinn nógu
nálægt til að heyra það!
— Já, þegar ég var sjö ára.
Ég fékk hryggbrot, sem bet-
ur fer.
— Heldurðu, að þess þurfi?
Maður kæmist aldrei að til
þess fyrir frékjunni í karl-
mönnunum!
— Nei, og heldur pipra ég
að eilífu amen.
Þetta er ekki víðtæk skoðana-
könnun, en gefur þó ofurlitla
vísbendingu. Hún bendir til þess,
að fleiri hjónabönd eigi upphaf
sitt til bónorðs konunnar en
margur skyldi ætla, og að þau
bónorð séu alls ekki bundin við
hlaupár, hvað þá hlaupársdag.
Hún bendir einnig til þess, að
fjölmörg bónorð hafi borið að
með sögulegum eða skemmtileg-
um hætti. Það vissum við reynd-
ar fyrirfram, eða skyldu hafa
verði samdar fleiri sögur um
nokkurn viðburð en bónorðið?
En væri ekki dálítið gaman að
fá sannar sögur um bónorð? Við
skorum á landsmenn (kvenmenn
þar með talda) að senda okkur
sögur af bónorðum sínum, bæði
sem þeir hafa sjálfir borið fram
og borin hafa verið fram við þá.
Við skulum að sjálfsögðu fara
með öll nöfn sem trúnaðarmál,
og greiða einhverja þóknun fyr-
ir þau bónorð, sem birt kunna
að verða. Það þarf enginn að ótt-
ast uppljóstrun, allt verður und-
ir dulnöfnum. Og sérstakan áhuga
höfum við fyrir sögum af kon-
um, sem hafa beðið sér manns
á hlaupársdag. *
HatÍHíÍathutiif
I N IM I
ÍTI
BÍLSKÚRS
HIJRÐIR
ýhHi- & Mtihuriir h □
VILHJALMS5DN
RANARGDTU 1?. SIMI 19669
9. tbi. vikan 39