Vikan - 29.02.1968, Blaðsíða 21

Til jarðar í logandi fallhlíf
var að skríða
kröppum hringjum. Hið síðasta sem
Maresjef mundi til að hafa séð, áð-
ur en meðvitundin yfirgaf hann,
var skógur, sem æddi upp á móti
honum eins og ófreskja með opið
ginið ....
Nú lá hann hér aleinn hjá brak-
inu úr flugvélinni. Einn með trján-
um og snjónum og stöðugum sárs-
auka í fótunum.
Fótunum! Maresjef gerði örvænt-
ignarfulla tilraun til að setjast upp.
Samstundis æddi bylgja af óþol-
andi sársauka gegnum líkama
hans og hann missti meðvitund á
ný.
Nokkrar klukkustundir höfðu lið-
ið er hann kom til meðvitundar á
ný. Hann var dofinn af kulda og
fann ekki til annars en bólguverkja
í fótunum.
Hann harkaSi af sér og hafSi
það af aS setjast upp. Fætur hans
voru undariega beygSir og virtust
ekki lengur hluti af honum.
Ein hugsun leitaði stöðugt á
hann: að dveljast þarna um kyrrt
þýddi bráðan dauða. Hann varð að
komast ( hús og fá læknishjálp sem
fyrst. En hvar var hann? [ hvaða
átt var rússneska víglínan?
Skrjáf meðal trjánna kom hon-
um til að líta snögglega upp. Geysi-
stór, svartur björn stóð á afturfót-
unum í fárra metra fjarlægð frá
honum og horfði á hann illskulega.
Hálflamaður af ótta horfði Mare-
sjef á dýrið ramba í áttina til sín.
Einhvern veginn tókst honum að ná
skammbyssu sinni upp úr beltis-
hulstrinu. Hann reyndi að miða sem
nákvæmlegast, hvað ekki var auð-
velt, því hendur hans skulfu ákaf-
lega. Hann vissi að honum gæfist
ekki tími til að skjóta nema einu
sinni....
Björninn rétti nú úr sér í fulla
hæð og hóf upp hrammana. Mare-
sjef skaut. Þegar bergmálið af skot-
hvellinum dó út, heyrðist snörl í
skepnunni og hún lyppaðist hægt
til jarðar.' Flugmaðurinn hafði mið-
að vel.
Vindurinn var á austan og bar
með sér skotdrunur. Hann hafði
enga hugmynd um í hvaða átt
rússneska víglínan var,- hann vissi
aðeins að hann varð að halda sér
á hreyfingu, dragast áfram áleiðis
til þessara fjarlægu byssna.
Honum tókst að komast á fætur
Framhald á bls. 34.
Lancaster- flugvélin hóf sig í
kröppum hringjum upp fró logandi
árásarsvæðinu og áhöfnin starði
sem bergnumin á rauð leiftrin sem
rufu dimmuna tuttugu þúsund fet
fyrir neðan.
Það voru dauðateygjur þýzku
borgarinnar Schweinfurt, sem flug-
liðarnir horfðu á. Þetta var á að-
faranótt tuttugasta’og sjöunda apr-
íls, 1944, og hundraðasta og sjötta
skvadróna brezka sprengjuflughers-
ins hafði lokið einum af mörgum ár-
angursríkum árásarleiðöngrum.
Lancaster sá er hér um ræðir var
einn þeirra síðustu til að hverfa frá
skotmarkinu. Loftvanarskothríðin var
ekki teljandi og hið eina sem var
til ónæðis voru fáein leitarljós, sem
þreifuðu til himins eins og langir
fingur.
Þá urðu flugliðarnir allt í einu
varir dökks skugga, sem með geig-
vænlegum hraða nálgaðist þá utan
úr geimnum.
„Steypa! Steypa á stjórnborða!"
var hrópað.
Kanadíski flugliðþjálfinn Fred
Mifflin, sem var við stýrið, brá við
hart til að beygja undan, en varð
of seinn. Rauðir blossar úr byssum
óvinaflugvélarinnar, sem var af
gerðinni Focke-Wulf 190, skáru
gegnum myrkrið og tættu Lancast-
erinn endanna á milli. Um leið þaut
óvinurinn framhjá og var horfinn.
Vélamaðurinn, Norman Jackson
flugliðþjálfi, reis upp með erfiðis-
munum og litaðist um. Hjarta hans
stanzaði næstum við það sem hann
sá. Eldur var laus ( flugvélinni og
logarnir teygðu sig græðgislega að
innri vélinni á stjórnborða.
Jackson studdi fingri á hnappinn
á slökkvitækinu. Ekkert skeSi. Eld-
urinn magnaðist og fikraði sig
hægt í áttina aS olíugeyminum i
vængnum . ..
Rödd Mifflins heyrðist snarkandi
úr hljóðnemanum; hann vildi vita
hversu miklar skemmdirnar væru.
Jackson svaraði: „Ég held að ég
ráði við það, Fred," sagði hann
rólega.
„Hvernig?"
„Ég ætla út á vænginn með
slökkvitækið."
Félögum hans varð svarafátt af
undrun. Einu sinni áður, 1941, hafði
maður farið út á væng flugvélar á
flugi til að slökkva eld. Hann var
Nýsjálendingur, Ward liðþálfi, og
hafði fengið Viktoríukrossinn fyrir
vikið. Flugvélin hafði verið af gerð-
inni Wellington, og Ward hafði get-
að höggvið göt á vænginn til að
halda sér f. En Jackson var í Lan-
caster — og vængir þeirrar tegund-
ar voru úr miklu harðari málmi...
„Allt í lagi," samþykkti Mifflin
eftir stutta þögn. „Flugstjóri við
áhöfn," hrópaði hann, „verið reiðu-
búnir til að stökkva út."
Það var réttara að vera við öllu
búinn, ef Jackson skyldi mistakast.
Jackson tróð á sig litlu slökkvi-
tæki og festi á sig fallhiffina sam-
anbrotna með aðstoð sprengumið-
arans, og Frank Higgins siglinga-
fræðings.
„Farðu varlega Jacko," sagði
Higgins.
„Engar áhyggjur," sagði Jack-
son. Hann opnaði neyðarlúguna og
blástur af (sköldu lofti gaus inn.
„Hlustið þið á!„ hrópaði Jack-
son, „ég ætla að þenja út fallhltf-
Framhald á bls. 36.
9. tbl.
VIKAN 21