Vikan - 29.02.1968, Blaðsíða 23

En Bertille hafði verið afbrýðissöm út í Angelique í langan tíma og nú
vildi hún ekki viðurkenna að hún hefði orðið að láta í minni pokann.
— Eg veit af hverju þú ert svona geðill þessa dagana; Hescator
hefur ekki virt Þig viðlits, og þó vita allir að þú varst heila nótt í
káetu hans ...... og nú er hann farinn að gera sig til fyrir Abigaii.
Hún rak upp óstyrkan, háan hlátur: — Og hann sýnir ekki mikla
smekkvísi! Að snúa að sér að þeirri uppþornuðu gamaljómfrú! Hvað
í ósköpunum sér hann við hana?
Tvær eða þrjár vinkvenna hennar ráku upp fyrirlitningarhnegg.
Angelique andvarpaði í uppgjöf.
—• Vesalings börnin mín, skelfing getið þið verið fávis á ykkar aldri.
Þið skiljið nákvæmlega ekkert af því sem fram fer í kringum ykkur,
en samt teljið þið ykkur sjálfkjörin til að láta i ljós skoðanir á því.
Eitt ættuð þið að minnsta kosti að gera ykkur ljóst, ef Þið getið ekki
séð það sjálfar og það er að Abigail er mjög fögur og aðlaðandi kona.
Vitið þið að þegar hún leysir niður hár sitt nær það niður á lendar?!
Hár ykkar verður aldrei svo fagurt, jafnvel ekki þitt, Bertille. Og það
sem meira er, hún á hlýtt hjarta og skilningsríkan huga, þar sem
á hinn bóginn eruð þiö svo heimskar að margur elskhugi sem léti
heillast af æsku ykkar myndi bráðlega þreytast á þeirri heimsku.
Stúlkurnar voru hneykslaðar, móðgaðar og þögnuðu; þær voru ekki
fullkomiega sannfærðar, en þeim datt að minnsta kosti ekki fleira
í hug til að segja.
Bertille klæddi sig hægt, vissi fullvel að Márinn stóð enn á sama
bletti, svört stytta í hvitri skikkju, sem blakti fyrir vindinum. Angeli-
que kallaði hörkulega til hans á arabisku:
— Hvað ert þú að gera þarna? Farðu burt. Þú átt að vera hjá hús-
bónda þínum.
Hann rykktist við eins og hann vaknaði af draumi og leit í undrun
á konuna sem hafði ávarpað hann á hans eigin tungumáli. Síðan,
þegar Angelique hélt áfram að stara með grænum augum læddist
ótti fram i svip hans og hann svaraði eins og barn sem staðið er að
óþekkt. — Húsbóndi minn er hér ennþá. Ég hef verið að bíða eftir
að hann færi.
Þá sá Angelique að Le Gall og ,þrir vinir hans höfðu stöðvað Rescator
og áttu nú í samræðum við hann.
— Rétt. Þá förum við, ákvað hún. — Komið þið, börn!
Hún gekk hurt og tók stúlkurnar með sér. — Dame Angelique,
hvíslaði Séverine skelfd, — sástu negrann? Hann starði á Bertille eins
og hann ætlaði að éta hana lifandi.
svo Ijótar tennurnar komu í ljós. Hann viðurkenndi að hann hefði
ekki nóg af mönnum. Hann hafði látið suma þeirra á land á Spáni
og það var alveg á mörkunum að nógu margir menn væru eftir.
Reiðarslagið hafði fallið þega.r fimm eða fleiri særðust í La Rochelle,
síðan hafði hann að meira eða minna leyti reynt að vinna verkin með
hálfum þeim fjölda sem hefði átt að vera. Þessvegna var hann ævin-
lega í svona slæmu skapi og átti svo erfitt með að hafa stjórn á Því.
Hrossahlátur glumdi við, þegar hann gerði þessa játningu fyrir sjó-
mönnunum, sem voru svo nærri að Þeir gátu heyrt samræðurnar.
Því geðvonzka Ericksons var óaflátanleg, óumbreytanleg og óþolandi
og enginn af áhöfninni ímyndaði sér að hún greti verið verri.
-— Allt í iagi. Þið megið taka til starfa, sagði Rescator við mennina
fjóra frá La Rochelle. — Kunnið þið nokkra ensku?
Þeir kunnu nóg til að skilja skipanir dvergsins. Hann lét hann um
þá og gekk aftur til sinna híbýla.
aajaMuaa._______
18. KAFLI
Fjórir mótmælendanna höfðu stöðvað Rescator. Þetta var í fyrsta
sinn. Síðan þau yfirgáfu La Rochelle hafði enginn Húgenottanna
nokkru sinni reynt að nálgast hann eða tala við hann. Þeir höfðu
gert sér ljóst það grundvallardjúp sem staðfest var miili þeirra og þess
sem hann tóknaði i þeirra augum.
Þau gátu ekki fundið til neins nema andstyggðar á þessum sjó-
manni, þessari rótlausu veru, sem átti ekkert heimaland, ekkert and-
lit, sem hlýddi engum lögum og sem þeir hinir réttlátu, áttu líf sitt
að launa.
Hann hafði aldrei talað við þá nema í þetta eina skipti sem hann
átti tal við Gabriel Berne, og eftir því sem dagar liðu var þessi
óskiljanlega spenna milli þeirra ákafari og ákafari, svo smám saman
var hún orðin að fullri óvináttu.
Svo þegar Le Gall og félagar hans þrír nálguðust hann var hann
mjög í vörn.
Eins og hann hafði sagt við Nocholas Perrot gerði hann sér eng-
ar gyllivonir um að gera þá að samstarfsmönnum sínum, þótt hann
dáðist að gullnum eiginleikum mótmælendanna. Af öllu þvi mismun-
andi fólki, sem honum hafði gefizt kostur á að virða fyrir sér voru
þessir menn ef til vill þeir óaðgengilegustu. Augnaráð Indiána eða
svertingja er ekki eins ósveigjanlegt eða þvermóðskulegt og kvekara,
sem hefur ákveðið í eitt skipti fyrir öll að einhver sé djöfullinn sjálfur
holdi klæddur. Þarna stóðu þeir frammi fyrir honum með hendur á
bringum og nosturslega stuttklippt hár. Jafnvel ekki óþægindin af
sjóferðinni og kuldanum gat komið þeim til að þiggja léttan og frjáls-
legan klæðnaðinn sem áhöfnin notaði. Þótt hann hefði gefið hverjum
og einum af áhöfninni skæri og rakhnif myndu þeir enn stöðugt vera
órakaðir og úfnir. Því þeir voru mestmegnis frá Miðjarðarhafslönd-
unum og kaþólikkar.
Hann brosti að þessari hugmynd, en Húgenottarnir fjórir stóðu
þarna broslausir. Það hefði þurft snjallann mann til að lesa vináttu
eða hatur í augum þeirra.
— Herra minn, sagði Le Gall. — Tíminn er lengi að líða og við
höfum ekkert að gera. Svo við höfum komið til að spyrja yður hvort
þér vilduð vera svo vænn að taka okkur í áhöfnina. Þér sáuð mig
stýra skipinu í gegnum sundin, ég hef verið tíu ár á sjónum. Eg var
góður seglamaður og ég get komið að gagni núna. Það sama á við
þessa hina hér, því við vitum að nokkrir manna yðar særðust við La
Rochelle og hafa ekki enn getað tekið til starfa. Vinir mínir og ég
gætum komið í þeirra stað.
Hann kvnnti hina: Bréage skipasmiður, Charron félagi hans i fisk-
verzluninni í La Rochelle, sem hafði einnig verið seglamaður og
Marengouin, tengdasonur hans, sem var gersamlega mállaus, 'en ekki
heyrnarlaus og eins og altir hinir, hafði hann um hrið verið iétta-
drengur á verzlunarskipi, áður en hann snéri sér að fiskveiðum.
— Við erum fyllilega heima um borð i skipi og okkur dauðlangar að
komast upp i seglin og gera eitthvað.
Augnaráð Le Gall var stöðugt og hiklaust og Joffrey de Peyrac
myndi aldrei gleyma því að liann hafði stýrt Gouldsboro gegnum
erfið sundin við La Rochelle og ef einhverntíman ætti að tengja ein-
hvern hlekk miili skipsins og mótmælendanna mundi þar örugglega
vera Le Gall að verki.
Samt hikaði hann lengi áður on hann kallaði á bátsmanninn og bar
undir hann uppástumguna.
Það var öðru nær en að dvergurinn væri jafn svartsýnn og hús-
bóndi hans, Gretta, sem átti að þýða bros færðist yfir andlit hans,
Þar sem hann hallaði sér upp að gylltu handriðinu fann hann sér
um megn að hafa augun af ljósrákinni, sem blasti við á aðalþilfarinu,
undan dyrunum, þar sem mótmælendurnir voru til húsa. Angelique
var þar á meðal þeirra, bjó hjá þessu fólki, sem hann fann svo greini-
legan illvilja streyma frá. Var hún með þeim móti honum? E'ða var
hún alein eins og hann, milli tveggja heima, átti hvorki heima þar
né hér? Allt var orðið almyrkt. Sjóliðarnir voru að kveikja á kyndl-
um og luktum og Abdullah lá þarna á hnjánum og blés í glæðurnar
undir leirpottunum með varkárum hreyfingum, hins írumstæða manns,
sem gætir eidsins eilífa.
Hafið, sem nú sást ekki nema ógreinilega var þrungið hinum þunga,
dapurleika norðursins, þessum áþreifanlega kvíða, við endimörk jarð-
arinnar, sem hlaut að hafa gripið vikingana og alla aðra, sjómenn,
sem höfðu verið svo fífldjarfir að sigla hér. Það stafaði ekki lengur
hætta af ísnum, ekkert benti til storms. Samt var Joffrey de Peyrac
kvíðafullur og i uppnámi. 1 fyrsta skipti á öllum sjómannsferli hans
var eins og skipið heyrði honum ekki lengur til. Það var geí'ði um það
þvert, sem skipti því í tvennt. Jafnvel menn hans voru órólegir, þvi
þeir skynjuðu að húsbóndi þeirra var áhyggjufullur og honum var um
megn að fylla þá sjálfstrausti á ný.
Hann hafði þegar borið að mörgum krossgötum í lífinu, þar sem
einn þáttur endaði og hann varð að velja sér nýja braut og byrja upp
á nýtt. En í djúpum hjarta síns vissi hann að hann hafði í rauninni
aldrei byrjað á nýjan leik, aðeins haldið áfram eftir ákveðnum stíg-
um, sem hann öðlaðist smám saman ríkari skilning á. En í hvert skipti
hafði hann orðið að kasta frá sér gömlum lifnaðarháttum á sama hátt
og snákur varpar af sér gamla hamnum, og orðið að skilja eftir allt
það sem hann var orðinn háður og alla sina vini.
Að þessu sinni yrði hann að senda Abdullah aftur heim á eyðimörk-
ina, því hann myndi aldrei geta lifað á norðlaegum skógarslóðum.
Svo Jason yrði að fara með honum aftur tii gullinna stranda Miðjarð-
arhafsins, ásamt gamla undralækninum Abd-el Mechrat. Abdullah
hafði verið honum árvakur varðmaður og hafði mörgum sinnum
bjargað lifi hans. Hann virti venjur húsbónda síns og bar lotningu
fyrir þeim eins og heilögu orði. — Finn ég nokkurntiman Móhíkana
til að gera mér kaffi? Nei. áreiðanlega ekki! Þú verður að vera án
Framhald á bls. 30.
9. tw. yiKAN 23