Vikan - 29.02.1968, Blaðsíða 13

me'ð hárið hennar og augun hans.
Og þetta hafði allt skeð á níu
dögum.
Nú sátu þau andspænis hvort
öðru og borðuðu steiktan fisk,
og samtalið milli þeirra var
hvorki rómantízkt né spennandi.
Aðeins hæversklegt.
— Brauð eða kex?
— Brauð.
— Gjörið svo vel.
— Takk.
Þegar þau byrjuðu við vinn-
una var þetta ekki mikið betra.
Að vísu þurftu þau að tala sam-
an um verkið sem þau voru að
vinna, en það var ekki beinlínis
spennandi.
— Síða 121, tilvitnun B/34,
505, las Pat.
— Eruð þér viss um að það
sé 505? Hér stendur 808.
— Nei, það er 505.
Þögn — óþægileg þögn. Svo
sagði Pat feimnislega:
— Má ég sjá það?
— Auðvitað, ef þér haldið að
ég hafi ekki lesið rétt, sagði
Peter og reyndi að vera kæru-
leysislegur í málrómnum. Það
var greinilegt að hann hafði and-
styggð á henni. Hversvegna gat
hún ekki samþykkt þessa tölu?
Hún leit á tölurnar. — Nú skil
ég þetta. Larkins skrifar tölima
fimm á þennan hátt. Þetta lítur
út eins og átta, en það hefir svo
oft komið fyrir.
— Jæja.
— Ég var vön að ruglast á
þessu, sagði hún. — En svo er
eins og maður fái eitthvert
sjötta skilningarvit, viti hvort
hann á við 5 eða 8.
Peter lagði pennann á borðið
og hallaði sér aftur á bak í stóln-
um.
— Duglega Pat, sagði hann.
— Er það ekki það sem þér eruð
kölluð hérna?
Hún andvarpaði. — Jú, það er
víst. Svo brosti hún allt í einu.
— En það er auðvitað aðeins
spaug, ég er mesti klaufi. Þetta
er sagt til að stríða mér.
— Er það satt? Mér var sagt
að þér gerðuð yfirleitt við það
sem aflaga fer hér í stofnuninni.
— Það er bara spaug. Hún var
sakleysið uppmálað og undrandi
um leið. — Það hefur verið
þessvegna sem þér komuð með
heftivélina til mín. Ég gat ekki
skilið hversvegna þér gerðuð
það.
— Það er allt í lagi, sagði hann
og yppti öxlum. — Ef ég á að
segja sannleikann, þá skemmdi
ég hana sjálfur, til að fá tæki-
færi til að tala við yður. Þetta
er nokkuð kyndugt, finnst yður
það ekki?
Pat starði á hann. — Hvers-
vegna gerðuð þér það?
—■ O, ég var bara að lesa bók
um sálfræði, sagði hann. — Þar
stóð að harðduglegar konur löð-
uðust yfirleitt að klaufalegum
mönnum. Ég hugsaði með mér
að það væri þess vert að prófa
það. Hann brosti, og hún þorði
ekki að spyrja hann hvort þetta
hefði verið gert í þágu vísind-
anna eða hvort eitthvað annað
hefði búið undir.
— Og þér eruð þá ekki klaufi?
spurði hún vandræðalega.
— Þér sitjið andspænis hand-
lægnasta manni sem um getur,
sagði hann og brosti.
Hún horfði á hann og augun
voru galopin af aðdáun. — Það
hlýtur að vera þægilegt að vera
svo sjálfum sér nógur. En svo
var hún hrædd um að hún gæti
komið upp um sig. — Verðum
við ekki að snúa okkur að átt-
unum og fimmunum hans
Larkins aftur?
— Jú, ætli það ekki, sagði
hann, án nokkurrar hrifningar í
röddinni.
Þau unnu sleitulaust í klukku-
tíma.
Loksins kom að því að hún réð
ekki við forvitnina, hún varð að
vita hvort hann hefði áhuga á
henni, eða hvort þetta var aðeins
áhugi á sálfræði.
— Blaðsíða 699 ........ Eigið
þér við að þér hafið verið að
finna tækifæri til að tala við
mig, eða ætluðuð þér bara að
prófa hvort sálfræðingurinn sem
skrifaði bókina hefði á réttu að
standa?
Hann leit upp, undrandi á svip-
inn. — Bækur um sálfræði eru
alltaf réttar, sagði hann alvar-
lega. — Það er engin ástæða til
að prófa þær.
— Jæja, sagði Pat, og furðaði
sig á því með sjálfri sér hvar
hún kæmi inn í dæmið.
Hann leit rannsakandi á hana.
— Þér eruð undarleg stúlka,
sagði hann hugsandi. — Þér eig-
ið eitthvert leyndarmál. Ég var
viss um það í fyrsta sinn sem ég
sá yður.
— Hvað eigið þér við? Hún
hugsaði með sjálfri sér hvernig
honum yrði við, ef hún segði
honum að hún gæti fleygt 80
kílóa karlmanni þvert yfir borð-
stofuna heima hjá sér. — Ég á
engin leyndarmál, sagði hún,
ákveðin. — Ég er bara venju-
leg stúlka, og ég hefi ekki hug-
mynd um það hvernig á að gera
við heftivélar.
— Þá það, sagði hann brosandi.
— Ef ég get einhverntíma að-
stoðað yður, þá ......
Þau hlógu og héldu áfram við
vinnuna. En nú var þetta ekki
ópersónulegt lengur. Þau töluðu
saman og gerðu að gamni sínu,
rétt eins og þessar söluskýrslur
væru ákaflega skemmtilegar.
Klukkan kortér yfir níu voru
þau búin að ljúka verkinu. Pet-
er hjálpaði henni í kápuna; það
var í fyrsta sinn sem nokkur
hafði haft fyrir því. Þau gáðu að
því að öll ljós væru slökkt og
allar dyr lokaðar. Það var mjög
dimmt úti og það var byrjað að
rigna.
— Hvert ferð þú, Pat?
Hún sagði honum hvar hún
ætti heima. Hún sagði honum
líka að hún þyrfti að skipta um
vagn tvisvar sinnum.
Hann var stórhneykslaður. —
Þetta er hræðilegt. Það er fyrir
neðan allar hellur að biðja stúlku
sem á svona langt heim um að
vinna kvöldvinnu. Hann lagði
handlegginn yfir axlir hennar.
— Ég fylgi þér heim. Og ég ætla
að segja nokkur vel valin orð
við Larkins á morgim.
Andartak reyndi Pat að hugsa
sér andlitið á Larkins, en svo
gaf hún það frá sér og naut þess
að láta Peter leiða sig yfir göt-
una.
Þegar þau gengu áleiðis að
vagninum, passaði hann upp á
að þau væru sem mest undir
svölum og sóltjöldum, til að
hlífa sér fyrir regninu, og þeg-
ar ekkert var til skjóls, þá hlupu
þau, með frakka Peters yfir
höfðunum. Þegar þau komu inn
í vagninn hermdi Peter eftir
starfsfólkinu, og Pat sagði honum
frá því þegar leki kom að þak-
inu og Larkins varð að vinna
undir regnhlíf.
— Þetta er eiginlega furðu-
legt. í morgun varstu allt ann-
að en alúðleg, þá varstu stúlk-
an í hinmn enda skrifstofunnar,
en nú .......
— Og nú er eins og þú hafir
þekkt mig alla ævi. Hún hló,
þegar hún lauk setningunni fyrir
hann. Þau voru nú komin á leið-
arenda.
— Þú verður að koma með mér
inn og heilsa upp á karlana
mína. En svo varð hún hrædd
um að hún hefði verið of áköf,
svo hún bætti við: — Þeir deyja
af hlátri, þegar þú apar eftir
Larkins.
— Er það skilyrði? sagði hann
stríðnislega. — Þú býður mér
ekki inn nema ég komi með
skemmtiatriði?
Hún hélt niðri í sér andanum.
— Auðvitað ekki. Þú ert hjartan-
lega velkominn, sagði hún vand-
ræðalega.
— Ég var að gera að gamni
mínu, sagði hann til að róa
hana. Svo horfði hann hlýlega á
hana. — Veiztu Pat, að ég er af-
skaplega feginn að þú ert ekki
sú valkyrja, sem fólkið á skrif-
stofunni sagði að þú værir.
—- Já ég er mjög feginn því,
sagði hann og nú var hann lág-
mæltur og leit djúpt í augu
Framhald á bls. 37.
9. tbl.
YIIvAN 13