Vikan - 16.01.1969, Síða 49

Michael, sem leið undir því að vera svo aðskilinn við Fleur,
eyddi öllum stundum með syni sínum. Hann reyndi að hafa ofan
af fyrir honum með því að segja honum sögur og lesa fyrir hann,
til að beina athygli hans frá þessum skelfilegu atburðum. Svo hafði
hann líka gert lista yfir þau málverk sem óskemmd voru. Eldur-
inn hafði aðeins eyðilagt ellefu af áttatíu og fjórum málverkum.
Winifred vakti líka yfir bróður sínum, og lifði aðallega í fortíð-
inni. Bróðirinn hafði verið henni stoð og stytta í þau 34 ár, sem
hún bjó með hinum kærulausa eiginmanni sínum, Monty Dartie, og
var henni jafn góður í þau þrettán ár sem hún lifði í áhyggjulausu
ekkjustandi. Henni fannst sem hún ætti aldrei eftir að finna gleði
sína aftur.
Fleur var það fullkomlega ljóst að það var hennar vegna að
faðir hennar hafði hlotið þennan áverka. Henni vai það ljóst að
þessa nótt, sem eldurinn brauzt út, hefði hún hiklaust getað geng-
ið í ána, eða fleygt sér undir bíl, til að losna undan því fargi,
sem hvíldi á sál hennar. Hún hafði viljandi staðið undir málverk-
inu. En nú skalf hún við tilhugsunina, og gat ekki fyrirgeíið sjálfri
sér óhemjuskapinn.
Klukkustundum saman sat hún við sjúkrabeð föður síns. Hún
var með bauga undir augunum af vökum, en hún fann að ástríðu-
eldurinn í hjarta hennar var slokknaður. Það var eins og Soames
hefði gripið til þess eina sem dugði til að lægja öldurnar í sál
hennar, en hann hafði líka alla hennar ævi fundið það á sér, hvað
henni hentaði. Og þegar hún sat þarna, sjúk af samvizkubiti, við
banabeð föður síns, fannst henni Jon og allt sem honum viðkom,
vera svo óralangt í burtu.
Það var hennar vegna að faðir hennar lá þarna. Ó, hve hann
hafði verið henni undursamlega góður alla ævi. Henni fannst það
ekki réttlátt að hann skyldi þurfa að deyja áður en hún gat full-
vissað hann um hve innilega vænt henni þótti um hann og hve
hún þráði það að fá fyrirgefningu hans.
Hún fann hve hlédrægur hann hafði alltaf verið. Hann hafði
aldrei krafizt viðurkenningar af nokkrum manni, eða ætlazt til
að tekið væri tillit til hans. Og þó vissi enginn betur en Fleur
hversu heitt hann þráði hlýju og ást. Henni fannst það erfið-
ast nú að hugsa til þess hve oft hún hafði brugðizt honum í því
tilliti. En samt hafði hún elskað hann, elskað hann af öllu hjarta,
alltaf ........
Þannig liðu dagarnir hver af öðrum. Á þriðja degi sá Fleur, sem
sat hjá föður sínum, augu hans opnast, og hún fékk ákafan hjart-
slátt. Hún gaf hjúkrunarkonunni merki um að flýta sér í símann.
Hjúkrunarkonan kom fljótt til baka og sagði að læknirinn væri
í sjúkravitjun, en hann fengi skilaboðin strax og hann kæmi heim.
Fleur var viss um að faðir hennar hefði hugsað: — Það var svo
sem eftir þessum skarfi að vera ekki heima, þegar maður þurfti
á honum að halda .......
Eftir hálftíma opnaði Soames augun aftur. Þetta skipti þekkti
hann hana.
Það var eitthvað átakanlegt við þessa þrjózkulegu baráttu við
dauðann. Hann vildi lifa, vildi heyra, skynja og tala. En þótt
/---------------------------------------------------" ... h
■ífc
V.
varir hans bærðust, kom ekkert hljóð. Hún fann veikan titring í
fingrum hans, sem hún faldi í lófa sínum.
— Þekkir þú mig, elsku pabbi minn?
Augu hans svöruðu játandi.
-— Pabbi minn, þér batnar bráðum.
Augun sögðu nei.
Þá missti Fleur stjórn á sjálfri sér og hún brast í grát. Svo sagði
hún: — Pabbi minn, fyrirgefðu mér.
Augun milduðust og það var eins og hann vildi segja:
— Fyrirgefa? uss, það er ekkert að fyrirgefa.
— Mér þykir svo óendanlega vænt um þig Ég skal vera
góð, ég lofa því, sagði hún, eins og lítil stúlka, sem hefur verið
óþekk.
Hún fann fingur hans titra, höfuðið hreyfðist, en hann gat ekki
kinkað kolli.
— Winifred frænka, mamma, Michael og Kit eru öll hévna; viltu
ekki sjá þau.
Varir hans mynduðu orðin: — Nei, aðeins þig.
— Ég fer ekkert frá þér.
Svo fann hún hendi hans kippast til og heyrði lágt hvískur:
— Það er gott, það er nóg
Svo slokknaði allt líf í augunum Soames Forsyte tók síð-
ustu andvörpin, hann leið út af. ...
Jarðarför Soames var ósköp einföld, enda var það hann, sem
gegnum árin hafði séð um virðuleikann í sambandi við jarðar-
farir ættingjanna.
Það voru aðeins karlmenn viðstaddir.
Sir Lawrence Mont kom til að vera viðstaddur, og Michael hafði
aldrei séð hann svo alvarlegan í bragði.
— Ég bar mikla virðingu fyrir gamla Forsyte, sagði hann við
son sinn, þegar þeir gengu í burtu frá kirkjugarðinum. — Hann
ákvað hlutina, en hann átti ekki gott með að tjá sig; en hann var
heiðarlegur 1 gegn. Hvernig tekur Fleur þessu?
Michael hristi höfuðið. — Henni finnst það hræðilegt að hann
skyldi deyja, vegna hennar.
— Drengur minn, það er ekki til betri dauðdagi en að fá að deyja
fyrir þá sem manni þykir vænst um. Láttu Fleur koma til okk-
ar, það dreyfir huganum að vera þar sem ekkert minnir á hinn
látna.
— Ég hef miklar áhyggjur af Fleur, það er eins og eitthvað hafi
brostið í henni.
— Það kemur fyrir okkur öll, oftast áður en við verðum þrítug.
En þá eignumst við önnur sjónarmið. En get ég ekki gert eitt-
hvað fyrir ykkur Fleur? Ég gæti talað við einhvern um málverk-
in.......Hann bjargaði Morland málverkinu. Það er eigiulega yf-
irnáttúrlegt hvernig hann hefur barizt við eldinn aleinn. Mað.ur
hefði ekki trúað honum til slíks þrekvirkis-
— Já, það er stórkostlegt, sagði Michael. — Ég var að tala við
Riggs um það.
— Hann hefur þá séð það?
Michael kinkaði kolli. — Þarna kemur hann.
Þeir hægðu á sér. Bílstjórinn tók ofan og gekk til þeirra.
3. tbi. VIKAN 49