Vikan - 06.11.1969, Qupperneq 10

eru eins. Okkar var mjög önnum
kafin. Hún var eins og taugaóstyrk
kona sem er að aka bíl eiginmanns
síns inn um bílskúrsdyr í fyrsta
sinn, ekki viss hvort hún er of langt
til vinstri eða hægri — en veit að
hún er annað tveggia, svo hún snýr
stýrinu stöðugt til hægri og vinstri.
Eg reikna með því, að er ég skoða
línuritin sem sýna viðbrögð mín á
þessum 15 sekúndum, að ég komist
að því, að ég hef verið óvenjulega
spenntur á taugum. En eftir að þess-
ar sekúndur voru liðnar, var ferðin
mjúk sem bómull það var ótrú-
legt að þessar risavélar væru í full-
um gangi rétt fyrir neðan mann.
Allar svona ferðir eru óhemju
langar, vandfarnar og endalausar at-
burðarásir. Aðeins eitt örlítið tæki
eða stykki í samsetningunni gæti
eyðilagt allt saman. Enda þótt ég
hefði tröllatrú á öllu þv! sem í ferð-
ina og undirbúning hennar var lagt,
get ég ekki neitað því, að ég var
örlítið svartsýnn á, að okkur tækist
að Ijúka öllu sem okkur bar. Mér
fannst það eiginlega óumflýjanlegt,
að einhversstaðar hlyti að vera veik-
ur hlekkur, og þið getið verið viss
um, að ég hafði eytt miklum tíma
fyrir ferðina til að hugsa um þennan
veika hlekk. Gat ég verið sá hlekk-
ur? Gat verið að þjálfun minni hefði
einhversstaðar yfirsézt þýðingar-
mikil vitneskja? Hafði ég gert allt
sem í mínu valdi stóð — eða ein-
faldlega gleymt því?
En daginn sem við lögðum svo af
stað, var ég viss um, að ég var
ekki þessi veiki hlekkur; ég hafði
undirbúið mig jafn vel og í mann-
legu valdi stóð, og ég vonaði, að
þau þúsund vísindamanna og ann-
arra starfsmanna NASA hefðu gert
það sama. Þeir höfðu gert það. Alla-
vega var allt fullkomið.
Fólk er sífellt að spyrja mig, hvort
ég hafi ekki verið einmana, er ég
var einn um borð í Kólumbíu, á
meðan Buzz og Neil voru að spóka
sig á tunglinu. Venjulega svara ég
4f Collins-hjónin ásamt börnnnum sín-
um þremur: Mike, 6 ára, Ann. 7 ára
og Kate, 10 ára. Þau eru öll í hjól-
reiðatúr og hafa mikla ánægju af slík-
um sportrcisum. Hundurinn þeirra,
hann Dubhe, er jafnan hafður með í
ferðum.
einfaldlega: ,,Nei!" Eg hef verið að
fljúga aleinn í ca. 17 ár, og mér
finnst það alls ekki sérstaklega ein-
manalegt að fljúga einn. Staðreynd-
in er sú, að stundum finnst mér það
betra.
Eg vissi að það var margt sem gat
farið úrskeiðis í sambandi við mána-
ferjuna, og sumt af því gæti krafizt
þess, að ég legði mig allan fram við
að bjarga því. En ég var ekkert sér-
staklega hræddur við það. I Kólum-
bíu leið mér vel. Hún er byggð mjög
svipað og lítil dómkirkja; klukku-
turninn á henni er þá „göngin" sem
liggja upp í mánaferjuna. Við þurft-
um að gera ýmsar ráðstafanir til að
tryggja, að ég næði þeim tveim aft-
ur, ef við gætum ekki skellt tækjun-
um tveim saman. Svo ég hafði fjar-
lægt miðsætið og rúllað þv! saman
undir sætinu sem var vinstra megin.
Þetta skapaði rúm sem gerði mér
fært að hreyfa mig meira en mér
var í rauninni nauðsynlegt — og ég
gat leikið mér í pínu-kapellunni
minni.
Mér tókst aldrei að eygja Orninn
á yfirborði tunglsins, en ég gat
heyrt í þeim öðru hverju. Mánaferj-
unni var alltaf beint á einhvern sér-
stakan stað á jörðinni, sem gerði
það að verkum að Neil og Buzz gátu
alltaf haft samband við hana, en ég
var á eilífum þeytingi og í hverri
ferð umhverfis tunglið, sem tók mig
rúmar tvær klukkustundir, gat ég
ekki talað við, eða heyrt ! neinum
! meira en 40 mínútur. En um leið
og ég eygði jörðina, gat ég haft
samband við Houston. Þó gat ég
ekki séð mánaferjuna, þv! hún var
í hvarfi við sjóndeildarhringinn.
Þannig gat ég talað við jörð ! rúm-
lega 5 stundarfjórðunga, en hafði
ekki nema 6—7 mínútur til að tala
beint til Arnarins. Og eftir hvern
hring, þegar ég hafði ekkert heyrt
í 40 mínútur, spurði ég alltaf: „Hvað
sögðu þeir? Hvað sögðu þeir?"
Sóttkvíin var leiðinleg og þreyt-
andi, en mér þótti virkilega gaman
að heyra að mýsnar stóðust öll próf
og tóku engar bakteríur með sér frá
tunglinu. Ég stóð tilbúinn ! sóttvarn-
arklefanum tilbúinn að veita þeim
lífgjöfina með blástursaðferðinni eða
hverju sem var, til að halda þeim á
lífi. Ég hafði alltaf gert mér vonir
um að þeir (vísindamennirnir) kæm-
ust að þeirri niðurstöðu eftir fyrstu
lendinguna, að sóttkvíin væri ónauð-
synleg, en mér hefur skilizt að hún
verði viðhöfð áfram — að minnsta
kosti næstu 3—4 lendingar.
Það vakti nokkra furðu viða um
heim, er áhöfn Apollo 10 skýrði svo
frá, að tunglið væri brúnt, eftir að
áhöfn Apollo 8 (þar var m.a. Bill
Anders) hafði lýst því yfir að það
væri grátt. Sannleikurinn er sá, að
Frú Collins horfir á tunglferðina
frægu í sjónvarpi, ásamt dætrum sín-
um, Ann og Katc. Viðbrögð þeirra
voru oft á þessa lund, enda gekk ferð-
in að óskum jafnt í stóru sem srnáu.
10 VIKAN «•tbl-