Vikan - 22.01.1970, Qupperneq 50

FRÁ RAFHA
56 LÍTRA OFN MEÐ LJÓSI. yfir og undirhita stýrt með hitastilli. Sérstakt glóðarsteikar eiement (grill).
Klukka með Timer. Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SÍMI 10322
Bellwood. Ég hafði það eitt í
huga að grennslast eftir, hvort
nokkuð hefði komið fyrir hana.
Við vorum gamlir og góðir vinir
og höfðum alltaf skrifazt reglu-
lega á. Mér hafði alltaf þótt erf-
itt að átta mig á Rees, og ég er
sannfærður um, að Valerie háfi
gifzt honum vitandi vits um
brestina í skapgerð hans. Ég held
að hún hafi haldið, að hún gæti
hjálpað honum og gert hann
hamingjusaman. Þegar ég kom til
Bellwood umræddan dag, var
Rees ekki við. Ég sá strax að
Valerie var mjög miður sín og ég
þekkti hana naumast fyrir sömu
manneskju og áður. Hún sagði
mér, að Rees væri orðinn alvar-
lega sjúkur. Hún fékk ekki leng-
ur leyfi til að skrifa vinum sín-
um og mátti elcki hitta neinn í
Somerset. Hann leyfði henni al-
drei að aka einni í bílnum þeirra.
Hann virtist heltekinn ótta við að
hún myndi yfirgefa hann. Hún
kvaðst hafa sofið lítið í langan
tíma og varla þora lengur að
vera ein í húsinu með Rees. En
ef hún sýndi minnstu merki um
óánægju sína, verkaði það eins
og hnífsstunga á Rees. Hún
kenndi sannarlega í brjósti um
hann, en vissi ekki hvað hún
ætti að taka til bragðs. Ég bauðst
þá til að sjá um að koma henni
og Tim burt frá honum. En hún
mátti ekki heyra það nefnt. Enda
þótt hún væri dauðhrædd við
Rees og gerði sér ljóst, að hann
væri ekki lengur heill heilsu,
vildi hún reyna að leysa málið
sjálf. Skyndilega leit hún yfir
öxl mér, stanzaði og varð náföl
í framan. Rees kom gangandi
yfir grasflötina í áttina til okk-
ar. Og hann hló.
Við vorum komin nærri kletta-
brúninni og síðan gerðist óhapp-
ið svo fljótt, að varla var hægt
að átta sig á því. Rees var viti
sínu fjær af reiði. Hann réðist
beint á mig og tók utan um háls-
inn á mér. Valerie hörfaði aftur
og horfði stöðugt á Rees, og
skyndilega heyrðum við hróp.
Valerie og Tim höfðu bæði fallið
fram af klettabrúninni. Rees
hlýtur að hafa barið mig í höf-
uðið með einhverju, því að ég
vissi ekki af mér fyr en ég vakn-
aði aftur í steinhúsinu. Og þar
hef ég sem sagt verið síðan ... .
Lífið hélt áfram sinn vanagang
þrátt fyrir allt sem gerzt hafði.
Tim varð að eiga sitt heimili.
Hann átti enga nákomna ætt-
ingja og ég var meira en fús til
að taka hann að mér og ganga
honum í móðurstað. Hann varð
sonur minn- ekkert annað kom
til greina. Það fyrsta sem ég
gerði var að leita il læknis. Það
kom í ljós, að Tim hafði slasast
alvarlega og orðið að ganga með
spelkur. Hins vegar hafði heili
hans ekkert skaðazt og hann
hafði fullan þroska samkvæmt
aldri sínum. Það hafði verið van-
rækt að koma reglulega til lækn-
anna til þess að fylgjast með bata
hans. Sérfræðingurinn í Boston,
sem hafði haft hann til meðferð-
ar, sagði mér, að útlitið hefði
verið tvísýnt með heilsu hans,
en kjarkur hans og viljastyrkur
hefðu flýtt fyrir batanum.
Hann er fyrir löngu orðinn
heill heilsu. Við búum hér í litlu
húsi. Það er ekki ríkmannlegt
hjá okkur, en við unum okkur
vel og lifum hamingjusömu lífi.
Og við vorum ekki lengi tvö
ein í húsinu. Eric heimsótti okk-
ur fyrstu tvö árin. Heimsóknir
hans voru strjálar fyrst í stað,
en síðan fór þeim jafnt og þétt
fjölgandi Og nú er hann orðinn
heimilisfastur hér hjá okkur sem
— eiginmaður minn.
ENDIR
Þér soariO með áskrift
IIIKAN
Skiptiolti 33 - sími 35320
50 VIKAN 4 tbl