Vikan - 20.08.1970, Side 20

SPENNANDI FRAMHALDSSAGA EFTIR ELIZABETH BARR - 4. HLUTI
- Ég gæti gert ySur
grikk, sagði Savalle,
með silkimjúkri
rödd. - En þér skuluð
muna það, að ég er
ekki hættuleg, ef þér
látið mig í friði.
Ég gat rifið mig úr
greipum hennar
og hlaupið á dyr. Hún
er vond, hugsaði ég,
viti sínu fjær...
Það sem skeð hejir fram að þessu:
SERENA BJJCKLEY, sem er af
vel stæðu fólki, og hálf trúlofuð
STUART KIMBERLEY, fœr þá
flugu að þiggja starf, sem eins-
konar aðstoðarstúlka hjá eldri
konu, FRÚ MEDE, sem býr í
glæsilegu húsi, High Trees.
Hversvegna. Líklega til að hefna
sín á syni frúarinnar, augnlœkn-
inum NICHOLAS MEDE, sem
var því mótfállinn, og líka vegna
þess að hún sá að frú MEDE varð
mikið um, þegar húshjálpin, FRÚ
DANBY, segir henni að það hafi
komið skeyti um að SAVALLE
komi heim. Þetta vekur forvitni
Serenu. Hún hefir það á tilfinn-
ingunni að það sé eitthvað sér-
stakt við þessa Savalle, sérstak-
lega þegar hinn sonur frú Mede,
leirkerasmiðurinn LIAM MEDE,
sýnir henni málverk af glæsileg-
um páfugli, sem hann seqir að
gœti heitið Savalle. En Serena
verður undrandi, þegar hún sér
konu Nicholas í fyrsta sinn, hún
virðist þá einmana, venjuleg
kona, sem ásakar sjálfa sig fyrir
að einkabarn þeirra, Cheryl,
datt úr rólu og lézt. Serena er
undrandi yfir hve Nicholas er
kuldalegur við konu sína, og að
frú Mede er líka á móti henni!
En með tímanum kemst Serene
að því að ekki er allt sem sýnist,
að Savalle getur líka brýnt
klœrnar. Dag nokkurn ásakar
Savalle Serenu um að vera ást-
fangin af Nicholas, og rétt á eftir
dettur Serena niður stiga og snýr
sig í öklanum....
Þegar ég kom niður, vildi frú
Mede senda mig í rúmið aftur,
en ég fullvissaði hana um að ég
fyndi ekkert til.
— Jæja, þá getið þér hjálpað
mér við að ákveða matseðilinn
fyrir kvöldið og kaupa það sem
til þarf. Liam kemur að borða.
Hann kemur allt of sjaldan, sagði
hún.
— Vegna Savalle? spurði ég í
hugsunarleysi.
— Já, vegna Savalle. Það er
skrítið að hugsa til þess, að einu
sinni var hann mjög ástfangin af
henni. Hann kynntist henni gegn-
um Nieholas. Æ, já, hvorugur
þeirra þekkti hina raunverulegu
Savalle þá.
— En úr því að þau eru óham-
ingiusöm, hversvegna búa þau þá
saman? spurði ég, undrandi.
— Ja, hvað skal gera? sagði
hún bituriega. — Á að fleygja
henni út? Lagalega séð hefir hún
rétt til að mótmæla því. Ég þekki
Savalle og veit að hún gæti hefnt
sín grimmilega á Nicholas. Ég
kýs heldur að þola hana, ef hún
heldur sig á herbergi sinu. Hún
fær ekki tækifæri til að gera
Nicholas skaða, meðan hún býr
hér.
Ég horfði á þetta rólega andlit
og hendurnar, sem hagræddu
blómunum. Þetta var allt ennþá
furðulegra, vegna þess að hún
talaði í svo Þúfum tón. Var þetta
einhver hucarburður hiá henni?
sourði ég smlfa mip. Savalle var
einmana og óhamingiusöm og
núna. um háfcnartan daginn, varð
ég hissa á að ég skyldi hafa ver-
ið óttasiegin í návist hennar,
kvöldið áður.
Ég hitti Savalie ekki fyrr en á
hádegi. meðan ég var að vinna í
garðinum. Hún var í einföldum
bnrrullarkiól. með hárið bundið
upp í hnút, eins og veniulega.
— Mér er sagt að Liam komi
til kvöldverðar í dag. sagði hún.
— Þáð er svei mér skemmti-
legt. Röddin og andlitið ljóm-
uðu af gleði. — Það kemur
svo fátt fólk hingað. Hún lagði
höndina á arm minn. — Serena,
þér megið ekki vera reið, vegna
þess sem ég sagði í gærkvöldi.
Þér eruð ástfangin í Nicholas,
þótt þér viljið ekki viðurkenna
það! En það líður hjá, — þegar
þér komist að því hverskonar
maður hann er.
— Yður skjátlast algerlega, ég
er ekki ástfangin af manninum
yðar, sagði ég þurrlega. Og til að
fá hana ofan af þessu, sagði ég:
— Ég ætla að giftast Stuart
Kimberley, manninum, sem við
hittum í bænum.
— Ó? Augu hennar urðu stór
og spyrjandi. — Deildarstjóran-
um hjá Cromer?
— Já, en við erum ekki opin-
berlega trúlofuð, svaraði ég, svo
bætti ég við. — Þér sjáið á því,
að ég gæti ekki verið ástfangin
í manninum yðar.
— Hrifin af honum, Serene
litla, sagði hún, silkimjúkt.
Ég var ergileg, þegar hún gekk
í burtu. Ég óskaði þess innilega
að hún færi ekki að leggja það í
vana sinn að kalla mig „Serenu
litlu“, og hætti að tala um að ég
hefði áhuga á Nicholas Mede.
Það kom einhver hressandi
blær með Liam Mede. Mér líkaði
vel við hpnn, hann var svo ljúfur
og blátt áfram. Ég var dálítið
snennt að siá hvernig færi, þegar
Savalle og Liam hittust. En
ánægja Savalle yfir að hitta mág
sinn var eðlileg og óþvinguð. Hún
var miög látlaust klædd og lagði
sig alla fram til að þóknast Nic-
holas. Liam var vingiarnlegur
við hana, en nokkuð hlédrægur,
það var eins og hann væri að
fclappa ókunnum hundi. En sam-
fcvæmt því sem frú Mede sagði,
áttu þau einu sinni að hafa ver-
ið ástfangin hvort af öðru!
Hann kom með leirkrúsina.
sem hann hafði lofað mér og ég
bakfcaði honum innilega fyrir.
Sfcrevtingin á krúsinni var lióm-
andi falleg: stúlkan sem dansaði
berfætt með bjöllur neðan í pils-
inu. Það var svo mikil hreyfing í
myndinn að hún varð sérkenni-
lega lifandi.
Nicholas skoðaði hana með
miklum áhuga. — Eftir þessu að
dæma hefir þú mikla hæfileika
sem leirkerasmiður, sagði hann
við bróður sinn.
— Það hefi ég líka og mér
gengur vel. Liam brosti og bros-
inu beindi hann líka til móður
sinnar.
Hún lagði hönd á arm hans. —
En hvað þetta er skemmtilegt,
mér var ekki ljóst að þér gengi
svona vel.
Mér hafði þá skjátlast, það var
sannarlega ekki ósamkomulag á
milli þeirra mæðginanna. '
— Má ég sjá? Savalle rétti
höndina fram og Nicholas rétti
henni krúsina, án þess að segja
nokkurt orð.
Hún skoðaði myndina um
stund. — Stórkostlegt, Serena!
Hún leit upp og brosti til mín.
— Þetta eruð þér! Lítil stúlka
sem dansar í sólinni.
Það leið einhver kvalasvipur
yfir andlit hennar. Ef til vill varð
henni hugsað til Cheryl — ég veit
það ekki. En allt í einu rann
krúsin úr höndum hennar og
brotnaði á parketgólfinu.
Hún leit snöggt á eiginmann
sinn. Ég beygði mig niður og
tíndi upp brotin, — með tár í
augunum. Þetta hafði verið svo
fallegur listmunur, og ég hafði
ekki fengið að njóta hans.
Ég leit upp og sá að Liam og
Nicholas horfðu báðir reiðilega á
Savalle. Mér fannst það ekki
réttlátt. Þetta var aðeins óhapp,
sem gat hent alla.
Liam huggaði mig. — Þú skalt
ekki gráta þessa krús, ég bý aðra
til handa þér. En ég held ég
geymi hana heima h'á mér, það
er öruggara. Þú getur þá drukk-
ið kaffi úr henni, þegar þú kem-
ur að heimsækja mig.
Savalle stóð grafkyrr eins og
stytta og tuldraði einhverjar af-
sakanir. — Ég veit ekki hvernig
þetta gat skeð! hvíslaði hún. —
Vertu nú góður Nick, horfðu ekki
svona á mig, eins og ég hafi gert
þetta vísvitandi!
Kvöldið var eyðilagt.
Mér var mikill léttir að slepna
frá High Trees daginn eftir. Ég
hafði beðið frú Mede um frí, „til
að líta eftir Tarn House“, og ég
hafði undirstungið Stuart um að
hitta mig þar.
Það var dásamlegt að koma
heim. Stuart var líka glaður að
Framhald á bls. 44.
20 VIKAN 34- tw.