Vikan - 20.08.1970, Síða 23

Smám saman varð ég prýðilega fiskinn. Óveðrin skemmdu stundum fyrir mér þakið, en ég fléttaði það alltaf að nýju.
svo heyrðist fótatak. Ég
reyndi að hrópa, en koni
ekki upp neinu hljóði. Ein-
hver kallaði:
Er nokkur heima?
Kom inn, tókst mér
með miklum erfiðismunum
að stynja upp.
Mér fannst þetla allt sam-
an nánast fáránlegt. Tveir
menn komu inn í herhergið.
Þeir voru sólbrenndir og
skeggjaðir og gláptu eins og
naut á nývirki.
Drottinn minn sæll,
hvítur maður! hrópaði ann-
ar þeirra,
Ég heiti Tom Neale.
Það hljóp einhver slæmska
i hrygginn í mér. Viljið þið
hjálpa mér? Hvaða dagur er
í dag? másaði ég i helg og
l)iðu.
— Miðvikudagur, svöruðu
þeir og héldu áfram að stara
á mig.
Eg varð dolfallinn. Ég
hafði þá legið i dvala i fjóra
sólarhringa.
Bob, bruggaðu dálítinn
tesopa, og svo reyni ég að
koma honum i sitjandi stell-
ingu, sagði annar mannanna,
sem nefndist Peb. Af mál-
lýzkunni sem þeir töluðu
merkti ég að þeir voru
Bandaríkjamenn.
Peh, sem réttu nafni hét
James Bockefeller, og Boh
Grant sögðu mér nú hvernig
á því stóð að þeir komu hing-
að einmitt þegar ég þarfnað-
ist þeirra mest. Þeir höfðu
vtírið á leið frá Tahiti til
Samoa þegar Peh varð alll í
einu að orði:
— Suvarov er óbyggð. Þar
kvað fjársjóður vera falinn.
Við þangað!
Björgunarmenn mínir
voru um kyrrt í tvær vikur
og önnuðust mig. Þeir nudd-
uðu mig og smurðu unz ég
komst á fætur. Þeir gáfu
mér kjöt og skinku, rétli
sem ég hafði lengi þráð.
— Ég er hræddur um að
hryggurinn sé ekki fullgóð-
ur enn, sagði Peb dag nokk-
urn. — Þú ættir að láta lækni
líta á þig.
Það var rétt athugað lijá
honum. Ég ákvað að vfir-
gefa eyna, en var harðákveð-
inn í að koma þangað aftur.
Þeir lofuðu að hafa samband
við yfirvöldin i Raro, þegar
þeir kæmu til Pago-Pago, og
sjá mér fyrir flutningi heim.
Peb gaf mér fáeinar flösk-
ur með rommi og sigarettur
og sagði: — Þetta geturðu
skemmt þér við unz skútan
kemur eftir þér. En i guðs
bænum farðu gætilega að
öllu!
Blessuð, eyjan mín . . .
Tveimur vikum siðar kom
„Bannah“.
Ég vildi ekki vfirgefa eyna.
Ég reyndi að finna upp á
hinum og þessum tylliástæð-
um til að liætta við brottför-
ina, en ég varð að fara.
Einn daginn datt mér i
hug að skilja fötin min eftir
á ströndinni og fela mig
þegar skiitan kæmi, svo að
þannig liti út sem ég hefði
drukknað. En ég vísaði öll-
um svoleiðis hugdettum á
hug. Með angurværð i liuga
lét ég eigur mínar niður í
gömlu leðurtöskuna.
Ég gekk einn hring um
eyna, sleppti út hænsnunum,
lagaði til í garðinum, þótt
það væri svo sem tilgangs-
laust, tók til inni og fór síð-
an með hafurtaskið mitt nið-
ur i fjöruna.
Þann tuttugasta og fjórða
júní 15)54 sneri ég aftur til
menningarinnar. Gegn vilja
minum. Mig langaði ekki til
að tala við neinn.
Það fvrsta sem ég gerði í
menningunni var að fara til
læknisins út af hryggnum.
Hann gat ekki séð neitt al-
hugavert.
Svo liðu sex dapurleg ár.
Alll frá þvi að ég sneri aftur
til Rarotonga gat ég ekki um
annað hugsað en eyna mina.
En yfirvöldin vildu ekki
hleypa mér þangað. Þau
Framhald á bls. 39.
34. tbi. VIKAN 25