Vikan - 20.08.1970, Blaðsíða 46

um — og hún var berfætt. Hún
hallaði sér upp að dyrastafnum
og leit niður fyrir sig, og ég sá
hve ótrúlega löng augnahárin
voru. Hún var Ijómandi fögur
kona. Hvernig átti manni að
detta þetta í hug, þegar hún hafði
alltaf verið klædd þessum poka-
kjól, án andlitsfarða og með hár-
ið strengt frá andlitinu.
— Eg ætla að vera hér um
stund, ég er dálítið einmana,
þreytt á því að vera ein.
Hún var ákaflega liðug, þegar
hún smokraði sér inn í herbergi,
en alls ekki stöðug á fótunum.
Svo settist hún í stól og spennti
greipar á hnakkanum. Ég tók eft-
ir því að sjáöldrin voru óeðlilega
stór og skínandi...
— Þér eruð þá ekki trúlofuð
Stuart Kimberley ... sagði hún
með silkimjúkri rödd.
— Það er nú samt fótur fyrir
því, sagði ég og fór að bisa við
skúffu, til að þurfa ekki að horfa
framan í hana. — Hann bað mín
og ég bað um umhugsunarfrest.
Hún rétti höndina snöggt út og
greip um úlnlið minn, og ég varð
undrandi yfir hve þessir grönnu
fingur voru sterkir.
, — Setjist svo ég geti séð fram-
an í yður!
Ég varð fjúkandi vond og sett-
ist á rúmið.
« — Hve lengi haldið þér að þér
getið haldið þessu áfram, Serena
mín góð? spurði hún.
— Nákvæmlega svo lengi, sem
tengdamóðir yðar þarf á mér að
halda.
— Alice? Það var ótrúleg fyr-
irlitning í þessu eina orði. — Hún
er eins og Nicholas, hún hefir
ekki þörf fyrir neinn. Þau hafa
nóg hvort í öðru! Hlátur hennar
var óhugnanlegur. — Það hefur
hún alltaf viljað, enda lét hún
ekki hjá líða að hafa áhrif á
Nicholas, þegar Cheryl dó. Cher-
yl var dásamlegt barn — ég ósk-
aði mér dóttur. Hún hallaði sér
fram í stólnum og starði á mig.
— Þér þekkið ekki Nicholas.
Hann eyðilagði allt sem ég hafði
yndi af. Hann rak í burtu alla,
sem ég hafði ánægju af að um-
gangast. Hann gerði mig að
fanga. Hingað kom aldrei nokkur
sál og ekki heldur þegar við
bjuggum í London.
— Hversvegna viljið þér þá
búa hiá honum? spurði ég og var
orðin hrædd við hana.
— Aha, yður kæmi það líka
vel éf ég hyrfi á brott, er það
ekki? Þér haldið að hann verði
ekki þreyttur á yður? Serena
litla, svöl og mild eins og apríl-
regn! Jú, jú, hann getur verið
ánægður um stund, — hrifinn . ..
Nú fann ég sterkan koníaksþef
af henni og ég varð frekar reið
en hrædd. — Þér eruð drukkin,
sagði ég með fyrirlitningu.
Ég hélt að hún ætlaði að slá
mig, en hún greip í hár mitt, báð-
um megin við andlitið og togaði
í svo höfuð mitt reigðist aftur á
bak og ég fékk tár í augun af
sársauka. Ég reyndi að losa tak
hennar, en fingurnir voru eins og
stálklær. Andlit hennar var svo
nálægt að ég fann hvernig kon-
íakslyktin blandaðist saman við
ilmvatnslyktina. En þann dag í
dag þoli ég ekki'að finna þessa
lykt...
— Já, þér þykist vera hug-
rökk! sagði hún hæðnislega. —
Nú getið þér kjaftað í Nicholas.
„Herra Mede, konan yðar drekk-
ur!“ rétt eins og þér sögðuð hon-
um að frú Danby vildi ekki gera
neitt fyrir yður! Hún er hér til að
þjóna mér, engum öðrum! Ser-
ena, ég gæti gert yður mein!
Hún brosti. Það var eitthvað
óhugnanlegt við það, en ég
reyndi ekki að finna nokkra
skýringu. En eitt vissi ég, hún
var vond kona. Og þó, það gat
verið að hún væri aðeins óham-
ingjusöm kona, sem drakk til að
gleyma sorgum sínum.
Hún sleppti takinu með ann-
arri hendinni og renndi fii^ri
niður kinn mína, fingri með mjög
langri og beittri nögl. Ég lokaði
augunum og hún sagði stríðnis-
lega. — Vesalings Serena! Það er
engin ástæða til að vera hrædd.
Ég er ekki hættuleg, nema mér
sé gert eitthvað.
Ég gat rifið mig lausa og þaut
út úr herberginu. Hlátur hennar
fylgdi mér eftir. Jafnvel hlátrin-
um gat hún breytt. Nú hló hún
glettnislega ...
Ég hljóp niður í eldhúsið og
fór að hella upp á te. Það gat
verið að ég þekkti ekki lífið, hefði
aldrei lifað því. Það gat verið að
sumt fólk yrði svona undir áhrif-
um áfengis. Ég sat lengi og hugs-
aði um Savalle og Nicholas ...
Ég heyrði ekki að bíllinn rann
upp að húsinu. Þótt svo heitt
væri í veðri, skalf ég og sat í
hnipri. Ég heyrði í þeim rétt áð-
ur en frú Mede sagði eitthvað um
te og á næsta augnabliki hrópaði
hún upp:
— Hvað í ósköpunum eruð þér
að gera hér, barn?
— Ekkert, stamaði ég.
Nicholas kom inn i gættina um
leið og hún. — Hvað gengur á?
spurði hann snöggt. — Eruð þér
veik?
Ég hristi höfuðið og stóð upp.
Þá kom afturkastið. Ég fann tár-
in á kinnum mér, áður en mér
var ljóst að ég var að gráta.
Frú Mede leiddi mig inn í stof-
una og lét mig setjast í hæginda-
stólinn sinn. Nicholas kom með
koníaksglas. Það varð mér of-
raun. Þegar ég fann lyktina, ýtti
ég því frá mér.
— Aha! sagði hann. — Savalle!
Segið mér .. .
Smátt og smátt lokkaði hann
allt upp úr mér. Þótt þetta hafi
verið að hlaupa með slúður, þá
létti mér stórum. En ég lét hjá
líða að segia að Savalle ákærði
mig fyrir að vera ástfangin af
honum, það gat ekkert vald á
jörðinni fengið mig til að segja.
Ég vissi ekki hvernig Nicholas
tæki þessu. Hann stóð með hend-
urnar í buxnavösunum og hrukk-
aði ennið.
— Þetta er ekki staður fyrir
stúlku á yðar aldri! sagði hann
stuttaralega.
— Ég er ekkert smábarn! fauk
út úr mér. — Ég veit allt mögu-
legt um drykkju, óhamingjusöm
hjónaband og ýmislegt annað!
Mér til undrunar ýfði hann
upp í hárinu á mér og brosti
þreytulega. -— Þér hefðuð aldrei
átt að koma hingað! sagði hann.
— Ég bað hana um það, sagði
Alice biturlega, en rólega.
— Og Nicholas sleppir henni
aldrei, tengdamamma, sagði Sa-
valle, sem hafði komið í dyrnar . .
Framhald í næsta blaði.
Endalok Jacks London
Framhald af bls. 15.
og askan send til „Beauty
Ranch“.
Hálfum mánuði fyrir andlát
sitt hafði Jack London stöðvað
hest sinn á fögrum hól í landar-
eigninni og sagt: „Eliza, hérna
ætla ég að biðja þig um að grafa
öskuna mína, þegar ég er dauð-
ur.“
Eliza setti öskuna í kassa, tók
litla gröf uppi á hólnum, í
skugga „madrona-“ og manzan-
itatrjáa, og þar gróf hún öskuna
og setti sementshellu yfir. Ofan
á hana lét hún svo setja stóra,
rauða steininn, sem Jack Lond-
on hafði skírt „steininn, sem
múrararnir gátu ekki notað."
Það er ekki grafið neitt á
þennan stein, sem er yfir ösku
Jacks London. En ef þar væri
áletrun fyndist mér vel við eiga,
að hún hljóðaði svo: „Hér hvílir
víkingur“.
fslenzkir þjóðdansar..
Framhald af bls. 13.
bílnum. Þar tók austuriskur
þjóðdansaflokkur þátt í sýn-
ingunni, og sýndi meðal
annars nokkra af hinum
frægu Týróladönsum, sem
við Islendingarnir kölluðum
„klappdansa“.
Keyrt var í gegnum Þýzka-
land til Kaupmannahafnar,
þar sem menn hvíldu sig eft-
ir erilsama ferð, en frá því
að komið var til Malmö í
Sviþjóð, daginn sem lagt var
af stað frá íslandi, fór lióp-
urinn um 5000 kilómetra
leið — í rútu! Þeir siðustu
úr hópnum komu svo heim
þann 23. júlí síðastliðinn.
Það er oft og mikið talað
um landkynningarstarfsemi,
en þá gleymist yfirleitt, og
jafnvel alltaf, að tala um þá
gífurlegu og góðu landkynn-
ingu sem Þjóðdansafélag
Reykjavíkur hefur staðið
fyrir á ferðuin sínum um
Evrópu. Auk þess hefur fé-
lagið staðið fyrir merkri
kvnningarstarfsemi hér
heima á íslenzkum dönsum,
þjóðlögum og búningum;
starfsemi félagsins er vel
þess virði að hún sé studd og
henni sé veitt sú athygli sem
hún á skilið.
Eg læt mig ekki...
Framhald af bls. 28.
segja að hann hafi snöggt um
fleiri líf en kötturinn og þar að
auki stáltaugar, að hann skuli
ekki fyrir löngu vera hættur að
nenna þessu og strokinn úr landi
með ríkissjóðinn til Sviss eða
Rivíerunnar. Fimm þessara til-
ræða voru gerð 1958, en það
sama ár drap Kassem herfor-
ingi frænda Hússeins Feisal, sem
var konungur í írak, og var svo
til ætlazt af hálfu uppreisnar-
gjarnari Araba að Jórdaníukon-
ungur færi sömu för. Þá réðust
eitt sinn tvær sýrlenzkar þotur
af gerðinni Mig 17 á einkaflugvél
konungs, tveggja hreyfla og af
gerðinni Havilland. En þar eð
hann var miklu betri flugmaður
en Sýrlendingarnir slapp hann
skrámulaus úr þeim leik.
1960 var einn þjónanna i kon-
ungshöllinni staðinn að verki er
hann var að hella baneitraðri
sýru saman við nefdropa, sem
hátignin átti að taka við kvefi,
sem hrjáði hann í augnablikinu.
Fáum vikum síðar tættist for-
sætisráðherra landsins í smátt er
hann varð fyrir sprengju, sem
konungi var reyndar ætluð. Auk
þess hafa leyniskyttur hvað eftir
annað skotið á konung, en aldrei
hitt, þótt oft hafi legið nærri.
Dauðinn er sem sagt fyrir
löngu orðinn daglegur kunningi
konungs. Barn að aldri sá hann
með eigin augum afa sinn, Ab-
dúlla konung, myrtan í Al-Aksa-
moskunni í Jerúsalem, þeirri
sem var brennd í fyrra. f hitteð-
fyrra urðu bráðdauðir nokkrir
kettir, sem höfðu verið að þvæl-
ast í garði konungshallarinnar í
Amman. Málið var athugað og
kom í ljós að þeir höfðu komizt
í mat í eldhúsi konungs. Á síð-
ustu stundu tókst lífvörðunum
að hindra að fæðan væri borin
inn fyrir konung, og sjálfsagt
hafa kokkarnir fengið eitthvað
fyrir ferðina.
„Ég kæri mig kollóttan hvern-
ig ég dey,“ sagði Hússein kon-
ungur nýlega, kotroskinn eins og
alltaf. „Meðan ég geri það rétta
og vinn fólki minu allt það bezta
er ég má. þá er enginn hætta á
öðru en Alla verði mér innan-
handar.“ dþ.
46 VIKAN 34. tbi.