Vikan - 20.08.1970, Blaðsíða 40

þegar annirnar eru
mestar er gott aö hafa
Malta
viö hendina
Það er fátt eins hressandi og góður
svaladrykkur og Malta súkkulaðikex.
Annars mælir Malta með sér sjálft.
Bragðið er svo miklu betra.
H.F. SÚKKULAÐIVERKSMIÐJAN SÍRÍUS
un. Við verðum að liafa okk-
ur á brott. En það var gam-
an að hitta yður!
Ég veifaði til þeirra þegar
þeir tóku sig á loft í stóru
þyrlunum sínum. Þetta var
stytzta heimsókn sem ég
hafði fengið til þessa. Hún
40 VIKAN tbi.
stóð yfir í hálftíma aðeins!
Fjórtán mánuðir liðu áður
en ég fékk heimsókn næst.
Ég var rétt búinn með morg-
unsnyrtinguna þegar ég
heyrði skip flauta. Það var
að lieyra að þar væri „Tiare
Taporo“, hátur Andys, bezta
vinar míns. Ég þaut til
strandar, og það stóð heima,
það var Andy!
Áhöfnin sótti mig i land,
og ég sá Andy á afturþilfar-
inu.
— Tom, sagði hann. —
Guði sé lof að þú ert lifandi.
— Hvers vegna skyldi ég
ekki vera það? spurði ég
undrandi.
— Hefurðu þá ekki frétt
það? spurði hann hægt. —
Það var fullyrt að þú værir
dáinn.
Yfir rommglasi frétti ég
af orðrómnum sem borizt
hafði til Rarotonga. Japansk-
ur fiskibátur átti að hafa
fundið mig dauðan.
— Ég kom hingað til að
veita þér kristilega greftrun,
sagði Andy dapurlega.
Við röbbuðum í tvo
klukkutíma um það, sem
skeð hafði í heiminum upp
á síðkastið og um fólkið á
Raro. En svo varð Andy að
halda áfram.
Kveðjurommskálina drakk
ég meðan „Tiare Taporo“
var að hverfa við sjóndeild-
arhring. Þetta var í eina
skiptið sem ég drakk um
miðjan dag, og líka í eina
skiptið sem ég fann hjá mér
þörf fyrir það.
Ég vissi vel hve óútreikn-
anlegt Kyrrahafið er. Ég fór
aldrei út í bátnum ef loft-
vogin sýndi minnstu merki
þess að hún væri að falla.
Stormur og hrakningar.
Morgun einn í júlí 1961
stóð loftvogin hátt. Ég hafði
skroppið út í Fuglahólma og
var á heimleið. Allt í einu
kom vindsveipur eins og
þruma úr heiðskíru lofti. Að
fáeinum sekúndum liðnum
var allt umhverfið gerbreytt.
Sólin livarf. Stór, svört ský
hrúguðust upp. Vindurinn
fór að ýlfra.
Ég náði ekki einu sinni að
draga niður seglin. Þrátt fyr-
ir allt leizt mér ekkert illa á
þetta allt saman, og lét reka.
En þegar hvessti meira hætti
mér að litast á blikuna.
öldurnar stækkuðu stöð-
ugt. Ég vandaði mig sem
hezt við að taka niður seglið
þegar ég festi bómuna við
mastrið. En það tolldi ekki!
Vindurinn sleit það frá og
það sló mig í andlitið. Það
var ekkert hægt að gera. —
Bátnum hvolfdi og ég fór í
sjóinn.
Ein aldan skall á mér. Ég
lenti undir yfirborðið, komst
upp úr aftur, spýtti og frís-
aði. Mig sársveið í augun af
seltunni. Ég kom auga á bát-
inn. Hann var á livolfi.
Bylgjurnar skullu á mér
án afláts. Smám saman fór
að birta til. Það jók mér
kjark. Mér tókst að ná taki
á bátnum og slíta mastrið
laust. Þá fylgdi seglið með,
og báturinn fór sjálfur á
réttan kjöl. Eg dreif mig um
borð og byrjaði að ausa með
berum höndunum. Þá sást í
sólina milli skýjabólstranna!
Skipbrotsmenn.
Næstu mánuðina var ég
alltof upptekinn og ánægður
með lífið til að hugsa um
heimsóknir. Garðurinn gaf
af sér þrjár tómatuppskerur
um árið, feiknin öll af mel-
ónum, gúrkum, svampi og
kartöflum, og meira af ban-
önum og brauðaldinum en
ég gat í mig látið. Egg vant-
aði ekki heldur. I stuttu máli
sagt, ég hafði allt sem ég
þurfti til lífsins.
Um kvöldið þann þritug-
asta ágúst 1963 sat ég úti á
verönd og skrifaði. Eitthvað
fékk mig til að lita upp.
Frammi fyrir mér stóð mað-
ur í havaiskri skyrtu. Hann
sagði ekkert. Mér dauðbrá.
Svo sagði ég gramur:
— Hvern fjandann eruð
þér að gera hér?
— Ég hafði ekki hug-
mynd um, stamaði hann,
að eyjan væri byggð.
Hann hét Ed Vessey og
var Bandarikjamaður. Hann
var á leið til Honolulu með
— Já, ég heyri líka raddir!