Vikan - 20.08.1970, Blaðsíða 43

konu sína, sem var frá Sa-
ínoaeyjum, og dótlur þeirra.
Þau ætluðu bara að doka
við á eynni smástnnd til að
hvíla sig.
Svo skeði nokkuð óvænt.
Veðrið liafði verið mjög gott
þennan dag, og síðari hluta
dagsins liöfðum við verið um
horð í skútu fjölskyldunnar.
Skútan la við akkeri í lóninu.
L m miðja nóttina vaknaði
ég við hróp:
— Tom! Það var rödd
Eds. — „Tiburon“ er ekki
lengur til!
Ég skildi ])að ekki. Þetta
liafði ekki verið neinn sér-
stakur stormur.
Ég vafði fjölskylduna í
teppi og gaf þeim te. Ed fór
að segja frá.
Kg fann að „Tiburon“
hreyfðist, sagði hann. —
Svo fór hann að reka. Ég
þaut upp og reyndi að setja
vélina i gang, en til einskis.
Áður en ég hafði komið
nokkru i verk rak skútuna á
kóralrif. Það iilýtur að liafa
rifnað gat á stjórnborðshlið-
ina. Tom, sagði liann dapur-
lega, — hún sökk á tveimur
mínútum.
Þaðan i frá sváfum við
fjögur í svefnherherginu hjá
mér. Líf mitt gerbreyttist.
Það gátu liðið mánuðir áður
en nokkur hátur rækist að,
það vissi ég.
Næsta morgun eftir morg-
unverð fórum við að líta á
flakið.
Hvers vegna ættum við
ekki að geta bjargað henni?
sagði ég.
Ég var duglegur að kafa
frá því ég var á Talriti. Þetta
tók fjórtán daga. Við köfuð-
um eftir fornum fjársjóðum
og fundum allt mögulegt,
þar á meðal tannkremstúbur
og sjónauka.
Raflýst eyðiey!
Dag einn kom Ed til mín.
— Ég gæti kannski séð
þér fvrir rafljósi. Ég hef raf-
al og rafúthúnað - og Idað-
inn geymi. Bara ef við gæt-
um hjargað þessu.
Og við gátum það. Eftir
mikla fyrirhöfn lóksl okkur
að skrúfa mótorinn lausan;
það tók þrjá daga. Hann var
feiknaþungur. Það tók marga
daga að hreinsa hann af salt-
vatninu. En það var ómaks-
ins vert. Hann fór í gang!
Við áttum fjóra glóðar-
lampa. Dag einn í ljósaskipt-
unum prófuðnm við verk
okkar. Ég stóð á veröndinni
ásamt frú Vessey. Ed sneri
mótorinn í gang, og eftir
tvær sekúndur var Suvarov
uppljómuð af rafljósi. Eng-
inn á Rarotonga liefði trúað
slíku.
Morgun einn kom ég auga
á skip i fjarlægð. Það var á
leið framhjá Suvarov. Við
rerum yfir lónið til að kom-
ast nær því.
Tom, við verðum að fá
það hingað! sagði Ed.
Hlauptu og náðu í
spegilinn hennar mömmu
þinnar, sagði ég við Sileiu,
dóttur hjónanna.
Innan tveggja mínútna var
lmn aftur komin. Ed tók við
speglinum og með því að
láta liann endurkasta sólar-
ljósinu reyndi hann að vekja
athygli skipsmanna.
Það tókst! Skipið stefndi
til okkar!
— Okkur er horgið, skilj-
ið þið það, sagði Ed. — Okk-
u r er borgið.
Þetla var freigátan „Pu-
kaki“ frá Nýja-Sjálandi. í
þeirri svipan gerði ég mér
ljóst að ég hafði vonað að
fjölskyldunni yrði aldrei
hjargað frá eynni. Sem het-
ur fer er það vani á sjónum
að hafa kveðjuslundirnar
sem stytztar. Við Ed tókumst
í hendur. Ég kyssti Sileiu á
kinnina. Frú Vessev hljóp
upp um hálsinn á mér og
grét fögrum tárum.
Ég man að ég sagði við
sjálfan mig þegar ég reri
heimleiðis:
— Hafðu þig nú hægan,
Neale. — Þetta er það líf sem
þú valdir. Evðilegðu það nú
ekki!
Ég hef aldrei hitt Ed og
f jölskyldu hans siðan. Tveim-
ur mánuðum eflir hrottför
þeirra vfirgaf ég Suvarov.
Það var tuttugasta og sjö-
unda desember 1963.
Margar orsakir lágu til
þess að ég varð ekki lengur
um kyrrt á eynni. Ein ástæð-
an var ákaflega einföld. Ég
var að verða gamall og vildi
elcki devja einn og vfirgef-
inn á eyðiey.
Þar að auki kom einn dag-
inn liópur perluveiðara til
Suvarov. Það voru innfædd-
ir menn frá Minþiki og voru
einkar kærulausir í allri um-
gengni. Þegar ég frétti að
þeir hugsuðu sér að vera um
kyrrt í nokkra mánuði og
lcafa í lónið, ákvað ég að yf-
irgefa eyna.
Þess hef ég aldrei iðrazt.
Þegar allt kemur til alls er
það ekki heldur svo vitlaust
starf að afgreiða í húð.
Og svo hef ég minning-
arnar mínar. Þær getur eng-
inn tekið frá mér.
Leyndarmál Lafði Alroy
Framhald af bls. 16.
—• Mig langar til að frétta um
þig fyrst, sagði ég. — Láttu mig
heyra leyndarmálið.
Hann tók upp úr vasa sínum
lítið leðurhylki með silfurspenn-
um og rétti mér það. Ég opnaði
það. í því var Ijósmynd af konu.
Hún var há og grönn, en ein-
kennilega þróttmikil, með stór
og dreymin augu, slegið hár og
klædd dýrindis loðkápu. Mér
fannst hún sjá gegnum holt og
hæðir.
Hvað finnst þér um þetta
andlit. Er það heiðarlegt, eða
leynist fals í dráttum þess?
Ég virti það rækilega fyrir
mér. Mér fannst þessi svipur
búa yfir leyndardómi, en hvort
hann var góður eða illur, gat ég
ekki sagt. Fegurð þessarar meyj-
ar var fólgin í launung og duld,
— fegurð, sem vissulega var sál-
ræn, en ekki eins og mótuð af
myndhöggvara. Veikt brosið,
sem lék um varir hennar, var of
kænlegt til að geta kallast elsku-
legt.
— Jæja, hrópaði hann óþolin
móður. — Hvað segirðu?
Þetta er safalaklædd seið
kona, anzaði ég. - - En leystu nú
frá skjóðunni og segðu mér allt
um hana.
—■ Ekki núna, sagði hann. —
Heldur eftir matinn.
Síðan sneri hann talinu að
öðru.
En nokkru síðar var hann far-
inn að segja mér söguna um
þessa dularfullu konu:
- Einu sinni var ég á gangi
niður eftir Bond Street um það
bil klukkan fimm að kvöldi dags.
Þarna hafði vagnalest komizt í
óskaplegt öngþveiti, og umferð-
in hafði nærri stöðvazt. Rétt við
gangstéttina beið lítill, gulur
léttivagn, sem einhverra hluta
vegna vakti athygli mína. Um
leið og mér varð gengið fram-
hjá honum, leit út úr vagninum
andlit það, er ég sýndi þér áðan.
Ég hreifst þegar í stað af þessu
andliti. Ég gat ekki um annað
hugsað alla nóttina og allan
næsta dag. Ég gekk fram og aft-
FjarlægiS
naglaböndin
á auSveldan hátt
* Fljótvirkt-
* Hreinlegt
& Engar sprungur
* Sársaukalaust
Hinn sjálffyllti Cutipen gefur mýkj-
andi lanolín blandaðan snyrtilög, einn
dropa í einu sem mýkir og eyðir
óprýðandi naglaböndum. Cutipen er
eins og fallegur óþrjótandi sjálfblek-
ungur sérstaklega gerður til snyrting-
ar. Ilinn sérstæði oddur hans snyrtir
og lagfærir naglaböndin svo að negl-
ur yðar njóti sín. Engra pinna eða
bómullar er þörf. Cutipen er algjör-
lega þéttur svo að geyma má hann í
handtösku. Cutipen fæst í öllum
snyrtivöruverzlunum. Handbærar á-
fyllingar.
Fyrir stökkar neglur biðjið um Nutri-
nail, vítamínsblandaðan naglaáburð
sem seldur er í pennum jafn hand-
hægum í notkun oð Cutipen.
UMBOÐSMAÐUR:
J. Ó. M Ö L L E R & C O.
KIRKJUHVOLI, REYKJAVÍK
ur um götuna og gaut augunum
inn í hvert farartæki; ég var
alltaf að vonast eftir gula létti-
vagninum.
En ég gat hvergi fundið það,
sem ég leitaði að, og loks var ég
farinn að halda, að þetta hefði
verið draumsýn.
Um það bil viku síðar snæddi
ég kvöldverð hjá frú de Rastail.
Borðhaldið hafði verið ákveðið
klukkan átta, en þó vorum við
látin bíða í setustofunni fram til
klukkan hálf níu.
Loks opnaði þjónninn dyrnar
og kynnti lafði Alroy. Hún var
konan, sem ég hafði verið að
leita að. Hún gekk mjög hægt
inn og va|r tilsýndar eins og
tunglsgeisli — í gráum knippl-
ingakjól. Mér til ósegjanlegrar
ánægju var ég beðinn að leiða
hana til borðs.
Þegar við vorum setzt, mælti
ég undur sakleysislega:
— Ég held, að ég hafi séð yð-
ur bregða fyrir á Bond Street
fyrir nokkru, lafði Alroy.
34. tbi. VIKAN 43