Vikan - 20.08.1970, Blaðsíða 32

HEYRA MÁ
(þó íægra Iátij
OMAR VALDIMARSSON
Þorir on Osthind í
Svíðbiot
Á breiðgötu hans hátignar, Gúst-
afs Svínkonungs hins 6., er hótel
GREGGs. Þetta er nánar tiltekið á
Kungsgatan 29, í Stokkhólmi, og á
kvöldin má gjarnan heyra íslenzka
ölsöngva þaðan, eða þá léttan og
skemmtilegan orgelleik.
Ölsöngvarnir koma úr börkum ís-
lenzkra ungmenna sem eru við
vinnu eða nám í Stokkhólmi, en
orgelleikinn framkallar enginn ann-
ar en hinn góðkunni Þórir Baldurs-
son, sem hefur dvalizt [ Svíþjóð
síðan um sl. áramót. Raunar eru þeir
þrír, íslenzku hljóðfæraleikararnir,
sem eru í landi frænda okkar, hinir
eru þeir Rúnar Georgsson, saxófón-
leikari, og Pétur Östlund, stórtromm
ari.
Fyrr í sumar dvaldi ég nokkra
daga ! Stokkhólmi, og leit inn á
GREGGs eitt kvöldið. Töluvert slang-
ur var af íslendingum í kjallaranum,
þar sem Þórir sér um að skemmta
gestum; þetta „slangur" var satt að
segja svo mikið að Svíarnir sem þar
voru héldu sig mest til horna, eða
þá á efri hæðinni, þar sem stór „big-
time" hljómsveit lék fyrir dansi, en
GREGGs er einn þekktasti staðurinn
í Stokkhólmi.
Um þetta leiti voru þeir þarna
saman, félagarnir Þórir og Pétur
Östlund, og á stórhátíðum, eins og
17. júní lítur Rúnar við með blás-
verkið og haldin eru íslendingaböll.
Allir fóru þeir að heiman fyrir sömu
ástæður: ekki nóg að gera á Fróni.
Rúnar leikur nú með vinsælli hljóm-
sveit í Stokkhólmi, Þórir er á
GREGGs og skemmtir þar á hverju
kvöldi, en Pétur var að bíða eftir
því að samningar sem hann var ný-
búinn að gera gengju í gildi.
Sennilega er það orðið núna, og
þá get.ur maður farið að segja frá
því að Islendingurinn Pétur Östlund,
leiki með einni stærstu og vinsæl-
ustu hljómsveit Svíþjóðar ( sem ég
er nú búinn að gleyma hvað heitir),
og kemur hann til með að vera mik-
ið á flakki um Evrópu næstu árin
með þessari hljómsveit, en hún er
mjög vinsæl og eftirsótt. Gott dæmi
um það er kaupið sem Pétur er með
þar: Eftir að allir skattar og gjöld
hafa verið greidd kónginum situr
hann eftir með 3.600 sænskar krón-
ur mánaðarlega, en það eru hvorki
meira né minna en 61.200 krónur
íslenzkar.
Þórir ætlar að bíða með að ganqa
í hl'ómsveit þar til eftir áramótin,
en íslendingur í Stokkhólmi. sem
þekkir vel til, sagði mér að tilboð-
unum rigndi yfir hann. Sagði Þórir
að það tæki alltaf sinn tíma að átta
sin á hlutunum, ekki sízt þegar
menn væru með alla fjölskylduna
með sér.
Því miður gafst okkur ekki t;mi
til að setjast niður og spjalla ræki-
lega saman, þannig að viðtalslaus
fór ég frá GREGGs þetta kvöldið, en
ég lofa virðulegum lesendum því að
komi einhver þeirra félaga heim í
frí skal ég beita öllum mögulegum
brögðum til að ná í eitt slíkt.
Auðvitað er ég með mikið af dýr-
um kveðjum frá þeim spillemönn-
um, og þá sérstaklega til þeirra
hljóðfæraleikara sem einu sinni eða
oftar hafa leikið með þeim. Ef ein-
hver vildi skrifa þeim, þá er heim-
ilisfang Þóris þetta — og þangað
má líka senda bréf á þá Pétur og
Rúnar:
Þórir Baldursson,
Margaretvagen 18
17500 Jakobsberg
Stockholm, Svíþjóð.
(Sími 0758/36865).
Ég hafði alltaf staðið í þeirri mein-
ingu að í Stokkhólmi væri svo gott
sem miðdepill heimsins. Staðreyndin
er sú að þar er fjandakornið ekkert
að ske, og gróska í popplífinu þar
er ekki til. Ég heimsótti nokkra
klúbba í borginni, en enginn þeirra
hljómsveita sem Svíarnir bjóða upp
á komst í hálfkvisti við venjulegar
íslenzkar hljómsveitir. í rauninni er
aðeins til ein góð hljómsveit í Sví-
þjóð þessa dagana, og heitir hún
Made in Sweden; hefur hún vakið
nokkra athygli í Bretlandi undan-
farið.
Árið 1965 fóru Hljómar til Stokk-
hólms, og léku á heilmikilli popp-
hátíð í klúbb sem kallaður er Domi-
no. Mestar vonir þá voru bundnar
við hljómsveit, sem var samansett
úr helztu hljóðfæraleikurum Skandi-
navíu, og hét bandið Atlantic Ocean.
Nú í sumar heyrði ég í Atlantic Oce-
an og það er ábyggilegt að lítið er
um að vonir séu bundnar við þá
Framhald á bls. 50.
32 VIKAN 3« tw.