Vikan - 20.08.1970, Blaðsíða 31

henni. Sjálfsagt lét hann mig í friði af því
Crouner hélt utan um mig.
— Eftir hverju ertu að bíða? æpti Rupert
að telpunni.
— Talið ekki svona til hennar . . byrj-
aði ég, en hann greip fram í:
— Þú ert sú mesta ólánstæfa, sem ég hef
fyrir hitt! Fyrst léztu Paul litla detta, svo
hann rotaðist næstum, og svo stendurðu
þarna eins og glópur í stað þess að líta eft-
ir barninu. Og það var þitt verk að strá
sandi á bryggjuna, — en ekki starf Möggu.
Þetta er allt þér að kenna. Allir Júðar eru
eins. .. .
Það leið stuna frá Crouner. En áður en
hann gæti andmælt, varð Annalísa fyrri til.
Ég hafði ekki fyrr séð hana sýna svona
kjark. Hún hafði staðið kyrr og grátið, en
nú lyfti hún höfði og mælti með stolthreim
í röddinni: — Það skuluð þér ekki kalla mig.
— Hvað á ég ekki að kalla þig? spurði
Rupert mjúklega.
En hún lét hann ekki trufla sig og svar-
aði: — Þetta, sem þér kölluðuð mig. Þér er-
uð alveg eins og Gestapo, herra Cash. Þér
hafið engan rétt til að móðga mig. Þýzka-
land nær ekki enn hingað.
Guð veit, sagði Rupert brosandi, —
hvort systir þín væri þér sammála í þessu.
Trudi, ekki satt? Hefurðu heyrt nokkuð frá
henni nýlega?
Annalísa náfölnaði, en áður en hún gæti
svarað sleppti Crouner mér, og gekk til móts
við Rupert og mælti mynduglega: — Ef þér
haldið yður ekki saman, þá kýli ég yður í
klessu. Að munnhöggvast svona við barn....
Farið nú inn og látið lögregluna koma. Af
stað nú. Eða á ég heldur að gera það? Það
múndi ekki líta sérlega vel út.
Ég hélt að koma mundi til handalögmála,
ot það hélt Margit sjáanlega líka. Það geisl-
aði af henni við tilhugsunina. Og ég skamm-
ast mín lítið fyrir að segja, að ég vonaði,
að Crouner henti Rupert út í vatnið.
En nú blandaði Ferencz sér í málið. —
Ég' skal hringja, sagði hann svo lágt að
naumast heyrðist. — Gesturinn hefur fylli-
leaa rétt fyrir sér.
Hann deplaði auga til konu sinnar og
brosti til hennar. Þetta var í fyrsta skiptið,
sem ég sá hann brosa. — Heimurinn er ekki
glataður enn, saeði hann við hana. — Við
getum ekki endalaust verið á flótta.
Þessu næst gekk hann áleiðis til hússins,
og Annalísa fylgdi á eftir. Hún var sjálfsagt
að hugsa um Pál iitla. Eva stóð í sömu spor-
um og horfði yfir vatnið með vonleysissvip.
Margit virtist hafa fengið áhuga á Crouner,
sem skipti sér þó ekki af henni.
— Þú mátt mín vegna gera eins mikinn
hvell út af þessu og þú vilt, góða, hreytti
Rupert að mér og gekk æfur fram og aftur.
En hvaða vit er fyrir þig að röfla um
morð? Ef ekki var um slys að ræða, hefur
stúlkukindin sjálf svipt sig lífinu. Hún var
nógu veiklvnd til þess. Ekki satt, Margit?
Þú ættir að vita það sem systir hennar.
En Margit beindi allri athygli sinni að
Crouner. Kápan hennar hafði fletzt eilítið
til hliðar. svo sá vel á fallegan, sólbrúnan
barminn. Hún vissi ekki, að Skotar falla ekki
fyrir svona brögðum, enda lét hún kápuna
næstum falla út af annarri öxlinni.
Crouner. sá sanni Skoti, hrukkaði ennið
og mælti: Notið fötin til að skýla yður,
kona góð.
9. KAFLI
Þrátt fyrir andmæli Ruperts fór Crouner
með mig til morgunverðar í tjaldi sínu;
hann sagði, að við ættum auðvelt með að
vera komin aftur áður en lögreglan kæmi.
Að máltíðinni lokinni sagði hann: —
Veiztu hvað, Magga. Ég held ég sé orðinn
skotinn í þér.
— Æ, þetta er meira bullið.
— Nei, það er alger sannleikur.
— Þú þekkir mig næstum ekkert.
— Ég hef alltaf þekkt þig.
Og nú vatt hann sér við og virti fyrir sér
villuna og garðinn gegnum kíkinn.
—- Ég þyrði að veðja, að þessi skálkur
hefur einhver brögð í huga, sagði hann. —
Ég sé, að hann stendur boginn yfir líkinu.
Magga, ég held, að hann hafi myrt veslings
stúlkuna og það heldur hitt fólkið líka, en
af einhverjum ástæðum vill það ekki koma
upp um hann. Hann hlýtur að hafa einhverja
svipu á fólkið.
hefur komið fyrir.... Ég þagnaði, því ég
vildi ekki segja honum frá orðasennu Ru-
perts og Rósu, sem ég hafði hlustað á. Ekki
vildi ég heldur segja honum frá minnisbók-
inni, vildi ekki koma fram sem böðull.
— Þetta var vafalaust slys, bætti ég við.
— Ég er viss um, að lögreglan verður á
sama máli. Það er ekki margt sem ég get
gert.
— En kannske get ég gert eitt og annað,
mælti Crouner vígreifur. — Ég skil dálítið í
ungversku frá þeim tíma sem ég var við
nám.
—■ En þetta er hlutur, sem kemur þér
ekkert við, andmælti ég. — Þú varst ekki
viðstaddur. Og hvað þekkirðu til okkar?
— Þú kemur mér við, svaraði hann. — Og
þú yrðir mjög hissa, ef þú vissir, hvað ég
veit.
Hann brá kíkinum aftur fyrir augun, og í
— Nú ertu að skálda, sagði ég kuldalega.
— Hann hefur líka svipu á þig, er það
ekki?
Ég svaraði ekki, hélt að tólf ára umönnun
sjúklings hefði gert mig tilfinningalausa, en
svo var bersýnilega ekki. Skyndilega brast
ég í grát, og Crouner fékk mig til að segja
söguna um okkur Rupert, þegar við vorum
ástfangin. Crouner hellti aftur tei í bollann
minn og greip ekki fram í til að trufla mig
ekki.
Loks linnti grátnum, og ég varð rólegri.
Crouner rétti mér sígarettu. Við urðum
óþvinguð eins og við hefðum þekkzt árum
saman.
— Ertu enn ástfangin af þessum manni?
spurði hann loks.
— Nei, nei, — ekki eftir allt saman, sem
hreinni gremju sló ég kíkinn úr höndunum
á honum.
Hann hvessti á mig augun. — Það er
kjánaskapur að haga sér svona.
— Já, það var það.
— Ég býð eftir afsökun.
— Æ, farðu grákolóttur, sagði ég í þeim
tóni, að hann hló.
— Svona á það að vera, stúlka mín, sagði
hann. — Þú kemur til, finn ég. Það er bezt
að fara nú. Ég sá mann koma á mótorhjóli.
Það er sjálfsagt einhver frá lögreglunni.
Við risum upp og horfðum þrjózkulega
hvort á annað áður en við lögðum af stað.
Af einhverri ástæðu gat hann alltaf vakið
í mér löngun til að hlæja, þegar ég vildi
helzt vera honum reið.
Framhald á bls. 47.
34. tbi. VIKAN 31