Vikan - 27.08.1970, Blaðsíða 22

Ég veit ekki hve lengi Savalle
hafði staðið í dyrunum. Hún hélt
með báðum höndum um dyra-
póstinn og sloppurinn hafði
runnið út af öxlunum.
— Komdu þér út héðan! sagði
Nieholas fokvondur.
Hún glennti upp augun, sak-
leysið uppmálað.
— En hvað hefi ég gert, góði?
Hún leit á Nicholas. — Ég var
bara að stríða Serenu. Ég ætlaði
ekki að gera hana hrædda, að-
eins að stríða hénni, vegna þess
að hún er svo ástfangin af þér.
Vissirðu það ekki? Hún er yfir
sig ástfangin . . .
Mér leið illa af smán og feimni.
Mér fannst sem ég hefði verið af-
klædd og sæti þarna allsnakin.
Ég var eins og dáleidd, þegar ég
sá annan nakinn arm hennar
vefja sig um háls hans-. Hún
hallaði höfðinu aftur á bak og
leit ögrandi á hann.
Hann var kaldur og rólegur að
sjá, losaði sig undan armi hennar
en greip um úlnliðinn. Hann var
stjarfur á svipin. — Einhvern-
tíma gengurðu of langt! sagði
hann. Þá lyfti Savalle hendinn
svo það hringlaði í armbandinu
undir nefinu á honum. — Og
notaðu ekki þetta drasl hér niðri!
bætti hann við, svo reiður, eins
og hann myndi springa þá og
þegar.
— Elskan, ég skil ekki hvers-
vegna þér er svo illa við þetta
armband, það sem er svo fallegt,
sagði hún og augu hennar gneist-
uðu.
— Aðferðir Indíánanna eru
mannlegri, þeir hengdu fórnar-
dýr sín í mittisböndunum. Ég vil
heldur ekki sjá frú Danby hér
lengur. Henni var uppálagt að
láta þig ekki hafa áfengi, en
það hefir sézt til hennar, þegar
hún er að kaupa brennivin fyrir
þig-
— Ó, nei, Nick, vertu nú góð-
ur!
Savalle hallaði sér að honum
með lokuð augu. Þessi biðjandi
rödd hennar kom mér algerlega
á óvart. Hún var gjörbreytt, auð-
mjúk og iðrandi. — Elsku hjart-
ans, fyrirgefðu mér. Sendu hana
ekki burt, ég lofa því að láta
hana ekki kaupa neitt fyrir mig!
— Hún verður að fara héðan,
sagði hann, harður og ákveðinn.
Hún hallaði sér enn að honum
með lokuð augu. Hann stóð beinn
og stífur og leit undan, með við-
bjóð í hverjum andlitsdrætti.
— Taktu ekki frú Danby frá
mér, Nick, endurtók hún lágt.
Svo andvarpaði hún og færði sig
frá honum. Á næsta augnabliki
hafði hún tekið eitthvað upp úr
sloppvasanum og hélt því á lofti.
Það var smekkláslykill á hring.
— Ég fer nú og legg mig, Nick,
kemurðu með? Það gæti dottið í
mig að biðja þig að vera hjá mér.
Hún veifaði lyklinum stríðnis-
lega. — Væri það ekki gott. Ég
get líka látið þig hafa annan lyk-
il, svo þú getir komið þegar þú
vilt. Einn góðan veðurdag lang-
ar þig ábyggilega til að heim-
sækja mig. Láttu ekki líða of
langan tíma þangað til, elskan.
Það komu kippir við munninn
á honum, og það leit út fyrir að
hann langaði til að ráðast á hana
og rífa hana í tætlur.
— Hafðu þína lykla sjálf, svar-
aði hann. — Eina tilfinningin sem
þú vekur h:á mér er viðbióður.
Hún hló og klappaði honum á
kinnina. Og þegar hann kippti af
sér hönd hennar sá ég langa,
rauða rispu á kinn hans, og mér
varð hugsað til löngu naglanna.
—• Þú meiðir mig í úlnliðinum,
sagði hún ásakandi, eins og til að
réttlæta sig. Svo gekk hún til
dyra, svo létt og liðlega að mér
varð á að hugsa um glitrandi
slöngu, sem smaug í gegnum
grasið. Liðug, beinlaus vera, sem
hlykkjaðist áfram, hægt og
mjúkt, með leiftrandi augum og
klofinni tungu ...
Mér varð flökurt. Savalle hafði
skipt svo oft um svip og stelling-
ar og allar voru þær tilgerð. Ég
gat ímyndað mér að Nicholas
hefði það sama á tilfinningunni,
eða það sem Savalle hafði sagt
um mig, það sem var hrein lygi.
Hann var of kaldur og vonsvik-
inn maður, til þess að ég gæti
haft áhuga á honum. Fyrir
skömmu hafði ég tekið að mér
starf hiá móður hans, eiginlega
til að stríða honum og sýna hon-
um að ég væri ekki ónytjungur
og glæframanneskia. Nú var
þetta allt öðruvísi. Það eina sem
skipti máli í augnablikinu var
móðir hans, sem stóð í gættinni,
náföl með innfallin augu.
— Ég fer niður og helli upp á
te, sagði hún.
Þegar ég var orðin ein með
honum, varð ég vandræðaleg.
Hann gekk út að glugganum og
leit út.
— Það er alveg ómögulegt fyr-
ir yður að vera kyrr hér, sagði
hann snögg.. — Þér heyrðuð hvað
konan mín sakaði yður um. Hún
segir það öðrum, eins fljótt og
hún hefir tækifæri til. Ég veit
hvað hún getur gert.
— Hún drekkur kannski vegna
þess að hún syrgir Cheryl! sagði
ég.
Hann yppti örlum þreytulega.
— Hún kærði sig aldrei um barn-
ið. Henni þótti gaman að sýna
hana einstöku sinnum, eins og
aðrar konur nota skartgripi eða
glæsileg föt, til að vera nógu
stásslegar. Ég vil að þér farið
héðan.
Ég fylltist einhverri þrjózku og
settist upp til að mótmæla. —
Það er enginn heima í Tarn
House, og mér þykir gott að vera
hjá móður yðar, sagði ég. — Þessi
köst hennar hafa ekki áhrif á mig
nú, þegar ég veit á hverju er von.
— Drottinn minn, sagði hann
ergilegur. — Þér vitið ekki hvað
þér eruð að segja! Það, sem þér
hafið orðið vitni að í kvöld, er
ekkent, hreinn barnaleikur!
— Móðir yðar þarf á mér að
halda, að minnsta kosti langar
mig til að halda það! Og ég vil
ekki hopa af hólmi! sagði ég.
Hann sneri sér að mér og
horfði lengi á mig, eins og hann
væri að sjá mig í fyrsta sinn. —
Hvað er þetta? spurði hann hægt,
— Hugrekki? Þrjózka? Já_. móðir
mín þarf á yður að halda. Það er
bezt að þér fáið að ráða.
— Ætlið þér að segia frú Dan-
by upp? spurði ég.
— Já. Það eru eftir þrjár vik-
ur af þessum mánuði. Ef ég
kemst að því að hún kaupi
brennivín fyrir Savalle eitt ein-
asta skipti, þá fer hún á stund-
inni.
Hann gekk út, án þess að líta
á mig. Frú Mede kom með te, og
bar annan bolla inn í vinnuher-
bergið til sonar síns. Ég hallaði
mér aftur á bak, dauðþreytt á
líkama og sál.
— Ég fer ekki, sagði ég við
frú Mede.
Hún klappaði á hönd mína. —
Ég veit ekki hvað ég á að segja.
Að mér sé lióst að það sé bezt
að þér farið? Ég vissi að eitthvað
átti eftir að koma fyrir. Nú hafið
þér heyrt og séð til hennar. Sa-
valle ásakar yður um að vera
ástfangin í Nicholas.
— Það er ekki satt, sagði ég
og roðnaði upp í hársrætur.
— Nei, en það er óbægilegt
fyrir yður. Savalle er snillingur
í að koma illu af stað, sagði gamla
konan bitur .
— Ég skil ekki að þér skuluð
taka það í mál að hafa hana
hérna í húsinu!
— Nicholas segir ennþá að það
sé ekki hægt að komast hjá þeirri
staðreynd að hann sé bundinn
Savalle ,,í sorg og gleði“. Þessut-
an er þetta ekki svo auðvelt. Ef
hann neitaði að leyfa henni að
vera hér, þá myndi hún gera
okkur allan þann óleik. sem
henni væri mögulegt, og það yrðu
ekki smámunir. Hún er snilling-
ur í að koma illu til leiðar. Nic-
holas hefir gert það sem var
draumur okkar foreldra hans og
reyndar hans sjálfs, að verða
læknir við Maeyerbridge sjúkra-
húsið. Það væri miög örlagaríkt
fyrir hann, ef honum væri bendl-
að við eitthvert hneyksli. Ég held
að von bráðar gangi hún of langt
og þá getur Nicholas fengið
skilnað. En eins og er, verðum
við að umbera hana. Hún hvarf
í fleiri mánuði. Við vitum ekki
hvar hún hefir verið.
— Var hún þá með einhverium
öðrum? spurði ég.
— Að öllum líkindum, en það
er ekki hægt að sanna það. Hún
pr afbrýðísöm, ráðrík. gráðug og
illgiörn. Fái hún ekki viÞa sín-
um framgengt, þá verður hún að
villidýri. Hún hatar Nicholas.
— Hversvegna?
— Hún getur ekki kúgað hann.
Löngu áður en hún átti Cheryl,
var hún í tygjum við annan
mann. Nicholas gat feng'ð hana
til að hætta þ"í. Saville safnar
karlmönnum, eins og hún safnar
verndargripum. Hún er vön að
hæla sér af því að hver verndar-
gripur tákni sigur yfir emhver4-
um! Og ég var svo hei'"sk að
haMa að hún hefði breytrt. þe<*_
ar hún kom heim núna. Hún var
svo hæglát og öðruvísi en áður.
Fn bsð er bara nvtt hlutverk,
sem hún er að leika!
— Hvaðan er hún?
— Frá London. Liam kom
heim með hana einn daginn hún
hafði verið fyrirsæta á Lista-
skólanum. Hann var miög ást-
fanginn af henni. Þegar hún sá
Nicholas brosti him, eins og hún
væri strax búin að ætla sér hann.
Hún hélt að hann bvði henni uoo
á glæsilegri framtíð. Hún bió í
sóðalegri íbúð með föður sínum,
Marcus Wyndom, sem var þekkt-
ur leikari tuttugu árum áður. Sa-
valle hefir erft leikarahæfileika
hans og drykkiulöngum. Marcus
lézt á drykkíumannaheimili
tveim mánuðum áður en þau
Nicholas giftu sis. Ég man vel
hvernig hann var bá, svo um-
hygg:usamur oa fullnr mnð-
aumkunar. Hann tilbað hana. Oa
hvað sat ég gert? Hann varð að
';fa sínu eigin lífi, greiða S'álfur
tyrir mistök sín . . .
— Hver var Madeleine? spurði
ég.
— Aðstoðarstúlka hans. Hann
hafði einkasmklinga. fyrir utan
22 VIKAN 35. tbi.