Vikan - 27.08.1970, Blaðsíða 37

HEILDSÖLUBIRGÐIR:
V. SIGURÐSSON & SNÆBJÖRNSSON HF.
Símar 13425 og 16425.
Hún hló og stjakaði við mér,
svo ég var næstum fallin um
koll. Ég hljóp niður stigann og
Savalle í hælum mér. Við dyrn-
ar á herbergi mínu, sneri ég mér
við og leit á hana.
— Ég trúi því ekki að Stuart
ætli með yður í þetta næturæv-
intýri!
— Jæja, þá skuluð þér koma
og sjá sjálf! Hún hljóp niður bak-
stigann, en kallaði til mín, áður
en hún fór út:
— Ég held að hann sé að ganga
yður úr greipum!
Ég fór heim til Tarn, nokkrum
dögum síðar. Þaðan hringdi ég
til Stuarts og stakk upp á því að
við færum út að borða, og við
ókum að litlu veitingahúsi, við
þióðveginn til London, þar sem
við höfðum oft borðað áður.
Hann var þungur á brúnina. en
þegar ég nefndi Savaile, kom
glampi í augu hans. Hann vildi
óður tala um hana, það var
greinilegt að hann var alveg
töfraður af henni.
— Var ekki gaman að synda
með henni, þarna um nóttina?
spurði ég kuldalega.
— Það er greiniiegt að þú ert
ekki hrifin af Savnlle!
— Sagði hún það?
— Já. Hann horfði ásakandi á
mig. — Það er Nicholas, sem
heldur í þig þarna, er það ekki?
Savalle segir að þú sért ástfang-
in af honum. Hún segir að þetta
sé endurtekning á því, sem hefir
verið með aðstoðarstúlkurnar
hans i London. Hún reyndi að
vara þig við, en þú vildir ekki
hlusta á hana. Hún er dásamleg
manneskja, svo hlýleg, glöð og
kát, — hvernig getur þessi Nic-
holas verið svona kaldur gagn-
vart henni? Hann á ekki skilið
að eiga hana fyrir konu.
Að ganga mér úr greipum? Ég
var nú þegar búin að missa Stu-
art í hendurnar á Savalle, og ég
fékk einhvern óljósan kuldahroll.
Ég þráði það samband, sem hafði
verið á milli okkar. Mér fannst
allt í einu að lífið væri skugga-
legt og hættulegt. Mér fannst
sem ég væri alein á litlum báti
út' á rúmsjó.
— Savalle er ekki sú kona,
sem þú heldur, Stuart, sagði ég.
— Hún hafði á réttu að standa,
þú ert afbrýðisöm út í hana. Nic-
holas hlýtur að vera hrifinn af
þér, þar sem hann lætur það eft-
ir þér að reka frú Danby, einu
manneskjuna, sem stendur með
Savalle.
— Frú Danby er látin fara,
vegna þess að hún kaupir áfengi
fyrir Savalle, sagði ég hörku-
leea.
Hann hlustaði ekki á mig.
Hann bað um reikninginn og ég
fann að hugur hans var allur hiá
Savalle. Hann var greinilega
töfrum sleginn.
Ég var að þvo bílinn einn dag-
inn, þegar Nicholas kom ównn'u-
inga snemma heim frá siúkra-
húsinu. — Hversvegna ernð bér
að þessu, spurði hann hranalega.
— Vegna þess að mér þykir
gaman að þvo bíla! svaraði ég
hressilega. — Ég hefi oft verið
að hugsa um að fá stöðu á bens-
ínstöð. Mér finnst það svo dá-
samlegt að sjá hve bílarnir geta
glansað, þegar búið er að þvo þá.
Hann leit á buxurnar mínar.
Það voru sömu buxurnar, sem ég
var í þegar hann sá mig í fyrsta
sinn. Mér fannst það reyndar
skrítið hve umhugað mér var
um að sýna honum að honum
hefði skjátlast hvað mér við kom.
— Ég var að hugsa um að fara
út að sigla eftir miðdegismatinn,
sagði hann. Viljið þér koma með?
— Ættuð þér ekki heldur að
taka konuna yðar með, sagði ég.
— Hún ætlar að borða með
Stuart Kimberley i Meybridge.
— Þá get ég ekki annað en
þakkað fyrir, sagði ég.
* Við borðuðum í fyrra lagi og
Savalle kom ekki niður.
Ég var ekki sérlega dugleg við
sjómennsku, en Nicholas var þol-
inmóður kennari og bráðlega
vorum við komin niður ána og
út á sjó.
— Hvað er þetta? spurði ég og
benti á rauða múrsteinsbyggingu
á vinstri bakkanum, þar sem ég
hafði séð ljósagang fram eftir
allri nóttu.
— Það er tollstöðin. Tollvörð-
urinn býr í næsta húsi.
— Er þá ekki vörður á stöð-
inni á nóttunni? spurði ég.
— Nei, Nicholas brosti. — Það
væri auðvelt fyrir ljóslausan bát
að komast inn í höfnina að næt-
urlagi. Þér eruð að hugsa um
smygl, er það ekki? Hvað vilduð
þér helzt fá? Franskt koníak eða
ilmvötn? Þá verð ég að fá stærri
bát, þessi er ekki nógu stór til að
fara yfir sundið.
Nicholas var mjög skemmtileg-
ur, þegar hann var í þessu skapi,
nú fannst mér ég finna skyld-
leika hans og Liams. Ég fékk
svolitla innsýn í hvernig hann
hafði verið, áður en hann gekk í
þetta óheilla hjónaband sitt.
Við sigldum meðfram strönd-
inni, sem var full af smávíkum,
sem voru ágætis lendingarstaðir.
Ég var í góðu skapi, hugsaði ekk-
ert um Savalle eða Stuart.
Ég hafði aldrei séð Nicholas
svona rólegan og áhyggjulausan,
hann hafði greinilega lagt allar
áhyggjur á hilluna.
Fjórar manneskjur biðu okk-
ar, þegar við komum að landi.
Tessa Milburn sat við bryggjuna,
með arminn utan um Lucindu og
Liam stóð við hlið hennar. Sa-
valle stóð svolítið afsíðis, og
beindi kíki að okkur . . .
Framhald í næsta blaði.
Reiði guðs
söngkona hvíslar innihaldslaus
Framhald af bls. 48.
orð um ást. Einu sinni höfðu
þess konar orð þýðingu. Áður en
fólk varð verulega upplýst.
En samt sem áður — þegar við
Iver byrjuðum að vera saman.
Jafnvel þótt við afneituðum
þessu með ástina, jafnvel þótt
við útrýmdum öllum gömlum
orðum og notuðum ný í staðinn,
jafnvel þótt við segðumst aldrei
elska hvort annað, heldur töluð-
um um að þróa hvort annað, um
gagnkvæma virðingu, þá var
eitthvað þá sem minnti á það,
sem í gamla daga var kölluð ást.
Iver er setztur við hlið mér í
sófann. Hann lokar augunum.
Og allt í einu finn ég til gömlu
hlýjunnar gagnvart honum. Mig
langar til að strjúka honum var-
lega yfir andlitið, slétta úr
þreytudráttunum um munninn,
setjast alveg upp að honum.
Og svo sit ég þarna og löngun
mín er heit — eins og hún var
fyrir sjö árum — eftir barni.
Barni sem héldi áfram að vera
það, sem við erum.
Það fer um mig hrollur. Þetta
er svo ósköp kjánalega hugsað.
Barnið okkar myndi ekki hafa
þann tilgang. Það yrði aðeins nýr
þ j óðf élagsborgari.
Veit Iver hvað ég hugsa? Hann
leggur handlegginn utan um mig.
— Já, segir hann. — Við skulum
eignast barn.
Orð söngkonunnar eru ekki
innihaldslaus lengur. Eg fer allt
í einu að skilja hvernig það var
með ástina, en mig vantar orð
yfir það.
Við sitjum þarna í sófanum,
og ég held að Iver sé líka glað-
ur.
Svo lýsist skermurinn. Fréttir.
Við sjáum á, ána sem ég hafði
komið að sem fréttamaður í
morgun. Það er hellt í hana efn-
um. Það er ógeðslegt að sjá.
Æst andlit kemur fram á
skerminn, það er þekktur vís-
indamaður. Hann er löðrandi í
svita og lítur út fyrir að vera
orðinn brjálaður.
— Við erum að gera tilraun
með lyf gegn öllum hinum, sem
áður voru komin, æpir hann.
Allt er orðið ófrjótt, hormónar
duga ekki lengur. Við reynum
— hann þagnar í miðri setningu
og brestur í grát. — Fyrirgefið
— það hafa ekki fæðzt börn í
sex ár. Ekkert hefur fæðzt —
gervihormónar — fleiri og fleiri
— það er,.. . •
Skermurinn sortnar. Æst rödd
kallar tilkynningu um smábilun.
Umhverfið lýsist upp af nýrri
eldingu, og þruman er beint
unovfir okkur.
Jú, Iver hafði rétt fyrir sér.
Þetta er ekki Þór með hamarinn,
þetta er reiði Guðs. 'ú
Jagúar
Framhald af bls. 17.
hafði í huga, sagði Lou og stundi.
-- Já, þetta hefði orðið falleg
gjöf. Það var sorglegt, að þetta
35. tw. VIKAN 37