Vikan - 27.08.1970, Side 23

— Þér getið ekki verið hér, sagði
Nicholas snöggt. — Þér verðið að
fara meðan tími er til. Það sem
þér hafið séð í kvöld er aðeins
smámunir. Þér getið ekki gert yð-
ur grein fyrir því sem Savalle læt-
ur sér detta í hug
5. HLUTI
sjúkrahúsið. Madeleine var ung
og lagleg, blíð og heiðvirð. Frá
upphafi ásakaði Savalle Nicholas
um að halda við Madeleine. Eitt
kvöldið hafði Nicholas boð inni.
Savalle hafði drukkið mikið og
þeim lenti saman, henni og Nic-
holas. Hún neitaði að sýna sig og
hann varð að segja gestunum að
konan hans væri veik.
Frú Mede brosti dauflega. —
Ef þér haldið að ég geri of mik-
ið úr þessu þá ætti þetta að geta
sannfært yður. Savalle kom inn
í miðri máltíðinni. Ég hefi aldrei
séð hana fallegri. Hún var í ein-
földum kjól og það var eitthvað
viðkvæmnislegt við hana, það var
eins og hún vildi gera lióst að
hér kæmi kona, sem væri miög
óhnmingiusöm og hefði verið út-
grátin. Það urðu auðvitað allir
bæði hissa og forvitnir. Nicholas
varð það á að nefna Madeleine í
sambandi við starf sitt. Ég gleymi
aldrei svipbrigðunum á Savalle,
sársaukadráttunum, tárunum, og
svo hljóp hún út. Hún gerði það
ekki endasleppt. Næsta morgun
hringdi hún til allra, sem höfðu
verið viðstaddir og bað þá af-
sökunar á framferði sínu, en lét
í það skína að henni hefðið liðið
svo illa vegna þess að hún vissi
að Nicholas ætti vingott við
Madeleine. Ég heyrði eitt af þess-
um samtölum, þessvegna veit ég
það, annars hefði ég ekki trúað
því að nokkur manneskja gæti
verið svona ófyrirleitin. Þetta var
stórkostleg leiklist og faðir henn-
ar hefði eflaust orðið mjög
hreykinn af henni.
— En ef Nicholas hefir verið
saklaus ...? sagði ég.
— Skaðinn var skeður. Made-
leina hætti að vinna hjá honum.
Savalle er vond, hugsaði ég,
— glitrandi slanga með eitur í
tungunni...
Ég læsti dyrunum um nóttina.
Mér fannst ég heyra einhvern
umgang í garðinum, svo heyrði
ég lyklum stungið í skrá. Nú
vissi ég hversvegna Nicholas var
á ferli á veröndinni, það var til
að hafa gætur á Savalle. En ég
var of þreytt eftir atburði dags-
ins til að aðgæta þetta betur.
Frú Danby var kuldaleg við
mig daginn eftir, svo mig grun-
aði að Nicholas hefði sagt henni
upp. Klukkan ellefu kom Savalle
niður. Hún var í sama, hvíta
stoppnum, en það var greinilegt
að hún hafði sofið í honum. Hún
var ógreidd og augun sljó.
— Viljið þér kaffi? spurði ég
hana.
— Nei. Frú Danby lætur mig
hafa það sem ég vil. Hún leit
reðilega á mig. — Nicholas skal
fá að sjá eftir því að hafa sagt
henni upp. Hún er eini vinur
minn hér!
— Hún er ekki sannur vinur,
sagði ég.
— Aha, svo þau hafa sagt yð-
ur það, er það ekki? Vesalings
Nicholas, með sína drykkfelldu
konu, hvæsti hún. — Þér hafið
sannarlega ekki legið á liði yðar,
það verð ég að segja! Það er
naumast að þér hafið áhrif á Nic-
holas, — Serena, litla, saklausa
lambið! En þér verið ekki lengi
hér, því lofa ég!
Ég svaraði ekki. Hún teygði
úr sér, eins og köttur og sagði:
— Ég ætla út. Vitið þér hvaða
dagur er í dag? Hún hló. — Það
er brúðkaupsdagurinn okkar.
Ég svaraði heldur ekki núna.
Hún fór upp og kom nokkru síð-
ar, klædd köflóttu buxnapilsi,
silkiskyrtu og ilskóm, með hárið
í hnút uppi á hvirfli. Hún vfr
mjög athyglisverð og ég var ekki
ein um að horfa á eftir henni,
þegar hún gekk niður sítginn að
ströndinni. Þar nam hún staðar.
Maður kom yfir víkina, frá báta-
bryggjunni og talaði við hana.
Hún hló og kinkaði kolli, svo
gengu þau í áttina að bátabryggj-
unni, þar sem bátar Joel Weirs
voru bundnir.
Ég virti hann fyrir mér, hann
var þrekvaxinn og dökkur, eins
og Sígauni, — og mér varð á að
hugsa hvort hann væri síðasta
fórnardýr Savalle.
Frú Mede kom og stóð við hlið-
ina á mér við gluggan. — Joel
Weir græðir á þessum bátum sín-
um, sagði hún, eins og hún væri
að svara mér. — Hann fer í
veiðitúra og allskonar ferðir.
Hann hefir nóg að gera allt sum-
arið við að fara með fólk í
skemmtiferðir, — smáhópa. sem
vilja skreppa yfir sundið til
Fi'akklands. Alan Drake fór í
eina slíka ferð fyrir nokkrum
vikum, hann segir að Joel sé
fyrsta flokks skipstíóri.
F.r Savalle hrifin af sjón-
um? SDurði ég.
— Já. það held ég, — og hún
syndir eins og fiskur.
Savalle kom heim eftir hádegi,
tók bílinn og ók til bæ’arins.
Þegar hún kom aftur, nokkrum
tímum síðar, var hún gmrbreytt.
Hún var kát og fiörug. eins og
freyðandi kampavín. Hún lagði
nokkra pakka og blómvönd á
eldhúsborðið.
— Danny, sagði hún við frú
Danby, — ég ætlaði að hafa gesti
í kvöld. Vilt þú verða hér og
hjálpa mér? Það er kominn tími
til að lífga svolíitð upp á þetta
grafhýsi! Ég hitti nokkra góða
vini í bænum, John og Onnu
Crosbie.
— Það er nú lítill tími til
undirbúnings, sagði frú Mede
hvasst.
— O, svei, það gerir ekkert til!
Savalle smellti með fingrunum
og hló. — Það verður skemmtileg
tilbreytni. Og Serena. ég ætlaði
líka að koma yður á óvart. Ég
hringdi til vinar yðar. Stuart
Kimberley og bauð honum líka!
Ég var alveg eyðilögð. Ég var
í vist hér — o® Stuart átti að
vera gestur, það gat orðið óþægi-
levt.
^iiholas var reiðiiegur á svip,
begar hann heyrði um sam-
kvæmið. en hann sagði ekki neitt,
fór upp á loft til að hafa fata-
skipti.
Þegar ég kom niður. rétt á
undan Nilholas. var Savalle bú-
in að snyrta sig. hún var svo fög-
ur að ég fann svolítinn nfundar-
sting með sjálfri mér. Hún var
Framhald á bls. 35.
35. tw. VIKAN 23