Vikan - 27.08.1970, Blaðsíða 38

brún á
einni nóttu
með QT...
Q.T. gerir yður eðlilega sólbrún,
meðan þér sofið.
Notið Q.T. inni sem úti, í regni sem sól
og á 3 til 5 tímum verðið þér eðlilega sólbrún.
Q.T. er framleitt af COPPERTONE.
Heildsöl ubirgðir:
HEILDVERZLUNIN YMIR S.F.
sími 14191 og
HARALDUR ÁRNASON HEILDVERZLUN H.F.
Hamarshúsinu, sími 15583.
óhapp skyldi koma fyrir. En
málarinn okkar, Hoffmann, mjög
gáfaður, ungur maður, sem hef-
ur gert myndir af mörgum fræg-
um persónum, var rétt búinn að
ljúka við þessa mynd, þegar við
fréttum um hið sorglega slys.
Við vissum ekki í fyrstu hvað
við ættum að gera, en síðan kom
okkur saman um, að ef til vill
vilduð þér fá að sjá hana. Og ef
yður geðjast að henni, þá gætuð
þér. . . .
— Keypt hana, skaut frú Ot-
well inn í og lyfti brúnum.
Lou leit á hana. Það voru eng-
in merki sorgar að sjá á andliti
hennar. Undir dökkum augn-
skuggum voru græn augu henn-
ar og það vottaði ekki einu sinni
fyrir tárum. Munnur hennar var
herptur og kuldalegur.
Hann byrjaði að verða tauga-
óstyrkur. Samt hélt hann áfram
að taka utan af málverkinu, tók
það upp og bar það við ljósið.
Það var ennþá verra hér en 1
vinnustofu Hoffmanns. Litimir
voru æpandi. Hann hélt því samt
virðulega, rétt eins og það væri
eftir sjálfan van Gogh. Hún kom
nær. Það var sterk ilmvatnslykt
af henni. Hún beygði sig fram
til að sjá myndina og um leið
snerti mjúkt hár hennar fingur
hans.
Svo hló hún.
— 3£g skil ekki, stamaði Lou.
— Ef yður geðjast ekki að mynd-
inni....
— Ég hef yfirleitt ekkert vit
á málaralist, sagði hún. — í
rauninni sýnist mér hún vera
mjög góð. Jerry er eins og film-
stjarna á henni. Hann var nú
ekki svona fallegur, skal ég
segja yður. En ef þér haldið, að
ég ætli að kaupa hana, herra
Richardsson....
Hún mætti augum hans og
brosti.
— Komið hingað, herra Ric-
hardsson. Ég ætla að sýna yður
dálítið.
Hann lagði myndina frá sér og
fór á eftir henni í næsta her-
bergi. Það var borðstofan. Hún
stanzaði fyrir framan mynd, sem
hékk fyrir ofan lítið borð. Hann
starði á hana.
Þetta var málverk eftir Ger-
ald T. Otwell, — ekkert fúsk,
heldur verulega listræn og góð
mynd. Otwell hélt á bók í hend-
inni og leit út eins og hæsta-
réttarlögmaður.
— Maðurinn minn gaf mér
þetta litla meistaraverk fyrir
tveimur árum. Ef satt skal segja,
þá er yðar mynd skemmtilegri,
herra Richardsson. En ef þér
haldið, að ég gangi beint í gildru
yðar, þá skjátlast yður.
Fyrst var hann að hugsa um
að hlaupa út, en hætti við það.
Hann fann hvernig hann varð
kafrjóður í framan, hann tví-
steig, en gekk síðan aftur inn í
stofuna. Hann fann hvernig hún
virti hann fyrir sér á meðan
hann gekk. Illgirnislegt bros lék
um varir hennar. Hann var að
setja utan um mjmdina, þegar
hún kom aftur í stofuna.
— Biðið andartak. Hvað sögð-
uzt þér heita?
— Richardsson.
— En hvað er yðar rétta
nafn?
Hann sneri sér við og starði á
hana. Hún var spotzk á svip og
hann sá, að þetta var gagnslaust
lengur. Hann reyndi að brosa,
en það gekk erfiðlega.
— Við skulum setjast og fá
okkur glas og rabba örlítið sam-
an, sagði hún.
— Tala um hvað?
— Allt mögulegt.
Hún hringdi eftir vinnukonu.
Hún blandaði sjálf í há glös, gin
og grape. Síðan settist hún í sóf-
ann, krosslagði fæturna og sagði:
— Akið þér bíl, herra Ric-
hardsson?
— Það er kerran mín, sem
stendur hérna fyrir utan.
Hún leit út um gluggann og
hann varð kafrjóður í framan,
■ þegar hún sá, hvernig hún horfði
á skrjóðinn. Honum fannst eins
og hann væri nakinn.
Hann er ekki nýr af nál-
inni, sagði hann afsakandi. —
Listamenn berjast í bökkum
fjárhagslega. Hann reyndi að
brosa og fékk sér síðan vænan
sopa. Honum hitnaði niður í tær.
— Þetta er alls ekki svo slæm
mynd, sagði hún. — Setjum svo,
að ég bjóði yður 25.000 dollara
fyrir hana.
— Hvað?
— 25.000 dollara, sagði hún
hlæjandi og kastaði aftur hár-
inu. — Eg var þrátt fyrir allt
mjög hrifin af Jerry. Við vorum
aðeins gift í fjögur ár. Hvers
vegna skyldi ég ekki eiga tvö
málverk af honum. En auðvitað
fylgir greiðslunni skilyrði....
— Já, það grunaði mig. Hvern
á ég að drepa?
— Svo slæmt er það nú ekki.
Ég vil aðeins, að þér segðuð, að
þér hafið drepið manninn minn.
Það er ekki til of mikils mælzt.
Þetta er ósköp einfalt mál: Þér
farið til lögreglunnar og segið,
að þér hafið ekið ókunna bíln-
um. Þér ókuð yfir Gerald, svo
urðuð þér hræddur og ókuð
burtu. Slíkt kemur fyrir daglega.
Þeir dæma yður ekki hart.
— Þér getið ekki verið með
fullu viti, sagði Lou. — Ég var
ekki einu sinni nálægt White
Plains, þegar þetta gerðist. Ég
var á leiðinni til Long Beach?
— Einn?
— Já.
— Vissi nokkur, hvar þér vor-
uð? Gátuð þér hafa verið í
Schardale, þegar Jerry var drep-
inn?
— Já, það gæti ég, en ég var
þar ekki. Og ég fer ekki að taka
á mig slíkt afbrot, jafnvel ekki
fyrir 25.000 dollara. Og ef þér
viljið hafa mig afsakaðan.
Hann stóð á fætur og skalf
örlítið, því að hann vissi, að hann
mundi ekki sleppa svona auð-
veldlega.
— Þetta er mikið fé, sagði frú
Otwell og hrærði í glasinu sínu.
— Og það fyrir jafn lítinn greiða
og þetta er. Dómurinn verður
mildur. Þeir eru það alltaf í
slíkum málum. Hafið þér lent í
klónum á lögreglunni áður?
— Nei, aldrei. Ekki einu sinni
fyrir brot á umferðarreglum.
— Því betra. Skiljið þér ekki:
Ef þér segið heiðarlega frá þvi,
að þér hafið orðið hræddur,
fengið snert af taugaáfalli og
ekið burtu, — hvað geta þeir þá
gert?
— Læst mig inni, sagði Lou.
— Ég fæ fangelsisdóm.
— Ekki langan. Og þér fáið
25.000 dollara bara fyrir að sitja
í þægilegum klefa í nokkra mán-
uði. En ef þér hafið ekki áhuga
á þessu, þá....
— Bíðið við, sagði hann og
beit á vörina. — Hver er til-
gangur yðar með þessu? Hvers
vegna á hinn seki að sleppa?
— Hugsið ekki um það. Viljið
þér gera þetta eða ekki?
— Hafið þér kannski ekkert á
móti því að vera ekkja?
— jfig hef gert yður tilboð.
Segið annaðhvort já eða nei.
Getið þér kannski ekki notað
25.000 dollara?
Eftir síðustu setningu hennar,
rann upp ljós fyrir Lou. Hann
38 VIKAN 35. tbi.