Vikan - 27.08.1970, Blaðsíða 33

ar, sagði hann og laut niður og kyssti mig
á munninn, og ég hafði ekkert á móti því.
Við gengum út úr tjaldinu, og ég spurði
forvitin: — Hvernig fékkstu þá hugmynd,
að við skyldu leita að Önnulísu?
— Það er eitt af þessum hugboðum, sem
maður er vanur að fá uppi í fjöllunum, svar-
aði hann.
Nú komum við að bílnum, sem ég hafði
ekki tekið eftir fyrr, og við settumst inn.
Við urðum að aka leiðina til Budapest og
skilja bílinn þar eftir meðan við færum yfir
landamærin. Ég sagði Crouner, að Rupert
hefði ráðgert að leggja af stað daginn eftir,
og þar af leiðandi hefðum við nægan tíma.
10. KAFLI
Að máltíðinni lokinni tókum við bíl að
húsinu, sem Annalísa átti heima í. Á leið-
inni talaði Crouner um ýmsar frægar bygg-
ingar, serp ég þurfti að sjá. Seinna rann upp
fyrir mér, að hann gerði þetta til að láta
mig hafa eitthvað til að hugsa um.
Fljótlega vorum við komin til ákvörðunar-
staðarins. Þetta var fjölbýlishús, og íbúð
Önnulísu var á þriðju hæð. Þegar við kom-
um að dyrunum, sáum við að lásinn var
brotinn. Crouner opnaði, og við gengum inn.
Fljótt á litið leit út fyrir, að íbúðin væri
ónotuð og ekkert þarna minnti á Önnulísu.
Crouner kveikti ljós, og nú sáum við að
húsgögnin voru brotin og lágu á víð og dreif
um gólfið; jafnvel gluggatjöldin voru rifin
í hengla. Þetta var andstyggð að sjá, og
hvorugt okkar mælti orð.
Við gengum til næsta herbergis, — og
þar fundum við Önnulísu. Hún lá í hnipri
hún. — Og þeir koma aftur og sækja mig,
það veit ég.
— Nei, það gera þeir ekki, sagði Crouner,
og við að heyra þau orð brosti Annalísa lítil-
lega og leyfði honum að strjúka tárin fram-
an úr sér.
Crouner virti hana betur fyrir sér, lyfti
síðu, dökku hárinu og leit gagnrýnisaugum
á dökk fötin.
— Já. . . . Kannske, tautaði hann við sjálf-
an sig. — Magga, ertu með skæri í töskunni
þinni?
— Bara naglaskæri, svaraði ég forviða. —
Dugar það?
— Já, það dugar.
Ég rétti honum skærin, og hann vatt sér
að Önnulísu. — Treystirðu mér? spurði
hann og endurtók spurninguna á þýzku, eins
og þetta væri mjög mikilvægt.
Þegar við komum til Budapest, byrjuðum
við á að fá okkur smávegis í gogginn á járn-
brautarstöðinni. Svo gengum við frá far-
miðanum mínum. Crouner var aðeins með
þriðja farrýmis miða, og minn miði gilti
með meginlandslestinni.
Ferðalagið var óskemmtilegt, þar sem sæt-
in í lestinni voru slæm og loftið heitt og
þurrt. í klefanum okkar voru rosknir bænd-
ur, sem höfðu mikinn farangur meðferðis.
Lestin stanzaði á hverri stöð.
Við landamærin varð löng bið, sem gerði
mig alvarlega smeyka. Af einhverri ástæðu
óttaðist ég, að við yrðum kyrrsett, þegar
við sýndum hin brezku vegabréf okkar.
En það gerðist ekkert, og Crouner skop-
aðist af hræðslu minni. Hann kvaðst vilja
fá að vita, hvenær Rupert færi venjulega á
fætur á morgnana. É'g kvaðst ekki vita það,
og það svar þótti honum ekki verra. En
raunar hefði ekki verið ófróðlegt að vita,
hvenær Rupert kæmist að því, að ég var
horfin.
—- Hvað heldurðu, að hann verði lengi að
ná okkur, Gunn? spurði ég. — Hann veit
áreiðanlega, hvert ég er farin. ®g held hann
gruni þig ekki um neitt.
— Hann verður sjálfsagt mjög hissa, þeg-
ar hann finnur okkur bæði saman, svaraði
hann.
Já, en hvað skyldi það taka hann lang-
an tíma.... Æ, Gunn, þú tekur þessu eins
og ekkert sé.
— Elskan mín, svaraði Crouner. — Það
hef ég ekki hugmynd um. Ef hann tekur
næturhraðlestina, höfum við hálfsdags fyrir-
vara.
— Þá er þetta ekki svo slæmt, sagði ég
léttari í máli. En samt var ég ekki laus við
ugg, enda var þarna um líf og dauða að
tefla.
Crouner hughreysti mig og kvaðst vera
bjartsýnn ó, að okkur tækist að bjarga
Önnulísu úr klóm Gestapo-lögreglunnar.
Loks sofnaði ég með höfuðið upp að gömlu
peysunni hans.
Þegar við komum til Vínar, vildi ég þeg-
ar í stað t-aka leigubíl til bústaðar Önnu-
lísu, en Crouner réði því, að við byrjuðum
á að fá okkur að borða og hreyfa okkur
undir beru lofti.
Þetta var í fyrsta skiptið, sem ég kom til
Vínar, og margt var öðruvísi en ég hafði
hugsað það vera heima í Englandi. Þórs-
hamarsmerkið, flögg nasistanna, héngu víða,
og á marga húsveggi voru teiknaðar ljótar
myndir af Gyðingum. En samt var augljóst,
að Austurríkismenn voru ekki enn búnir að
sætta sig við þessa nýju herraþjóð sína. Þeir
voru mjög vinsamlegir við okkur.

á rúmi og leit ekki upp, hefur sjálfsagt
haldið, að þýzka lögreglan væri komin aftur.
Þetta herbergi var líka illa útleikið. Eini
húsmunurinn, sem heill var, var ljótur, kín-
verskur vasi, sem stóð á náttborðinu.
Crouner gekk að Önnulísu, tók mjúklega
um hana og faðmaði hana að sér. Hræðslu-
svipurinn á andliti hennar hvarf þegar í
stað. Hún brast í grát og hjúfraði sig upp
að Crouner.
— Svona, telpa mín, nú er allt orðið gott
aftur, sagði hann róandi og strauk hár henn-
ar. Ég sá, að Crouner hlaut að hugsa um
sína eigin, dánu dóttur; svo var hlýleiki
hans mikill. Hann hélt henni út frá sér og
horfði framan í hana. Gráturinn var að
dvína.
— Þeir hafa tekið systur mína, hvíslaði
— Já, svaraði telpan og einblíndi undr-
andi á hann.
- Það er gott, sagði hann. — Nú skul-
um við klippa af þér hárið. Þú verður ekki
eins falleg á eftir, en ég skal gera þetta eins
vel og ég get.
Ég skildi ekki, hvað hann ætlaðist til með
þessu og leizt ekkert á, en hann beið aðeins
eftir svari Önnulísu, og þar sem hún kink-
aði kolli til samþykkis, tók hann til með
skærin.
Þegar ég sá árangurinn, rann upp fyrir
mér, hvað var á seyði. Telpan var gjörbreytt
að útliti. Svo tók Crouner bakpokann fram
og gróf upp vegabréf og rétti mér.
— Jæja, Magga, heldurðu nú, að hún geti
látizt vera önnur en hún er?
Framhald á bls. 50
35. tbi. VIKAN 33