Vikan - 27.08.1970, Page 35

56 LÍTRA OFN MEÐ LJÓSI, yfir og undirhita stýrt með hitastilli. Sérstakt glóðarsteikar element (grill)
Klukka með Timer. Heimkeyrsla 03 Rafha ábyrgð
VIÐ OÐINSTORG - SlMI 10322
Savalle
Framhald af bls. 23.
ennþá með hárið uppsett, kjóll-
inn var hvítur og fleginn og í
eyrunum hafði hún gamla eyrna-
lokka og hálsmen í sama stíl. Hún
var í sólskinsskapi og augu henn-
ar ljómuðu, þegar hún kveikti á
kertunum á borðinu.
Frú Mede var í svörtum knipp-
lingakjól með demantsskartgripi,
en það var greinilegt að hún var
taugaóstyrk. Nicholas var kulda-
legur, hann vissi að það þýddi
ekki annað en að láta Savalle
ráða. Mér skildist að John Cros-
bie væri endurskoðandi og að
konan hans hafði verið leikkovr-
Savalle stóð við hlið Nicholas,
þegar hún tók á móti gestunum.
— Anne og John, en hve það
var gaman að þið skylduð geta
komið! Og þarna höfum við Stu-
art — handa Serenu. Hún hló og
leit glettnislega á mig. Nicholas
var kurteis, en hann virtist sér-
staklega fjarrænn, vegna þess
hve konan hans var kát.
Hún var í svo góðu skapi að
gestirnir hrifust ósíálfrátt með.
Stuart mændi á hana mjóum
augum og ég fann smásting fyrir
hiartanu.
Eftir matinn spilaði Savalle á
píanóið í dagstofunni, — það
gerði hún líka liómandi vel.
— Er hún ekki stórkostleg?
sagði Anne Crosbie við mig og
það kenndi öfundar í röddinni.
— Mér finnst að maðurinn henn-
ar gæti sýnt svolítið meiri áhuga,
finnst yður það ekki? Hann er
alltof stífur og leiðinlegur fyrir
hana.
Eftir því sem Savalle drakk
meira, því kátari varð hún. Nic-
holas sagði eitthvað við hana í
lágum hljóðum og hún skellti
lófanum á hljómborðið svo það
drundi i, stökk upp og vafði örm-
unum um háls hans og sagði,
hárri rödd: — En ástin mín, þetta
er brúðkaupsdagurinn okkar! Ég
er bara svo hamingjusöm.
Hún dró höfuð hans til sín og
kyssti hann, á munninn, kinnina,
þar sem rauða rispan eftir neglur
hennar var ennþá sýnileg. Sg sá
að Nicholas varð stjarfur, sá
hvernig vöðvarnir í andliti hans
stríkkuðu.
John Crosbie varð svolítið
vandræðalegur, Anna brosti. Stu-
art gleypti Savalle með augun-
um, gat sýnilega ekki fengið nóg
af að horfa á þessa opinberun.
Frú Mede gleymdi sinni venju-
legu rósemi og hatrið skein úr
auimm hennar.
Ég var fegin, þegar þessu sam-
kvæmi var lokið. Þegar gestirn-
ir voru farnir, fór Savalle allt í
einu að hlæja ofsalega. Hún gekk
að blómavasa, greip rósirnar úr
honum og fleygði þeim í fangið
á Nicholas.
— Til hamingju með daginn!
Hún slagaði svolítið og sendi
honum fingurkoss.
— Þú hefðir átt að muna eftir
því að senda mér rósir.
— Það hefði verið fals, sagði
hann rólega.
— Þú átt ekki að vera svona
smásmugulegur. Þú ættir að taka
Stuart þér til fyrirmyndar. Hann
kann að skemmta sér. Fyrirgef-
ið, Serena litla! Augu hennar
voru eins og kattaraugu. — Ég
býð ykkur öllum góða nótt, ég
held ég fari að leggja mig! Hún
gekk hægt út úr herberginum,
ennþá mjúk í hreyfingum, þótt
hún slagaði svolítið.
En þetta var ekki það síðasta,
sem ég sá af Savalle þennan dag-
inn. Þegar ég kom upp á gang-
inn, nokkru síðar, kallaði hún til
mín og bað mig að hiálpa sér
með rennilásinn á kjólnum sín-
um. Þegar ég var búin að því og
ætlaði að fara, bað hún mig að
vera kyrr svolitla stund og tala
við sig, meðan hún væri að hátta.
Ég sneri baki í hana, og rétt
fyrir framan mig, í gluggakist-
unni, lá brúða. Þetta var reglu-
lega falleg brúða, eins og tuttugu
centimetrar á lengd, í svörtum
kjól, með blúndukappa á höfð-
inu. Hún stóð í plastöskju.
sem var með silkidúsk á lokinu,
og þar stóð að þetta væri brúða
frá sérstöku héraði í Frakklandi.
Ég tók hana upp og skoðaði
hana vel. — Ég vissi ekki að þér
söfnuðuð brúðum, sagði ég, en
sá þá að önnur, mjög lík, stóð á
snyrtiborðinu.
— Joel kemur með þær frá
Frakklandi, svaraði hún. — Þær
eru skemmtilegar, finnst yður
það ekki? Hún hló lágt, eins og
hún skemmti sér vel yfir ein-
hverju.
— Ef ég á ekki að gera neitt
fleira, þá er ég að hugsa um að
koma mér í rúmið, sagði ég.
— Jæja, farið þá, sagði hún
kuldalega, — farið að sofa!
Það var eitthvað í rödd henn-
ar, sem kom mér til að snúa mér
við. Hún var komin í svartan
sundbol, sem fór mjög vel við
ljóst hörundið; hún hafði líka
losað síða, svarta hárið. Hún
náði í peysu og regnkápu.
— Ég ætla að fá mér kvöldbað,
sagði hún með leyndardómsfullu
brosi.
— Ætlið þér að fara að synda
alein, um þetta leyti sólarhrings,
sagði ég, skelfingu lostin.
— Nei, Stuart kemur með mér,
sagði hún ismeygilega. — Hann
bíður mín fyrir utan hliðið. Og
svo ætlum við að vekja Joel og
fá hann til að hita kaffi fyrir
okkur. Það er kominn tími til að
þér farið að hátta, Serena litla!
35. tbi. VIKAN 35