Vikan - 27.08.1970, Blaðsíða 40

ins, gangið þá í suðausturhornið
af Main Street og Stutton Aven-
ue. Þúsund þakkir fyrir hjálp-
ina.“
Bréfið var ekki undirritað, en
skriftin var kvenleg.
Þegar hann kom á tiltekið
horn, stóð hann um stund og
starði og skildi um leið, hvers
konar lykla hann var með í
höndunum. Hann stóð með op-
inn munninn á miðri götunni,
meðan bílarnir þutu framhjá
honum báðum megin og öku-
menn hrópuðu ókvæðisorð að
honum. Loú heyrði þau ekki.
Það var aðeins eitt, sem augu
hans sáu: Hvítur og gljáandi og
glæsilegur bíll, — rautt sæti og
hvítt stýri, sem beið hans.. . .
Þetta var Jagúar, hvítur Jagú-
ar, módel 1970, — ekki í sýn-
ingarglugga, heldur „ljóslifandi“
fyrir framan hann á götunni
undir bláum himni, reiðubúinr.
til að hlýða herra sínum og
meistara. Hann greip andann á
lofti og án þess að skeyta um
forvitnislegar augnagotur fólks-
ins á götunni, tók hann lyklana
upp og prófaði þá. Þeir gengu
að bílnum, og hann settist inn,
sökk djúpt niður í rautt og
mjúkt sætið við hvítt stýrið.
Hann setti bílinn í gang, án þess
að hugsa um, að ökuskírteinið
hans var orðið úrelt.
— Ó, elskan mín, hvíslaði Lou
með tárin í augunum.
Hann ók hægt af stað. Honum
fannst hann vera kóngur. Með
hálflokuð augu naut hann gleð-
innar, hamingjunnar, lúxusins.
Hann fékk grænt ljós og ók inn
á aðalbraut. Hann skalf af gleði
yfir því að finna, hvernig hrað-
inn jókst því fastar sem hann
steig á bensínið. Hann hló og
söng og var hamingjusamasti
maður á jarðríki. Hann steig
fastar á bensínið og vindurinn
suðaði fyrir eyrum hans. Hann
ók hraðar og hraðar. Hann var
hugfanginn af þessum dásamlega
hraða. Hann leit á hraðamælinn:
120 — 130 — 140. .. .
Fyrir framan sig sá hann
flutningabíl koma frá hliðargötu.
Hann steig á hemlana.
Ekkert gerðist.
Hann steig aftur á hemlana.
Ekkert gerðist.
Hann rak upp angistaróp yfir
því að hemlarnir virkuðu ekki;
yfir þvi að hafa verið svikinn;
yfir þeim örlögum, sem biðu
hans á næsta leiti, fyrir framan
hann — hundrað metra ■— fimm-
tíu metra — tíu metra....
Heyra má
Framhald af bls. 31.
að gefa út, sérprentaða í skrautriti,
hið bráðasta. Upptaka Péturs Stein-
grímssonar er þokkaleg, og plötu-
umslagið er (í rokokkó-stíl) það
skásta af þeim þremur sem S.G.-
hljómplötur sendu frá sér í júlí.
Persónulega finnst mér platan vel
þess virði að kaupa hana.
Ríó-tríó
Það heitir sennilega að bera í
bakkafullan laskinn, að ég fari líka
að skrifa um hljómplötur Ríó-tríós-
ins. Þó er það meiningin, og ástæð-
an er sú að nýlega kom út þriðja
plata tríósins, og sú fyrsta sem
Agúst Atlason tekur þátt í að vinna.
Þrátt fyrir að allir meðlimir tríós-
ins geti sett saman dágóð lög, eru
bæði lögin á þessari plötu erlend,
hið fyrra upprunnið í Paraguay, en
hitt er eftir bandaríska snillinginn
Tom Paxton.
„ViS viljum lifa'' er aðallag plöt-
unnar, með texta eftir Helga Péturs-
son. í honum felst einföld lífsspeki,
sem ku samt vera orðið töluvert
erfitt að framfylgja: „Við viljum lifa
á því sem að í lífi voru býr . . ."
Helgi vinur minn Pétursson verð-
ur seint talinn í hópi þjóðskálda, en
mikið vatn og gruggugt hefur runn-
ið til sjávar síðan hann samdi „Ég
sá þig snemma dags" (ágúst á þúst).
„Við viljum lifa" er gott lag og auð-
lært, en flutningur tríósins er full-
daufur. Harmónikkuleikur Grettis
Björnssonar lyftir því þó mjög upp,
enda nafn hans eitt trygging fyrir
gæðum.
Hinum megin er lag Paxton's við
texta Jónasar Friðriks, „Tár í tómið",
og er sá texti með þeim betri sem
settir hafa verið á íslenzka hljóm-
plötu; sagt er hlutlaust frá raunum
aðstandenda eiturlyfjaneytandans.
Þarna tekst þremenningunum betur
upp, en lagið hefði notið sín betur
hefði strengjahljóðfærum og léttum
blásturshljóðfærum verið bætt inn á.
Það er Olafur Þórðarson sem syng-
ur, og að öllum öðrum ólöstuðum,
hefur hann skemmtilegustu og beztu
rödd sem ég hlusta á.
Músíklega er ekkert að ske á
þessari plötu, enda hefur aldrei ver-
ið um neitt slíkt að ræða hjá Ríó —
sem eru fyrst og fremst skemmti-
kraftar. Platan nær hinsvegar til-
gangi sínum og hefur þegar gert
það. Upptaka er þolanleg og press-
un sömuleiðis, en útgefandi er Fálk-
inn.
Umslag er sennilega það vandað-
asta sem sett hefur verið um tveggja
laga plötu (þrátt fyrir allt) en klausa
sem er aftan á er alveg ferlega hall-
ærisleg. Myndirnar tók Sigurgeir
Sigurjónsson.
Póló og Bjarki
Það stóð lengi á því að þessi
plata kæmi á markaðinn, og munu
það hafa verið tæknilegir örðuq-
leikar sem stóðu í vegi fyrir „mark-
aðssetningu" hennar. Hljómsveitin
Póló hætti leik sínum fyrir tæpu
ári síðan, og þá fór söngvari hlióm-
sveitarinnar, Bjarki Tryggvason, yfir
í hljómsveit Ingimars Eydal á Akur-
eyri, en þaðan var Póló.
40 VIKAN 35- tbi.