Vikan - 02.11.1972, Blaðsíða 16

\
Barnið grét, jafnvel áður en
það var tekið úr faðmi móður-
innar. Það var eins og drengur-
inn skynjaði að hann ætti ekki
afturkvæmt í arma hennar.
Hann var mjög ungur, aðeins
5 daga. Andlit, staður, fólk,
skipti ekki miklu máli fyrii
hann, það eina sem hann skynj-
aði var sætur ilmurinn og
mýkt armanna sem umvöfðu
hann, arma móðurinnar. En nú
var eins og eitthvert dýrslegt
eðli segði honum að hann væri
að glata þessu hæli.
Hún grét líka, ofsafengnum
örvæntingargráti, sem skók
líkama hennar í ekkasogum.
Hávaxni, dökkhærði maðurinn,
sem leit út fyrir að vera svo
gamall að hann gæti verið fað-
ir hennár, en var reyndar fað-
ir barnsins, strauk viðutan
Ijósa lokka frá enni hennar
með vasaklút, sem hún kreisti
i Jófa sér. Fangamarkið á klút-
beðlinum var stórt, gullið „A“.
— Vina mín, sagði ofurst-
inn, velæruverðugur Sir Char-
les Fitz Roy, — þú mátt ekki
taka þetta svona nærri þér. Þú
verður bara veik og læknirinn
hefur verið svo ánægður með
hve fljót þú hefur verið að
hressast. Svona nú.
— En ég get ekki látið hann
frá mér! snökkti hún. — Hann
er okkar barn, Charles, sonur
okkar. Það hlýtur að vera ein-
hver leið til þess að ég geti
íengið að hafa hann hjá mér!
— Nei, það er engin leið,
vina mín. Þú ættir að vita það
manna bezt. Við erum búin að
ræða þetta svo oft, fram og
aftur. Það mátti greina óþol-
inmæði í rödd hans og Amelia
prinsessa tók eftir þvi. A svip
hans mátti sjá djúpa hryggð,
þegar hún ýtti barninu sínu
frá sér. Charles benti hljóð-
lega til konu, sem hafði staðið
þögul álengdar og beðið eftir
þessu augnabliki. Hún flýtti
sér að hvílu prinsessunnar,
greip barnið, vafði það inn 5
sjal og gekk hljóðlega burt,
eins og skuggi.
Amelia grúfði sig niður í
koddann og lá grafkyrr. Hún
grét ekki lengur, hún var kom-
in yfir það stig sorgarinnar.
Ástvinur hennar blandaði ein-
hverju saman í glas, sem stóð
á náttborðinu hennar. Hann
hrærði í glasinu, lyfti henni
upp af koddanum og hélt glas-
inu að vörum hennar.
— Þú sofnar af þessu. Þeg-
ar þú vaknar lítur þú á þetta
allt með skynsemi.
Amelia drakk úr glasinu,
16 VIKAN 44. TBL.
Þótt fólk sé konunglegrar ættar, Iiagar það sér ekki
alltaf eins og skyldi. Konungar, drottningar, hertogar
og prinsessur, eru mannlegt fólk, þótt það búi í ein-
hverri ósnertanlegri fjarlægð frá okkur hinum, en sá
er munurinn, að þetta fólk er alltaf i sjónmáli. Og ef
það liendir að einhver þeirra verði ástfangin af óæski-
legum aðila, er hlásið upp hneyksli, sem ósjálfrátt nær
til mannsins á götunni, eftir að búið er að fjalla um
það meðal hirðanna og framáfólksins. Og það var haf.t
eftir fólkinu á götunni i upphafi nítjándu aldai^ að hin
engilfagra Amelia prinsessa, yngsta dóttir konungsins,
hefði búið i ástasambandi . . . hefði verið leynilega
gift . . . verið barnshafandi . . . En hvað sem því leið, þá
var Amelia ástfangin . . .
hallaði sér á koddann og lok-
aði grátbólgnum augum sínum.
- 'Ég er fegin að hitt barn-
ið skyldi deyja, sagði hún.
Henni fannst undarlegt að
hugsa til þess að barnið henn-
ar skyldi vera dæmt til að al-
ast upp meðal ókunnugra;
ekki neins manns barn, ekki
sérstakt yndi nokkurrar mann-
eskju, éins og hver annar út-
burður, aðeins betur borgað
fyrir hann en aðra útburði. Og
þó rann blátt kóngablóð í æð-
um hans frá báðum ættum,
Hannover ættarinnar móður-
i
\