Vikan - 02.11.1972, Blaðsíða 22

;aiissiis

— Að þér hefðuð oft farið
inn til hennar á nóttunni. Orð-
in voru varla töluð, fyrr en ég
óskaði að ég hefði heldur bit-
ið af mér tunguna. Þetta var
svo einfeldnislegt, svo barna-
lega kjánalegt.
— Hvernig í fjandanum
komst hann að því?
— Hann lagði það í vana
sinn að rölta um húsið, þegar
hann gat ekki sofið. Hann sá
og heyrði þá eitt og annað.
Mér til undrunar rak hann
upp hlátur. — Jæja, það er
svona! Það er bezt að ég vari
fjölskylduna við. Svo varð
hann alvalrlegur aftur. ■—■
Jæja, það er þá Yvonne, sem
stendur á milli okkar!
— Nei, alls ekki, mér kem-
ur það ekki við, sagði ég, í
öngum mínum. — Þetta er yð-
ar einkamál. Ég vil ekki vita
neitt um það, ég vil ekki að
þér farið að skýra það á nokk-
urn hátt . . .
— Yvonne var fallegasta
stúlka, sem ég hef augum lit-
ið, sagði hann og hlustaði ekki
á mótmæli mín, — og ef ég
hefði hitt hana fyrst, þá er
mjög líklegt að ég hefði gert
sömu vitleysuna og Carl-Jan
og kvænzt henni. Henni hefði
verið alveg sama hvor okkar
það var, aðeins ef hún fengi
nafnið og peningana. En hún
var eiginkona Carl-Jans, sem
mér þótti ákaflega vænt um
og ég leit varla í áttina til
hennar, svo lengi sem Carl-
Jan var á lífi. En eftir lát hans,
ja, — þá fór 'ég að leggja út
netstúfa.
Rétt í þessu komu hundarn-
ir æðandi að bílnum, en Klem-
ens stakk höfðinu út um glugg-
ann og hastaði á þá og mér til
mestu undrunar hlýlddu þeir
honum samstundis.
— En furðulegt, þeir hlýða!
— Að sjálfsögðu hlýða þeir.
Þeir eru vel tamdir. Það er
ekki hægt að hafa ótamda
hunda lausa. Þessi bíll er nýr,
þeir eru ekki farnir að kannast
við hann ennþá. En svo við
snúum okkur aftur að þessu
með Yvonne . . . Eftir nokkra
mánuði var ég alveg læknað-
ur og þar með er sagan öll.
Það er mjög leiðinlegt ef
drengurinn hefur fengið ein-
hverjar rangar hugmyndir og
tekið það nærri sér.
— Ég veit ekki hvort hann
tók það nærri sér, hann nefndi
þetta aðeins. Mér finnst hann
yfirleitt ekki taka neitt nærri
sér og það finnst mér áhyggju-
efni.
Klemens brosti. — Það er
sama hverju við bryddum upp
á, þér getið alltaf leitt talið
að Claes.
— Það er líka hans vegna,
sem ég er hér.
— Já, það veit ég, þér eruð
víst búin að þrýsta því svo
kyrfilega inn í mig. En þarf
það endilega að orsaka það að
ég sé loft í yðar augum?
Mér fannst þetta svo fyndið
að ég var að " því komin að
skella upp úr. Hann hefur
kannski haldið að ég væri að
hlæja að honum, þegar hann
heyrði hve rödd mín skalf. —
Það er víst ekki mörgum kon-
um sem finnst það.
— Nei, það getið þér bók-
að. Rödd hans var reiðileg. —
Og nú skulum við sjá hve vel
þér tekst að láta sem ég sé
ekki til, Malin mín litla.
Mig grunaði strax hvað hon-
um var í huga, en var ekki
nógu fljót að stökkva út úr
bílnum. Armar hans voru
sterkir og munnur hans ákveð-
inn. Ég veit ekki hvernig
þetta hefði farið, ef Claes
hefði ekki sagt, með svefn-
þrunginni rödd: — Hvers vegna
förum við ekki út úr bílnum?
Klemens sleppti mér og ég
vék mér undan, eins og ég
hefði brennt mig. Það gerði ég
líklega. Hann kom ekki með
okkur inn, en ók bílnum strax
upp að bílskúrnum.
—• Hvers vegna var hann að
kyssa þig? spurði Claes.
Þótt ég hefði átt að vinna
5f!|P5Sppf!*!
mér til lífs, hefði ég ekki get-
að svarað. Ég var glóheit í
kinnum, reyndar um allan lík-
amann.
— Líkaði þér það vel? Augu
hans voru svo svefnþrungin að
vonandi myndi hann halda að
hann hefði dreymt. — Fannst
þér það gott, Malin?
— Ég veit það ekki, svar-
aði ég, alveg hjálparvana.
— Auðvitað veiztu það. Mað-
ur hlýtur alltaf að vita svo-
leiðis. Hvort manni þykir gott
að kyssa einhvern eða ekki.
— Claes, ég er þreytt og það
er kominn tími til að fara í
rúmið.
Ég beið þar til hann var
kominn í náttfötin, svo fór ég
inn til mín. Það var mjög
hljótt í húsinu og mjög svalt.
En ég var með hita, að minnsta
kosti þrjátíu og níu, það var
ég viss um.
Ég fór í kalt steypibað, en
það var til lítils. Mér var svo
heitt að það var engu líkara
en ég hefði brennt mig og ég
fann énnþá þrýstinginn af
vörum Klemens.
Ég slökkti ljósið, en var of
eirðarlaus til að fara upp í
rúmið. Ég opnaði því glugg-
ann upp á gátt og settist á
bekkinn í gluggaskotinu,
spennti greipar um hnén og
andaði að mér svölu nætur-
loftinu.
Ég heyrði einhvern opna
dyrnar að blómagarðinum. Það
var greinilega ekki ég ein, sem
gat ekki sofið. Ég fór að gera
mér í hugarlund að það væri
Klemens, að hann rölti þarna
um í sama eirðarleysi og sömu
þrá og ég. En það var ekki
sennilegt. Ég gat ekki gert mér
í hugarlund að hann yrði and-
vaka vegna konu, allra sízt
vegna mín. Þetta hlaut að vera
Vera Dickman.
Svo heyrði ég hælaskelli á
steinhellunum, jú, það hlaut að
vera Vera Dickman, sem gekk
þarna fram og aftur.
Hundarnir voru nú aftur
komnir nær. Ég hafði alltaf
hugsað mér að varðhundar
geltu yfirleitt ekki að ástæðu-
lausu, en það gat verið að
þessir væru öðruvísi þjálfaðir,
að þeir væru einmitt þjálfaðir
til að fæla ókunnuga frá með
geltinu. Það var sannarlega
ekki hjá því komizt að heyra
til þeirra.
Nú voru þeir komnir svo ná-
lægt að það var engu líkara en
að þeir væru komnir inn í
blómagarðinn. Þeir hlutu að
vera fast við hliðið.
Þeir voru í blómagarðinum
og geltið var öðruvísi en
venjulega . . . Og urrið . . .
Ég heyrði hana ekki stökkva,
en hún hlaut að hafa fleygt
sér á hurðina. Hún hljóðaði,
— guð hjálpi mér, þvílík hljóð!
Og aftur og aftur öskraði hún,
hljóðin voru ekki mannleg . . .
Ég þaut á fætur, — en and-
artak stóð ég grafkyrr, gat
varla náð andanum og þvisíð-
ur hreyft mig. Svo þögnuðu
ópin og ekkert heyrðist nema
í hundunum, það var ennþá
ógnarlegra.
Að lokum gat ég hreyft mig.
Ég man ekki nú hvernig ég
þaut eftir ganginum og niður
þrepin, sem lágu niður í
blómagarðinn, en ég hlýt að
hafa hlaupið hraðar en nokkru
sinni fyrr á ævinni, því ég gat
ekki komið upp nokkru orði,
þegar ég rakst á Klemens.
Hann var með blautt hár og
greinilega að koma úr baði, en
hafði klætt sig í náttbuxurnar.
Við komum samtímis að dyr-
unum.
— Þær eru læstar, sagði
hann og trúði því varla, því
hann hristi lásinn.
Ég hefði viljað gefa ár af
ævi minni, til að losna við að
fara út um þessar dyr, en
neyddi mig samt til þess,
brynjaði mig, eins og ég hafði
oft þurft að gera í hjúkrunar-
konustarfinu.
Klemens réðist á hundana,
öskraði og bölvaði og þeir
Framhald á bls. 32.

22 VIKAN 44. TBL.