Vikan - 02.11.1972, Blaðsíða 20

<Ð &
Framhaldssaga eftir W. D. Roberts 8. hluti
Ef ég hefði aSeins látið orð drengsins verða
mér að varnaði! Hann var næmur fyrir
því sem fram fór í húsinu, vissi meira en ég
um fólkið á Rensjöholm ...
Ég fór inn til mín, en kvöld-
ið með Klemens hafði komið
mér svo úr jafnvægi að mér
var ljóst að ég myndi ekki
geta sofnað strax. Það var
komið fram yfir miðnætti, en
samt var ekkert kul í lofti. Það
hafði verið talsverð gola um
daginn, en nú var stillilogn og
þegar ég andaði að mér, fann
ég ilm af nýslegnu heyi. Það
greip mig löngun til að fara
út.
Ég heyrði í hundunum í
fjarska, en ég vissi að þeir
gátu ekki komizt inn í blóma-
garðinn, svo það var ekkert til
fyrirstöðu að fara þangað. Ég
hafði aldrei farið út í garðinn,
en ég vissi að það voru dyr,
sem lágu þangað út, í hinni
álmunni.
Það var smekklás á hurð-
inni, en ekki læstur, líklega
var ekki hirt um að læsa þess-
um dyrum, vegna þess að hlið-
ið að garðinum var alltaf lok-
að með slagbrandi á nóttunni.
Ilmurinn frá blómstrandi
runnum og blómabeðum var
mjög sterkur, en ég gat ekki
greint litina, sá þetta allt eins
og á svarthvítri filmu. Ég
heyrði skvampið í gosbrunn-
inum og gekk eftir hvítum
ganghellunum út að litlu tjörn-
inni.
Konan, sem sat á bekk við
tjörnina, hafði verið í skugga
runnanna og ég sá hana ekki
fyrr en hún sagði:
— Ó, eruð það þér, ég var
að furða mig á hver þetta gæti
verið.
Það var ungfrú Dickman og
ég gekk til hennar og settist
við hlið hennar á bekkinn. —
Jæja, svo þér hafið ekki held-
ur getað sofið.
— Eg á bágt með að sofa
og ég vil heldur sitja hér en
að velta mér í rúminu. Ég er
búin að skoða alla höllina, ég
held ég gæti teiknað hana alla
eftir minni.
Hún var alúðlegri en venju-
lega og það var ljóst að hún
var fegin að fá einhvern fé-
lagsskap.
— Ég hefði gaman af að
skoða mig um, en ekki á nótt-
unni. Ég held það hljóti að
vera hálf draugalegt að ganga
um svona stórt hús á nóttunni.
En ungfrú Dnckman . . .
—• Kallið mig heldur Veru,
ég heiti Vera og ég er orðin
dálítið þreytt á að heyra þetta
ungfrú Dickman, sagði hún
æst. — Við erum í sama báti,
báðar utan við, við ættum að
halda saman.
— Ég skil hvað þú átt við,
svaraði ég varfærnislega. — En
allt fólkið er svo vingjarnlegt.
Mér finnst þetta einhverjar
elskulegustu manneskjur, sem
ég hef kynnzt.
— Elskulegustu, jú þau eru
öll ákaflega ópersónulega
elskuleg, svo elskuleg að mér
býður við því! Raunverulega
erum við alls ekki til í þeirra
augum, sagði hún biturlega. —-
Ég hef verið hér í tvö ár og ef
ég færi á morgun, myndi ekki
líða nema nokkrir mánuðir
þangað til þau vissu ekki einu
sinni að ég væri til. Ungfrú
Dickman, hver er það? Fólk
eins og við er þannig í þeirra
augum. Láttu þér ekki detta
annað í hug!
— En hvers vegna ertu þá
hér? Það getur ekki verið erf-
itt fyrir þig að fá vinnu.
— Ekki svona vel borgaða
vinnu og hér get ég sparað. Eg
hef allt frítt og þarf engu að
eyða. Eg er í þörf fyrir pen-
ingana, til . . . Hún þagnaði og
hló feimnislega. — Ég er ekki
hjátrúarfull, en ef ég fer að
segja frá því, getur það kann-
ski orðið til þess að ekkert
verði úr áformum mínum, en
ég er búin að láta mig dreyma
um það svo lengi. *
Tvö ár og eiginlega alger-
lega ókunriug þeim, þótt hún
sæti daglega til borðs með
þeim og þessutan vonlaust ást-
fangin af Klemens, sem að öll-
um líkindum leit á hana sem
hluta af ritvélinni. Ég gat skil-
ið biturleika hennar, jafnvel
þótt ég í hennar sporum hefði
verið löngu farin.
Við heyrðum í hundunum og
þeir voru komnir nær, svo ég
leit ósjálfrátt á hliðið.
— Það er engin hætta, sagði
hún. — Hliðið er traust og
alltaf læst.
— Hafa þeir aldrei ráðizt á
neinn?
— Ekki svo ég viti. Þeir eru
þjálfaðir til ^að ráðast á inn-
brotsþjófa. Ég held ég verði
að fara inn núna, mér er orð-
ið kalt. En mikið var gaman
að tala við þig.
Næsta morgun höfðum við
Claes nóg að gera við að út-
búa vistarveru handa skjald-
bökunni. Claes hafði fengið
stóran trékassa og við bárum
í hann mold og steina, gróður-
settum plöntur og verkið var
svo kórónað með því að koma
fyrir lítilli tjörn í miðjunni.
Það var tertumót, sem Claes
hafði sníkt hjá frú Mattson, og
við fylltum það af vatni.
Fjölskyldan hafði ekið eitt-
hvað í burtu og ég fékk Veru
Dickman til að koma með okk-
ur niður að sundlauginni eftir
hádegisverð. Um kvöldið sát-
um við um stund og horfðum
á sjónvarp, en svo fór ég að
draga ýsur og flýtti mér í rúm-
ið, þótt klukkan væri aðeins
hálf tíu. Það var eins og ég
hefði hugboð um að þetta væri
síðasta nóttin, sem ég gæti sof-
ið vært um lengri tíma.
Næsta morgun kom frú Matt-
son og ein af þjónustustúlkun-
um upp til að laga til á ein-
hverju herberginu handa Ann
Sterner. Þær spurðu mig hvaða
herbergi þær ættu að velja, en
ég vissi ekkert hvað hentaði
henni. Eg vonaði innilega að
hún væri ekki algert dekur-
barn, eins og Claes.
Hann hafði ekki sýnt neinn
áhuga á komu hennar og þeg-
ar Claes hafði ekki áhuga, var
hann hreinn snillingur í að
láta sem hann væri bæði heyrn-
arlaus og mállaus. Framkoma
hans var allt annað en róandi
fyrir mig, sem átti minn þátt
í komu hennar. Ég fór að hafa
áhyggjur af því að það hefði
verið misráðið.
Skjaldbakan fékk að hvíla
sig, meðan við Claes fórum að
synda. Við vorum ein um laug-
ina í hálftíma, en svo komu
Klemens og Gabrielle og
nokkru síðar Axel, en hann
var ekki í sundskýlu.
— Við fáum gesti til mið-
degisverðar, sagði hann við
Gabriellu. —- Þau koma í bíl
og verða hér um áttaleytið,
svo við verðum að seinka mat-
málstímanum.
— Ætla þau að gista?
—- Nei, en ég held að það
væri gott að laga til í einu her-
berginu, svo þau geti snyrt sig
fyrir matinn.
Gabriella stóð upp og tók
baðkápuna.
— Ég skal fara inn og tala
við frú Mattson.
Hann hjálpaði henni í káp-
una og þau gengu saman upp
að húsinu.
— Þetta verður of seint fyr-
ir magann í mér, sagði Klem-
ens. Hann var nýkominn upp
úr vatninu og það gljáði á sól-
brúnan líkama hans. — Hvað
segið þér um að aka með mér
til borgarinnar og fá bita á
einhverjum veitingastaðnum?
— Eg held ekki, sagði ég. —
Ég er nú ráðin til að hugsa um
Claes.
— Við getum þá tekið hann
rmm,
.....% " V- ^ jrpi' '
BBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBHBHBBBBBBBBBBBBI
20 VIKAN 44. TBL.