Vikan - 02.11.1972, Blaðsíða 13

Ég skildi hvað hann fór og glotti.
Mér var ljóst, að fáir
menn mundu leggja i hann, meðan
hann liti svona út.
En þrátt fyrir allar viðræður okkar
þennan dagviðána,
þá vissi ég, að um eitt yrði ég
aldrei sannfærður: Ned frændi minn var
meistari....
hann ætti þar nokkra sök á, — og
það næsta hálfa mánuöinn.
— Hún ætti að hafa meira vit.
Mér fannst þú alltaf vera að
segja, að hún gengi aldrei út.
Mamma stakk bréfinu i svuntu-
vasa sinn og strauk á sér kinnina
en það var ávani hjá henni þegar
hún þurfti að hugsa sig vandlega
um.
— Þaö er ekki nema satt,að hún
sagöist aldrei ætia að giftast. Hún
var eindregiö andvlg öllu hjóna-
bandi. Sagði, að það væri alveg
þýöingarlaust að vera aö giftá
sig, nema þá ná i virkilegan
karlmann til að vernda sig.
— Fyrir hverju þurfti hún
vernd? sagði pabbi. — Kannski
gegn hundsbiti?
— Þú þarft ekki að reyna að
vera fyndinn, Villi. Þið karl-
mennirnir getið aldrei skiliö
tilfinningar kvenna. May vildi fá
einhvern meö snyrtilega fram-
komu og sæmilega krafta I
kögglum, sem gæti variö hana, ef
einhver færi að gerasl nærgongull
i orði eða æði. Flestir hér ufti
slóðir voru frekar kærulausir á
þvi sviði. Einu sinni var hún farin
að spásséra með manni, sem hét
Arthur. — Hann var svo sem nógu
laglegur og prúður, fannst okkur
öllum. En svo fór hún á Gúttó-
skrall i nýjum hvitum kjól, og
allir héldu, ab nú ætluðu þau
Arthur aö fara aö opinbera.
. Mamma þagnaði og leit fast á
pabba, sem virtist ekki hafa
neinn sérstakan áhuga á þessu,
en syrgöi bara fótboltann sinn i
hljóði.
— Manstu ekki eftir honum
Arthur Bilkin: Fremur kubbs-
legur, en auövitað gat hann ekki
að þvl gert. Hann hafði góöa
atvinnu og hefði getab séð vel
fyrir henni May.
Hversvegna giftist hún honum
þá ekki? spurði ég.
Mamma tók af sýrópsdósina,
sem ég var búin að kaffæra þrjá
brauðbita I.
— Það var vegna þess, sem
kom fyrir á Gúttóskrallinu. Ein-
hver hafði láumaö inn nokkrum
flöskum af bjór og falið þær inni á
karlasalerninu. Náunginft fór
þangab og ' skellti i sig úr
flöskunum, kom svo inn I dans-
salinn og þreif til hennar May I
fylliriinu og fór að kyssa hana.
— Og hvað meira? spurði ég
forvitinn.
Hún öskraði á Arthur að hjálpa
sér, én hann stóö eins og þvara og
hafðist ekki að. Hló bara. Þa var
hann alveg búinn að ver» í hjá
henni. Seinna sagðist hún aldrei
ætla aö giftast, ef hún fengi ekki
virkilegan karlmann, senv gæti
verndað hana.
Næstu dagana vorkenndum við
pabbi hvor öðrum I hljóði, meðan
verið var að þræla okkuf út I
vorhreingerningunni, jafnskjótt
sem við stigum fæti inn fyýir dyr.
Pabbi dokaði meira að segja við i
hðamnni Qg sagðist vera' i yfir-
vinnu, en kom fyrir ekki,
Mamma reif allt níður og
reyndi að gera það flnt. En jafn-
vel endalausar tilraunir hennar
og þrælavinnan okkar megnuöu
ekki að gera ibúöina að neinu
skrauthýsi, samboðnu nýgiftum
hjónum.
Skapið hjá pahba var oröiö meira
en vont, þegar hann llmdi og
málaði og lagöi nýjan dúk og setti
upp lampa _yfir hjónarúminu.
Ég velti þvl fyrir mér, hvort,
May frænka mundi vera álika
nöldurgefin eiginkoga o g
mamma, og hvenær maðurinn
hennar færi að iörast þess að
hláupa I að giftast konu, sem var
öfugu megin við hálffertugt.
Daginn sem þau komu var ég
látinn skrópa I skólanum, til þess
að hlaupa I snattferðir og fara
slðan á stöðina meö mömmu- Viö
komum klukkutima of snemma á
stöövarpallinn, og þó að mig
laneaði mest , til að sitja
Pabbi tók gestakomunni vel og sýndi aldrei nein svipbrigði.
biðsalnum og lesa skritlublað, þá
lét hún mig stika fram og aftur
-með sér. Hún var I miklum
laugaæsingi, og allt út af þessum
jrfanni hennar May.
Mamma var óðamála og
hnykkti á orðunum, án þess að
geta þagnab og gleymdi sjálfri
sér svo mjög, að hún gaf mér
túskildings súkkulaðistykki úr
sjálfssala, og sagbi mér að ata
mig ekki út á þvi.
Ég var bæöi stirður og
óeðlilegur -þennan föstudag, I
Sparifötunum minum og með
húfuna, sem þrýsti fast að
eyrunum á mér, og svo reyndist
súkkulaðið óþverri, sem skildi
eftir óbragð i munninum.
— Hvernig skyldi hann llta út?
sagði mamma. — Areiðanlega vel
stæður og virkilegur karlmaður.
Astralskur og þá auðvitað. stör.
Nú strauk hún allt I einú kinn-
ina, er henni datt nokkuö nýtt I
hug. — Heyröu Tumi, helduröu,
að hjónarúmið okkar sé nógu
langthandahonum? Efmaðurinn
hennar frænku þinnar er meira en
þriggja álna maður, getur hann
i ekki rétt úr sér. Ég hefði átt að
biðja hann pabba þinn að taka
látúnsstöngina úr fótagaflinum.
Það lá við, að ég vorkenndi
mömmu þegar hún hélt áfram að
nöldra og ef óskir minar hefðu
getað stytt Ned frænda eitthvað
Framhald á bls. 38.
44.TBL. VIKAN 13