Vikan - 02.11.1972, Blaðsíða 48

— Nei, ég hef ekki áhuga á að fara til Mallorca, ég fór þangað
í fyrra!
til í eigu fjölskyldu þessarar
stúlku gullúr, sem Amelia átti
og fíngert postulín, með fanga-
marki hennar.
En svo kom að því að öll
þessi vandræði Ameliu urðu til
þess að móðir hennar og jafn-
vel systur hennar líka, óskuðu
þess innilega að hún lifði ekki
lengi, sem sagt, að þær ósk-
uðu hana dauða, til að losna
við allar óhyggjurnar af henni
og hneykslið. En það getur ver-
ið að þetta hafi verið hugar-
fóstur sjúkrar konu.
Þótt hún væri helsjúk, hafði
hún samt alltaf von um bata
og líka um að hagir hennar
breyttust. Hún sendi George
bróður sínum bréf, þar sem
hún grátbiður hann um að
beita sér fyrir að málum henn-
ar verði komið í rétt horf. Hún
var svo ung og svo langt frá
ríkiserfðum, hún myndi aldrei
giftast öðrum en Fitz Roy,
„sem á ást mína alla og er mér
kærari en mín eigin fjölskylda.
Sg er fús til að afsala mér
allra konunglegra hlunninda,
til þess eins að helga líf mitt
manninum, sem einn er ástæð-
an fyrir því að ég óska að lifa
lífinu . .
Sumarið 1810 var henni ljóst
að hún átti ekki langt eftir
ólifað. Hún hafði verið flutt
frá Weymouth, þar sem henn-
ar beztu minningar voru
geymdar, til Windsor. Hún var
þó orðin alveg rúmföst, en enn-
þá var hún fögur og róleg,
hendur hennar voru „glærar“,
sagði einn gestur, sem heim-
sótti hana. Systur hennar gáfu
henni fugl í búri, sem söng lágt
og unaðslega. Faðir hennar,
sem var hálfblindur og ruglað-
ur, kom og hélt í hönd hennar.
— Þú skalt minnast mín en
ekki syrgja mig, sagði hún við
hann. Hann kinkaði kolli,
brosti bjánalega og skildi ekki
hvað hún var að fara. Hún dró
hring á fingur hans, hring, sem
hún hafði lótið gera sérstak-
lega handa honum. Lokkur úr
gullnu hári hennar var settur
undir lok úr kristal og dem-
öntum og innan í hann var
grafið: „Amelia — mundu
mig“. Hún kyssti hann og sagði:
— Eg vona að þú gleymir mér
ekki. Þá skildi hann hvað hún
var að segja og hallaði sér
grátandi yfir hvílu hennar. —
Hvernig ætti ég að gleyma þér,
sagði hann. — Þú ert óafmá-
anleg í hjarta mínu.
Charles Fitz Roy var ekki
viðstaddur lát hennar. Hann
var sjálfur veikur af gallstein-
um. Þegar hann komst á fæt-
ur var hún búin að liggja um
hríð við hlið feðra sinna í kap-
ellu heilags Georgs. í erfðaskrá
hennar stóð að allt sem hún
hfeði átt, að nokkrum smá-
munum undanteknum, skildi
renna til „míns ástfólgna, elsk-
aða Charles".
Það varð að skýra þessa
erfðaskrá fyrir konunginum og
til þess var fenginn læknirinn,
sem stundaði hana. Það reynd-
ist auðvelt, konungurinn skildi
að það var mjög eðlilegt að
hún arfleiddi manninn, sem
lengst hafði verið lífvörður
hennar og sinnt henni svo vel
í Weymouth.
Það hefði eins verið hægt að
segja konunginum sannleikann
mörgum árum áður, því að
áfallið við lát þessa uppáhalds-
barns hans ruglaði hann alveg.
Hann hélt því fram að hún
væri alls ekki látin, en að hún
lifði góðu lífi í Hannover, ung
og ódauðleg. Hann var alger-
lega geðveikur upp frá því.
Charles Fitz Ryo var alla ævi
trúr minningunni um „horfna
elskaða engilinn“ sinn, en eftir
sex ár kvæntist hann samt
ekkju.
Hin sorglega ástarsaga Ame-
liu og Charles Fitz Roy var
lengi höfð í minnum og þegar
Charles kvæntist, var ekkert
lát á söguburðinum. Það gekk
svo langt, að Mary systir henn-
ar sagði við prinsinn af Wal-
es, bróður sinn, að nú væri
sannarlega kominn tími til að
leyfa henni að hvíla í friði og
hennar vegna reyna að kæfa
slúðursögurnar um Fitz Roy.
En það lifir lengi í gömlum
glæðum og þessi óhamingju-
sama ást Ameliu hafði raunar
áhrif á söguna. Þetta hneyksli
rak eiginlega smiðshöggið á
slæmt mannorð Hannoverfjöl-
skyldunnar. Þrjátíu árum eftir
lát Ameliu þegar Victoria
drottning giftist Albert prins,
þá lagði hann mikið upp úr
því að hreinsa til innan hirð-
arinnar. Framvegis átti að
koma í veg fyrir hneyksli og
leynilegar giftingar innan kon-
ungsfjölskyldunnar og þannig
varð ástarævintýri þessarar
saklausu stúlku á sinn hátt þess
valdandi að við hirð Victoriu
og Alberts fór tepruskapurinn
út í öfgar og varð tákn þess
tímabils, sem kallað er Victor-
íutímabilið.
En sagan er, eins og lífifs
sjálft, ákaflega óréttlát.
iir
48 VIKAN 44. TBL.