Vikan - 13.09.1973, Qupperneq 39

— Hefur hún sagt þaö? Já, ég
verð aö viðurkenna, að hún sagði
mér þaö. En ég trúi þvi ekki. Það
er útilokað. Inga, elsku Inga, við
erum skynsamar miöaldra
manneskjur. Eigum við að láta
mál eins og þetta komast upp á
milli okkar nú? Mér hefur alltaf
þétt væntum þig, Ingalunda. A ég
aö þurfa einu sinni enn að skiljast
við þig? Og vegna þessarar
stúlku? Hún er litil og einföld —
gullgrafari!
Þá hlær Ingalunda. Þau eru
komin ab hliði hennar. Hún hall-
aði sér upp að grindverkinu og
hlær og hlær.
Hún er hlæjandi, þegar hún
opnar hliðið og hleypur viö fót,
litla spölinn til útidyranna. Hlær,
krampakenndum hlátri, með tár-
in brennandi undir augnalokun-
um. En þegar hún hefur opnaö
dyrnar, þagnar hún og horfir á
Eyvind, sem stendur enn viö hlið-
ið. Fölur og þögull.
— Eyvindur segir hún hægt.
Það er eitt sem ég vil, að þú vitir.
Ég á enga peninga á kistubotnin-
um. Ég hef bara min litlu laun og
á þribjunginn i húsinu. Svo ég er
engin gullnáma. Þú ættir að snúa
þér annað.
Hún þegir eitt augnablik. Siðan
dregur hún djúpt andann. Segir
siöan hörkulega:
— En sjúkrahúsreikning stúlk-
unnar skal ég borga, ef þú hefur
ekki efni á þvi. Vertu sæll,
Eyvindur!
Og Ingalunda gengur inn og
lokar dyrunum á eftir sér.
VIÐTAL VID
SIGURD ÓLAFSSON
Fiamhald af bls. 29
hring á vellinum, að dómpalli og
taka þar við verðlaunum. Allt
gekk þokkalega af stað, en svo
stendur min allt i einu kyrr og
veröur ekki þokað áfram. Næstur
á eftir mér var Dagbjartur Gisla-
son og þegar hann kemur til min,
segir hann ,,Er ekki bezt aö
hjálpa þér af stað Siggi minn?”
Þá tekur merin af stað og þaö var
heldurroka. Aumingja maðurinn,
sem stóö við dómpallinn með
verðlaunaumslagið i hendinni,
þeyttist i aðra áttina og umslagið
i hina, en merin rauk framhjá án
þess aö ég fengi að gert.
— Hvernig sérðu á ungum
hrossum, hvort þau eru efnileg
eða ekki?
— Þvi get ég, ekki svarað. Það
er ýmislegt i fari þeirra og svip og
eyrnastöðu, sem maður tekur eft-
ir. Þegar ég varð fimmtugur fyrir
sjö árum, fór ég austur að Hvpls-
velli til Jóns vinar mins i Garðs-
auka. Hann var með mörg folöld
inni og sýndi mér þau. Svo sagöi
hann, að ef ég gæti bent á það
folald, sem hann héldi aö væri
bezta hestefnið, þá mætti ég eiga
það. Ég virti hópinn fyrir mér um
stund og valdi mér litiö móblesótt
folald. Jón viðurkenndi að hann
áliti að þetta væri efnilegasta fol-
aldið, en hann væri bara búinn að
selja það öðrum. Ég sagði honum,
að það næöi þá ekki lengra. Jón
var snöggur upp á lagið eins og
hans er vandi, þegar hann svar-
aöi: „Þaö gerir ekkert til. Hann
hefur aldrei séö þaö og ég á nóg af
skjóttu”. Ég fékk svo folaldiö og
það hefur reynzt mér vel, en það
þurfti að leggja mikla vinnu i
tamninguna á þvi.
Konan min á hann reyndar
núna, þvi að þegar hún varð
fimmtug, hafði ég ekki annað
handbært, svo að hún fékk hann.
1 spjalli viö hestamann og söng-
mann hlaut talið aö snúast að
hestavisum. Sigurður sagöi, aö
margt hefði veriö ort um hestana
sina og þá einkum Glettu, en þvi
miður ætti hann það ekki nærri
allt. Honum tókst þó að grafa upp
þessar visur eftir Benjamin
Kristjánsson, sem hann sagði að
Sigfús Halldórsson heföi haft góð
orð um aö semja lag við. Kannski
eigum við eftir aö heyra Sigurö
syngja þetta ljóð Benjamins við
lag Sigfúsar:
Augun loga, eyrun blaka,
inn á völlinn sækir hún.
Vill úr höndum tauma taka,
tifar ört og hvessir brún.
Knáir, æstir keppinautar
kynda glatt aö öru skapi.
Er þá kyn, þó örvist knapi,
augum leiöi mörkin brautar.
Leitt er aö þurfa á linunni aö biöa
I lundina blandaö er metnaöi og kviöa.
Merkiö ómar, opnast leiöin,
örir fákar hefja keppni.
Ýmsir treysta á eigin heppni,
aörir magna viljaseiöinn.
Þegar skeiöiö gripur Gletta,
gripin veröa löng og há:
logaheit er lundin þá.
Hófaslögin háttum bundin,
hlaöin stuölum, dýru rimi,
geröarmikill geösins brimi.
Gert var út um fundinn,
metiö sett og sigurkransinn bundinn.
A heimleiöinni létt er lundin,
ljúfan Gletta stigur dans.
Hófaslögin háttum bundin
hrynja aö söngrödd gleöimanns.
ÞEGAR JÖRÐIN FÓR AF
STAD_________________________
Framhald af bls. 11
á ferö og ég þrýstist upp við vegg i
horninu hjá dyrunum.
— Leðjan streymdi inn og upp
aö mér. Kæliskápur þrýstist upp
aö bakinu. Mér tókst aö teygja
upp hendina og hrópaði skelfingu
lostin á hjálp.
— Húsið hafði klofnað i miðj-
unni og leðjustraumurinn geystist
inn um opiö. Ég var klemmd i
leöjunni frá mitti og niöur og ég
fann til mikils sársauka
Miljónir rúmmetra leðju hafði
losnað frá bröttum hliöum Göta
alv dalsins og á aðeins fjórum
minútum rann leöjan niöur til ár-
innar.
Hiö þráláta regn siðustu dægra
hafði veikt árbakkann. 31 hús sóp
aðist með leðjunni. Nokkur tré-
húsanna brotnuðu i spón og önnur
skemmdust mjög mikiö. Kjallar-
arnir fylltust af leöju eöa brotn-
uðu saman.
Leðjan tók einnig með sér járn-
brautarteinana og þjóöveginn til
Gautaborgar.
HEIMILISLAUSIR
300 manneskjur urðu heimilis-
lausar, þegar jörðin fór af stað og
húsin brotnuðu . Húsin rákust
hvert á annaö, veggir riöuðu og
stór göt opnuðust á veggjunum,
þegar björgunarliðiö kom á vett-
vang.
Klukkan 8.08 byrjaöi skriðan —
án nokkurs fyrirboða. Fjórum
minútum seinna flúðu skarar
heimilislauss fólks burt frá svæð-
inu. Þau höfðu misst heimili sin,
húsgögn voru i smápörtum og
innbúið á floti.
En þrátt fyrir allt var gæfan
með Surtebúunum þennan morg-
un. Flest barnanna voru komin til
skólans, heimilisfeðurnir voru á
vinnustaö eða á leiö þangað, far-
þegalestin var lögð af staö frá
Surte.
Náttúruhamfarirnar i Surte
urðu einni manneskju aö bana.
Fimmtug kóna, Hilma Wenner
berg hai'ði lciTað skjóls i kjallar-
anum. Þegar húsið rann burt
brustu veggir kjallarans og hún
klemmdist til bana i kjallara-
tröppunum.
Klukkan 10.10 lá Ragnhild Rydh
á börum úti á leöjusvæöinu.
— Ég heyrði hvernig þeir brut-
ust i gegnum þakiö á söluturnin-
um til aö losa mig. En það gekk
ekki. 1 staðinn urðu þeir aö grafa
sig niður i gegnum leðjuna. Það
voru erfiöar stundir. Þegar leðjan
þrýstist að mér fann ég að eitt-
hvaö slitnaði innan i mér.
Skömmu seinna missti ég meövit-
und.
Björgunarsveitin hafði erfitt
verkefni. Hættan á nýrri skriðu
vofði stöðugt yfir.
TVÖ AR A SJÚKRAHuSI
Ragnhild Rydh var flutt á
Sahlgrenska sjúkrahúsið i Gauta-
borg, mjaðmargrindarbrotin,
meö skaddaöa hryggjaliöi og
lömuö fyrir neðan mitti. Hún lá
tæp tvö ár á sjúkrahúsi meðan
brotin gréru.
— Það sem bjargaöi mér var
að mér tókst aldrei að komast út
um dyrnar. Þvi ef ég hefði sloppið
út hefði ég borizt með leðjunni og
leifum hússins niöur á botn ár-
innar, segir Ragnhild Rydh.
Þegar hún kom heim frá
sjúkrahúsinu, gat hún ekki séð
um sig sjálf. Fyrst bjó hún hjá
systursinni Nú býr hún með unn-
usta sinum i tveggja herbergja
ibúð.
LÍFIÐ GENGUR
SINN GANG
— Stundum hugsa ég um slys-
37. TBL. VIKAN 39