Vikan - 13.09.1973, Síða 42

r
Hl
Electrolux
Elecírolux Frystlklsta TC 14í
410 lítra, Frystigeta
28 kg á dag. Sjálfvirkur hitastíll-
ir (Termostat). Öryggisljós með
aðvörunarblikki. Hraðfrystistill-
ing. Plata með stjórntökkum.
Lás á loki. Tvær körfur. Skilrúm.
Útbúnaður, sem fjarlægir vatn
úr frystihólfinu. Segullæsing.
Fjöður, sem heldur lokinu uppi.
Vörumarkaðurinnhf.
ARMULA 1A. SlMI 08112, REVKJAVlK.

hann var þá ekki greindari en
þaö.
— Hvað áttuð þér við með þvi,
að hún hafi þekkt yður aftur?
endurtók hún.
— Ég fann það, þegar hún opn-
aði fyrir mér. Ég kom i þeim til-
gangi að selja þessa garðyrkju-
bók, það er mitt starf. Ég þekkti
hana við fyrstu sýn og ég sá,að
hún þekkti mig lika. Ég hefi orðið
fyrir þvi áður, að hafa þetta á til-
finningunni, en aldrei eins greini-
lega og hérna. Ég gat ekki gert
neitt annað en að romsa upp úr
mér öllu um bókina og að það
væru aðeins þeir, sem fremstir
væru i garðrækt, sem áttu að vera
meö i þessu og að við ætluðum að
taka litmyndir af garðinum. Þá
varð hún strax svo áköf og ég
varð að skoða hvern einasta rósa-
runn, svo ég tali ekki um alparós-
irnar. En svo sagði hún, allt i
einu: — Ég held ég hafi séð yður
einhvern tima áður!
— Hafið þér þá ekki komið
hingað fyrr og verið að selja eitt-
hvað?
— Ég er nýbyjraður á þessu,
sagði maðurinn. — Ég hefi unnið
aðallega fyrir félög, velgerðarfé-
lög og annað slikt. Tekið myndir
af stjórnarfundum og safnað aug-
lýsingum fyrir ýmsa pésa.
Heyrnarhjálpina, hugsaði Cilla,
sem er eitt af óskabörnum Dag-
mar. Að líkindum hafði hún séð
Isaksson á einhverjum stjórnar-
fundinum f þvi félagi. Dagmar
var i einum tiu félögum, svo það
gat viða verið, sem fundum
þeirra hefði borið saman.
— Að minnsta kosti þekkti hún
mig, sagði Isaksson. — Hún fór
beint inn til að hringja i lögregl-
una, það var alveg öruggt.
— Hún hringdi ekki til lögregl-
unnar. — Simtalið var örugglega
ekkert i sambandi við yður.
— Já, þér segið það. Ég held að
hún hafi skyndilega munaö eftir
mér, einhvers staðar frá. Hvers
vegna hefði hún annars þurft að
flýta sér svona heim i simann?
Cilla vissi, að það eina sem gat
komið Dagmar til að gleyma tim-
anum, var ef einhver hefði áhuga
á garðinum hennar. Hún hafði
ábyggilega litið á klukkuna og svo
brugðið við, þegar hún sá hve
framorðið var og Cilla ekki kom-
in.
—Gerði það nokkuð til, þótt hún
hefði borið kennzl á yður? spurði
hún.
— Það kom nokkuð fyrir mig
fyrir skömmu siðan. Það er
ástæðulaust að tiunda það fyrir
yður nú.
Það varð æ ljósara, að Isaksson
var haldinn einhverri þráhyggju,
Eitthvað, sem hafði komið fyrir
hann, hafði bitið sig svo fast i
hann.
— Hvað hefðuð þér gert, ef
húsið hefði verið mannlaust, þeg-
arþérkomuð til baka? spurði hún.
— Ég hefði tekið það verðmæt-
asta sem ég hefði fundið og reynt
að finna peninga. Og að sjálf-
sögðu bilinn. Og ég hefði farið i
kápu af henni og sett upp hattinn,
til að vekja ekki eftirtekt.
— Gerið það þá núna, sagði
Cilla áköf. — Ég skal sverja og
sárt við leggja, að ég hafi aldrei
séð yður.
Hann brosti og það var sannar-
lega ekkert bliðubros: — Þér haf-
ið þó ekki látið yður detta þetta i
hug. Ekki i alvöru? Ef einhver
finnur hana, þá er ljóst, að það
litur ekki út sem slys og lögreglan
myndi fá yður til að segja frá á
nokkrum minútum. Það horfir
öðru visi við, ef hún finnst ein-
hvers staðar annars staðar. Ég
hefi alveg ljómandi hugmynd og
við höfum allan eftirmiðdaginn
fyrir okkur til að undirbúa hana.
Það truflar okkur ekki nokkur
sála. Húsið er kyrfilega læst og ef
einhver kemur, þá snýr hinn sami
strax við, þegar enginn anzar
dyrabjöllunni.
Hugmynd Isaksson var hvorki
ný né sniðug, að minnsta kosti
ekki i augum þess, sem hefir mik-
ið lesið af glæpasögum. En Cilla
var svo upptekin af þvi að hugsa
um Dagmar og hvort þær hefðu
eiginlega nokkra möguleika til að
komast lifs af, að hún heyrði
varla hvað hann sagöi.
— Ef hún er meidd, þá getum
við ekki flutt hana til, án þess að
láta lækni skoða hana, sagði hún.
— Haldið þér aö henni liði bet-
ur, ef við skiljum hana eftir i
skýlinu? Það geta liöið fleiri vik-
ur, þar til hún finnst. Og það get
ég fullvissað yður um, að hún
kemst ekki út af sjálfsdáðun.
Gerið nú það sem ég segi yður, þá
hafið þér kannski möguleika á að
koma henni undir læknishendur i
tæka tið.
Isaksson var nú búinn aö taka
við stjórn. Cilla þorði ekki að
malda i móinn, það yrði aðeins til
þess, að hann gæti fundið upp á
einhverju uggvænlegu. Staffan
Jernberg var ennþá i huga henn-
ar, sem björgunarmaður. Hann
var eini maöurinn, sem vissi að
Dagmar var horfin, sá eini, sem
gat bjargað lifi þeirra, ef hún aö-
eins gæti komið til hans boðum.
óþolinmóð rödd Haralds Isaks-
son turflaði hugsanir hennar:
— Heyrðuð þér ekki, að ég var
að tala við yður? Hvar eru sima-
tækin?
— I anddyrinu, svefnherberg-
inu og dagstofunni.
— Já, þá förum við inn i dag-
stofuna. Haldið þér að hún hafi
eitthvert minnisblað. Ég á við þar
sem hún skrifar niður heimboð,
fundarhöld og annað slikt?
— 1 skúffunni i simaborðinu.
— Sækið það. Við þurfum lika
pappir og penna. Gangið á undan
og reynið ekki neinar kúnstir.
Hann kom sér fyrir i sófahorn-
inu i stofunni og skipaði Cillu að
setjast i hægindastól beint á móti
sér. Siminn stóð á borði á milli
þeirra.
— Mér er svo hræðilega illt i
höfðinu, sagöi Cilla. Getið þér
ekki náð i magnyltöflu handa mér
i lyfjaskápnum i baðherberginu.
— Nei, þér megið ekki vera
svona einföld, haldið þér raun-
verulega, að ég skilji yður eftir
eina hér hjá simanum. Þér getiö
farið þangað sjálf, þér komizt
ekki út hvort sem er og yður veitir
sannarlega ekki af einhverju sem
gæti róað yður. Þér fáið tvær
minútur.
Cilla flýtti sér inn i baðherberg-
ið, greiddi sér i snatri, tók upp
varalit og rúllu af pappir. Hún
reyndi ákaft að hugsa út einhver
skilaboö til Staffans Jernberg. Ef
Isaksson kæmi inn, gat hún ein-
faldlega látið sem hún væri að
þurrka af sér varalit.
Hún skrifaði með varalitnum
mjúkan pappirinn:
„Jernberg. Dagmar slösuð i
skýli Curts. Morðinginn hér.
Cilla”.
Hún braut bréfið samán og
stakk fívi I vasann á svuntunni,
sem hún var ekki búin að taka af
sér.
— Það var kominn timi til að
snúa við, sagði Isaksson óþolin-
móður. — Hlustið nú á mig, svo
við getum farið að snúa okkur að
alvörunni.
Og svo fór hann að útskýra fyrir
henni hina stórkostlegu hugmynd
sina. Cilla átti að hringja til allra,
sem Dagmar hafði samband við,
eftir þvi sem stóð á minnisblað-
inu, og segja þeim, að þær syst-
urnar ætluðu aö fara i ferðalag
saman og myndu verða fjarver-
andi nokkurn tima. Þeim hefði
dottið þetta i hug i dag, svo hún
væri að hringja fyrir systur sina,
til að spara henni tima, til að
segja að hún gæti ekki verið við-
stödd á þessum ákveönu stöðum.
Þegar hún væri búin að til-
kynna þetta og vinkonur Dagmar
vissu um ferðina, þá átti Cilla að
setja eitthvað niður i nokkrar
töskur og svo, þegar dimmt væri
orðið, áttu þau að bera Dagmar út
i bilinn og fara burt. Þegar þau
væru komin hæfilega langt i
burtu, átti Cilla að sleppa honum
út, á einhverjum eyðilegum stað.
— Þá megið þér fara meö hana
til læknis, eða gera við hana hvað
sem yður þóknast, sagði Isaks-
son. — Þér getið sagt, að hún hafi
orðið fyrir bil og að þér hafið
fundið hana við vegbrúnina.
— En ef hún man eftir öllu
sjálf?
— Það er sama hvað hún segir,
læknirinn heldur að það sé rugl á
henni.
— En læknir sér hvers konar
slysi hún hefir orðið fyrir. . .
Cillu varð nú ljóst, hvað Isaks-
son hafði i huga.
Hann ætlaði sér ábyggilega að
láta bilinn, sem þær Dagmar voru
i, aka fram af veginum, niður gil-
ið i ána, langt frá mannabyggð-
um. Það gætu liðið margar vikur,
þangað til nokkur maður rækist á
leyfar þeirra.
— Hvaða vangaveltur eru á yð-
ur? Hann var ergilegur og rödd
hans bar það með sér, að hann
var að verða reiður. — Ætlið þér
ekki að gera eins og ég segi?
— Ég er búin að segja, að ég fer
að öllu eins og þér segið. En við
verðum nú að ihuga vel, hvað ég á
að segja þessu fólki. Ég þekki
systur mina, en það gerið þér
ekki. Ég verð að finna einhverjar
skýringar, sem hljóma sennilega.
— Þér getið sjálfsagt gert það,
án þess að vera að tefja timann.
Farið nú að snúa yöur að þessu.
Byrjið á garðyrkjumanninum,
Knud eða Curt, eða hvað sem
hann nú heitir. Svo skuluð þér
snúa yður að ræstingakonunni.
— Hvorugt þeirra er heima.
Curt er i veiðiferð og ræstinga-
konan, Solbritt, fór til borgarinn-
ar og verður þar fram á nótt.
— Þvi betra, þá látið þér liggja
42 VIKAN 37. TBL.