Vikan - 05.12.1974, Qupperneq 19

Vigdís
og bu&umst til a& gera allt
endurgjaldslaust, ef viö fengjum
húsnæ&i einhvers staöar”.
„Viö vorum nýiega komin utan iír
löndum....”
...og alveg i skýjunum yfir nýju
framúrstefnuleikritunum”.
hékk I ljósastúkunni, fylgdist meö
æfingum á sviðinu og hlustaði á
leikstjórana, m.a. Indriða
Waage, Harald Björnsson, og
Lárus Pálsson, sem þá voru aðal-
leikstjórar Þjóðleikhússins. Ég
hef stundum hugsað til þess, hvað
hann Guðlaugur var öfundsverð-
ur á þessum fyrstu árum leik-
hússins, þvi hann gat valið af alls-
nægtaborði leikbókmenntanna.
Nú eru timarnir breyttir, þvi svo
mikið er búið að sýna. Við höfum
fylgst ákaflega vel með i leiklist
hér heima á undanförnum
áratugum, og ef maður litur til
baka yfir það, sem sýnt hefur
verið i atvinnuleikhúsunum
tveimur er alveg með eindæmum,
hve vel íslendingar hafa fylgst
með nýjungum. Það kemur ekki
fram erlendis það leikrit, sem
eitthvað kveður að, að það spyrj-
ist ekki strax til tslands og farið
sé að huga að þvi, hvort ekki
hæfi að sýna það hér.
— Er lifið orðið erfiðara hjá
leikhússtjórum nú?
— O-nei, ég segi það ekki. Til
allrar guðs lukku er á öllum tim-
um af miklu og góðu efni að taka.
En það hlýtur að hafa verið ægi-
lega gaman að hefja starf i nýju
Þjóðleikhúsi með þeim góðu leik-
urum, sem þangað réðust, og eiga
allt þetta efni ósýnt.
Vigdis var viðloðandi Þjóðleik-
húsið af og til i tiu ár. Þar sem
starfið var aðeins hálfan daginn
lá beinast við að fara að kenna —
frönsku. Jafnframt þvi tók hún
BA-próf I frönsku, til að hafa
kennararéttindin i lagi. En leik-
listaráhuginn fékk ekki næga út-
rás i Þjóðleikhúsinu, svo hún
gerðist einn af stofnendum til-
raunaleikhússins Grimu.
— Við jókum okkur saman, 6
kunningjar, sem höfðum verið
saman i menntaskóla eða kynnst
gegnum leikhúsið: Magnús Páls-
son leikmyndateiknari, Þorvarö-
ur Helgas. fyrrverandi leiklistar-
gagnrýnandi Morgunblaðsins —
við þrjú höfðum verið saman i
menntaskóla — leikararnir Er-
lingur Gislason og Kristbjörg
Kjeld og Guðmundur Steinsson
leikritaskáld. Við vorum óskap-
legt hugsjónafólk og gengum fyr-
ir dyr framámanna og buðumst
til að gera allt endurgjaldslaust,
ef við fengjum húsnæði einhvers
staöar. Við vorum nýlega komin
utan úr löndum og alveg i skýjun-
um yfir framúrstefnuleikritun-
um, sem enn höfðu ekki verið
sýnd hjá leikfélaginu og i Þjóð-
leikhúsinu. Stefna okkar varö þvi
að sýna verk framúrstefnuhöf-
unda. Það skyldu a.m.k. vera
einn eöa tveir atvinnuleikarar I
hverri sýningu.sem kjarni sýn-
ingarinnar, en siöan fengi unga
fólkið, sem gekk um og beið eftir
hlutverkum, að spreyta sig.
• — Það sem mér finnst merki-
legast við þessa stofnun, þegar ég
lit til baka, er að við, þessir græn-
jaxlar, nýlega komin heim frá út-
löndum og ekkert nema loftið,
skyldum með áhuga okkar og
ákafa geta fréistað manna eins og
Haraldar Björnssonar, Þorsteins
ö. Stephensen, Indriða Waage,
Baldvins Halldórssonar og fleiri
traustra leikara og fengið þá til
49. TBL. VIKAN 19